'Koop met compassie, niet méér dan je nodig hebt.' Zo luidt de slogan van menig initiatief dat duurzame consumptie promoot als groen alternatief voor het prevalerende hyper-consumentisme. Het houdt mij bezig, de balans vinden tussen wel en niet af en toe iets nieuws kopen, want wanneer heb je nu echt iets nodig? De eerste les van 'duurzaam consumeren' luidt dat géén nieuwe spullen kopen ecologisch gezien vrijwel altijd beter is dan wel iets nieuws kopen. Consuminderen dus. Trouwens, wat zou het toch heerlijk zijn als we geen spullen nodig hadden: probleem opgelost! Maar ervaring leert dat we toch één en ander nodig hebben, bijzondere diersoort die we zijn. Tot miskoop gedoemd Soms is het eigenlijk van tevoren wel duidelijk: dit wordt een miskoop. Het is bij voorbaat al een miskoop, het lijkt wel geproduceerd als miskoop. Ik bedoel dat veel producten zo specifiek zijn dat je het in maar zeer specifieke gevallen gaat gebruiken, en in totaal dus maar een paar keer. Veel spullen in de winkels en webshops vallen wat mij betreft in de volgende categorie: misschien wordt het mijn nieuwe grootste hobby, maar waarschijnlijker is dat ik het twee keer gebruik en er daarna niet meer naar omkijk. En als ik er dan naar kijk, is het vol ergernis omdat het wel ruimte in beslag neemt en ik de niks mee doe. Een andere mogelijkheid is dat ik het wel gebruik, maar dat het praktisch gezien een al aanwezig apparaat of ‘ding’ vervangt. Daardoor wordt het andere ding niet meer gebruikt, neemt het onnodig ruimte in beslag, en is het rijp voor de tweedehandswinkel of de vuilnisbelt. Triest. Onlangs keek ik naar een praatje – excuses: naar een webinar - van een opruimcoach, en de eerste drie kwartier gingen niet over opruimen maar over géén spullen aannemen of aanschaffen. ‘Refuse’ dus, de eerste R in de R-ladder. Na drie kwartier luisteren, was ik het zat en ging ik daadwerkelijk opruimen. Het weinig spullen aannemen heb ik namelijk al redelijk onder de knie. Maar nog niet helemaal... Nieuwe kleren Want vooral bij kleding blijf ik tegen de vraag aan lopen van wat ik nu echt nodig heb en wat niet. Er zijn al zo veel kleren in de wereld en in tweedehands winkels, is het dan wel uit te leggen dat ik nieuwe kleding nodig zou hebben? Of is dat een luxe die vooral een blijk is van ijdelheid en een wankel zelfvertrouwen? En hoe belangrijk is het nu echt om er 'goed' uit te zien of tenminste dat idee te hebben? Dit soort vragen houden mij dan bezig. Aan het straatbeeld te zien, kopen mensen toch regelmatig nieuwe kleren. Anders zouden trends zich niet zo snel verspreiden. En dat van die trends weet ik alleen maar omdat je het zo goed kan zien. Om zo veel nieuwe kleren gaat het dus, met nieuwe modellen en pasvormen, en nieuwe modekleuren. Ook lijken mensen regelmatig kleding af te danken, of tenminste in de kast te laten hangen, want anders is de snelle verspreiding van trends ook niet mogelijk. En de vraag of het echt nodig is? Er zijn mensen die het lukt om geen nieuwe kleren te kopen, en dat is mooi, dus voor hen is het blijkbaar niet nodig. Voor bepaalde of onbepaalde tijd. Echter, omdat kleding vergaat, blijven we toch een nieuwe aanwas aan kleding nodig hebben. Dat is zeker niet zo veel als er nu geproduceerd en aangeschaft wordt, maar kleding is nodig. Trendy kleding Tréndy kleding daarentegen is niet per se nodig. Voor de mens die tijdschriften en social media volgt, zijn er wekelijks nieuwe trends te ontdekken en op te volgen. Onder het bewind van fast fashion volgen de trends elkaar in steeds hoger tempo op, hollen we massaal naar de (web)winkel om trendy kleding aan te schaffen, en brengen we onze kleding van de vorige trends massaal naar Vinted of de kledingbak. Als het tenminste nog niet is vergaan na een paar keer dragen. Zelf merk ik dat ik nieuwe trends soms leuk vind, maar zodra heel veel mensen de trend omarmen en de trends gaan dragen, dat ik het toch snel zat raak. Het was leuk omdat het verfrissend was, maar als het overal is, is de lol er toch snel vanaf. En daarvoor maakt het dan ook weinig verschil of ik zelf mee heb gedaan aan de trend. Je ziet het namelijk gewoon voorbijkomen in het straatbeeld, op tv, om je heen. Daar hoef je je portemonnee niet voor te trekken. Trends wijzigen zo snel. Het is leuk om er leuk en ‘vernieuw(en)d’ uit te zien, en nieuwe spullen geven een zeker geluksgevoel, maar we moeten het niet overdrijven. De productie en verwerking van de huidige hoeveelheden kleding en andere spullen kunnen onze leefomgeving en ons leefklimaat niet aan. Daarom vind ik te veel kleding en andere spullen kopen inderdaad een luxe die we ons niet kunnen permitteren. Ook worden we ‘getricked’ door o.a. de mode-industrie om veel waarde te hechten aan kleding en andere spullen - er wordt al te handel ingespeeld op onze twijfel, onze ijdelheid en ons wankele zelfvertrouwen! Terwijl kleding en andere spullen ons in werkelijkheid niet zo veel waard zijn en geen blijvend geluk opleveren. Dus wat mij betreft mogen we op zoek naar andere manieren om geluk te ervaren en mogen we daarvoor minder leunen op de aanschaf van kleding en andere spullen die we niet echt nodig hebben en die geen geluk bieden op de lange termijn. Niet meer dan je nodig hebt In hoeverre het voor jou nodig is om kleding te kopen, kan je alleen zelf bepalen. Mocht je daar voor jezelf een beter antwoord op willen vinden, dan staan er allerlei blogs en methodes voor je klaar om je te helpen bepalen wat nu echt een goede aanvulling op je kledingcollectie zou zijn – en wat zeker niet. Zo is er de ‘capsule wardrobe’, een methode waarbij je goed in de gaten houdt wat er in je wardrobe zit, welke kledingstukken je graag en vaak draagt, en welke nog aan te schaffen kledingstukken je dus ook veel en graag zult gaan dragen. Zo voorkom je miskopen en creëer je meer ruimte en rust in je hoofd. Voor veel mensen lijkt de uitkomst van hun onderzoek te zijn dat ze vaker gaan kiezen voor 'tijdloze' kleding. Dat is kleding die niet trendy is en dus niet uit de mode raakt, en die daarom juist lang meegaat. Het is kleding van goede kwaliteit waar je lang blij mee kunt zijn. Hoeveel kleding je wilt kopen, hangt helemaal van jouw bevindingen en je insteek af. Dat geldt ook voor of je nieuwe toevoegingen dan tweedehands of nieuw zullen zijn. In ieder geval, als je minder nieuwe kleding gaat kopen, bespaar je zelf geld en spaar je onze leefomgeving. Bovenstaande geldt natuurlijk niet alleen voor kleding, maar voor alle spullen. Ik vind het daarom een mooie leidraad: koop met compassie, niet méér dan je nodig hebt. En áls je dan iets koopt, kies dan bij voorkeur voor het duurzaamste alternatief voor mens, dier en milieu[*]. Als je dan toch besluit minder nodig te hebben dan je eerder dacht, dan houd je meer geld over waardoor je makkelijker kunt kiezen voor duurzame alternatieven. Dat is mooi! [*] Voor dit artikel ben ik geïnspireerd door de volgende goede raad ofwel slogan: 'Koop met compassie. Niet méér dan je nodig hebt. En altijd vegan, fair en zo duurzaam als maar kan.' van online warenhuis Shop Like You Give a Damn.
Flamenco van achter de draaitafel. Levert dat iets lekkers op? Jazeker! Alleen de castagnetten ontbreken nog.
Belah en Pitty Bernad zijn beiden al meer dan tien jaar dj. In 2022 besloten ze om samen hun voorliefde voor traditionele Spaanse muziek te combineren met hun elektronische skillsets.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
OPINIE - Wilders heeft geen partij. Maar dat schijnt de echte politieke partijen in Nederland niet te deren. VVD, NSC en BBB gaan met Wilders om alsof hij een gewone politieke partij vertegenwoordigt. Maar hij is alleenheerser in een partij met twee leden (hijzelf en een Stichting waarvan hij het enige bestuurslid is). Hij beslist zonder enige bemoeienis van zijn achterban over programma en kandidaten. Hij dicteert als enige wat er naar buiten komt. Hij beheert de financiën en weigert daarover openheid te geven. Waarom behandelen politici en media Wilders als een normale collega? Nu hij van schreeuwer aan de zijlijn in één klap kandidaat-premier is geworden zou je verwachten dat er van zijn bijzondere status een punt wordt gemaakt door zijn potentiële coalitiepartners. Maar daar is (nog) niets van te zien. Zijn er dan geen regels voor politieke partijen?
Nee, die zijn er niet of nauwelijks. In de Kieswet worden geen eisen gesteld aan het aantal leden van een politieke groepering, respectievelijk vereniging, noch aan de interne organisatie ervan, schrijft de Kiesraad. De enige toets voor de registratie van een naam die bij de verkiezingen op het stembiljet komt is een notariële akte waarin staat dat er sprake is van een vereniging met volledige rechtsbevoegdheid. De vereniging moet voldoen aan de formele wettelijke eis dat deze twee oprichters heeft en minimaal één lid. Een aldus als ‘partij’ geregistreerde groepering kan in aanmerking komen voor subsidie als ze minimaal duizend leden heeft. Wilders heeft daarvan afgezien.
Kunstenaar Peter Buggenhout creëert objecten die gewoon ‘zijn wat ze zijn’ en niets hoeven te representeren. Zijn sculpturen zijn gemaakt van materialen die zonder enige waarneembare logica zijn samengebracht. Hij gebruikt wat voorhanden is.
Zo biedt de tentoonstelling Second Sight in de Projektenzaal van Kunstmuseum Den Haag een voorproefje van de foot print die ons industriële heden achterlaat.
Gorgo #27, 2012 (Foto: Dirk Pauwels)
Buggenhouts kunst is een ode aan de menselijke creativiteit. Hij gebruikt een rijke schakering van zowel kleurrijke, vrolijke als sombere, donkere dimensies die als het ware door de blender worden gehaald om zo tot een nieuwe werkelijkheid te komen.
Beeldend uitgedrukt is cultuur de enorme pletwals die onze wereld van orde voorziet door een heleboel dingen naast zich aan de kant weg te drukken. De pletwals laat naast zich, links en rechts een enorm massa puin achter: ideeën en goederen die ons niet meer dienstig zijn. Als we de bergen puin bekijken, moeten we ons afvragen in hoeverre een systeem heilbrengend is.
—Peter Buggenhout, 2001
I am the tablet #9, mixed media. (Foto: Dirk Pauwels)
In de esthetiek van puin en afval ziet Buggenhout het tegengestelde van ideologieën en utopieën die ons de valse hoop geven op eindeloos beschikbare grondstoffen en grenzeloze groei. In zijn sculpturen versmelt het afval van de grootschalige industrie met de restanten van massaproductie en consumptie – dingen die onze samenleving systematisch uit haar gezichtsveld bant.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
‘There simply aren’t enough American voters willing to put him back in the White House’, schrijft Reed Galen van het Lincoln Project.
‘Tussen de verkiezingen van 2016 en 2024 zullen ongeveer 20 miljoen oudere kiezers zijn overleden en zullen ongeveer 32 miljoen jongere Amerikanen de kiesgerechtigde leeftijd hebben bereikt. Veel jonge kiezers minachten beide partijen (…) Maar de kwesties die Generatie Z het meest aan het hart liggen – zoals reproductieve rechten, democratie en het milieu – zullen ervoor zorgen dat de meesten van hen Democratisch stemmen.’
In het Romeinse Rijk van de derde eeuw na Christus heerst een crisissfeer: vijandelijke aanvallen, een tegenvallende economie, verschillende epidemieën – we weten niet goed hoe groot al die rampen waren en wat de samenhang was, maar dat het ernstig was, wordt uit wat overgeleverd is en vooral uit wat uit die tijd juist aan data ontbreekt wel duidelijk.
Wellicht vormden die crisis de aanleiding voor de verspreiding van verschillende oosterse religieuze ideeën in de Romeinse wereld. Ze gingen een grotere rol gingen spelen in het denken van die tijd. De stoïcijnen, die ooit de filosofische agenda hadden bepaald, verloren aan invloed en maakten plaats voor een nieuwe filosofische school. Dit zogeheten Neoplatonisme combineerde kenmerken van het “oude denken” met een nieuwe spiritualiteit. Deze school geldt als de laatste grote filosofische stroming van de oude wereld.
Als de grondlegger van het Neoplatonisme geldt de filosoof Plotinos, die leefde rond het midden van de derde eeuw. Hij en zijn volgelingen beschouwden zichzelf overigens niet als een nieuwe filosofische school, maar als platonisten die de ware filosofie van Plato uitwerkten. Ze noemden zichzelf dan ook gewoon “platonisten”. De accenten die zij in het platonisme legden, wijken echter dermate sterk af van de standpunten van Plato zelf, dat hedendaagse oudheidkundigen hen aanduiden als Neoplatonisten.
COLUMN - Ik heb #diabetes en ben daar open over. Aanstelleritus type 1. Als ik ergens laveloos op de grond lig, is het fijn dat collega’s weten dat je mij suiker moet geven. Vanuit dat perspectief even een activistisch stukje hier.
In mijn dagelijks leven als diabeet heb ik te maken met een aantal instanties. Het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis (CWZ), zorgverzekeraar Menzis en Apotheek Beckers. Die voeren beleid uit van de Rijksoverheid.
Mijn favoriete instelling is het CWZ. Ik heb daar een uitstekende verpleegkundige die met mij praat over mijn ziekte. Ze geeft adviezen waar ik iets mee kan. Twee weken geleden sprak ik haar. Ze adviseerde mij het medicijn #Fiasp te gaan gebruiken naast mijn huidige medicijn #NovoRapid. Fiasp werkt sneller en mijn verpleegkundige denkt dat dat goed voor mij is. Dat baseert zij op metingen (van mijzelf), onderzoek en ervaring.
Ik ga met recept naar mijn #apotheek om dit te halen. De apotheek weigert Fiasp te verstrekken. Waarom? Het is geen “preferent” medicijn. Hierover staat meer informatie op de website “Medicijnkosten.nl”. De Rijksregels.
Ik bel Menzis. Kan Fiasp vergoed worden? Ik word te woord gestaan door een medewerker en zij legt mij uit dat “indien de zorgverlener (CWZ) en de apotheek het eens worden, Menzis dit vergoedt.”
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De Beatles, dat zijn voor velen van ons toch een beetje belegen rockidolen. Daar luisterden je (groot)ouders naar, in de jaren ’60 en ’70.
Desalniettemin hebben ze een hoop prima rocknummers gemaakt, die ook nu nog goed vallen aan te horen.
Jazzpianist Brad Mehldau’s interpreteert regelmatig nummers van Radiohead op de vleugel. Ik weet niet of ik er uren naar zou luisteren, maar dat heb ik vrijwel altijd met jazz:
Het ontaardt doorgaans in gepingel dat op de zenuwen werkt.
Het zal niemand verbazen dat Shani Diluka een klassiek getrainde concertpianiste is. Haar meest recente album draait om Prousts romancyclus À la recherche du temps perdu.
Hier covert ze elektropopduo Daft Punk.