Integratienota: “C’est le ton qui fait la musique”

Ik ben heel erg bezorgd om opa Holland. Toen hij vorige week voor onderzoek in het ziekenhuis was hebben ze hem er gehouden, omdat hij te veel verzwakt was. Nu blijkt dat er iets mis is met zijn darmen. Ik begrijp het niet helemaal, maar zijn nieuwe medicijnen tegen zweertjes in de dunne darm blijken zich aan de darmwand te hechten. Eigenlijk niet het medicijn zelf maar de dragers, een soort netjes van koolstofvezel. Als het medicijn er uit is dan nemen cellen in de darmwand de vrijgenomen plek in waardoor de netjes vastgroeien. Zo ontstaat er een laagje dat de opname van voedingsstoffen afremt. En opa at al niet veel. Toen ik hem zondag zag moest ik denken aan foto’s uit concentratiekampen of uit Afrika (alleen is opa niet zwart). Ik ben erg bang dat hij het niet overleeft. Maar toen ik zijn hand vasthield zei hij me dat iedereen een keer dood moet. En dat het nu zijn tijd was. Hij glimlachte, maar ik kon mijn tranen niet tegenhouden.

Deze week hadden we het bij Mundo Exterior over de bosbranden in Indonesië. Nou ja, bosbranden, eigenlijk staan de palmolieplantages in brand. We hadden het een paar weken geleden al over de mislukte oogsten in de VS en Azië gehad. Mevrouw Alikreuk voorspelde toen dat er voedselrellen zouden komen. En nu staan dus op Borneo en Sumatra en in Maleisië grote delen van de palmolieplantages in brand. De boze bevolking wil de grond weer terug om voedsel te verbouwen. Op LiveEarth zagen we directe beelden van een sateliet die boven de evenaar hangt. Er lag een deken van rook over het gebied. Jammer dat ik die thuis niet kan bekijken. In de les bespraken we de achtergronden van de problemen. Het blijkt dat in een heleboel arme landen gewassen worden verbouwd voor energieproduktie in rijke landen op grond die eigenlijk nodig is om voedsel te verbouwen. Met het gevolg dat de bevolking honger lijdt. Ik begrijp niet dat de regeringen daar zelf niet beseffen dat zoiets niet kan. Je kan je eigen bevolking toch geen honger laten leiden.