In deze serie worden acht presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis behandeld die volgens de auteur als voorbeeld zouden moeten dienen voor tegenwoordige en toekomstige ambtsdragers. Enkele van deze historische leiders zijn helaas relatief onbekend; de meesten zeer ondergewaardeerd. Eén van de vier founding fathers van de Verenigde Staten en de vierde president van de jonge republiek was James Madison (1751-1836), één van de auteurs van de nog altijd invloedrijke Federalist Papers en vader van de eerste tien amendementen op de Amerikaanse Grondwet, de Bill of Rights. Madison pleitte voor uitvoerige checks and balances om de rechten van het individu te beschermen tegen een tirannie van de meerderheid en stond een grote federale overheid tegen. Hoewel hij als president (1809-1817) een nationale bank, een staand leger en belastingen op basis van tarieven accepteerde bleef Madison zich verzetten tegen verregaande bestuurlijke bemoeienis vanuit Washington, hoe goed bedoeld zij ook mocht zijn. Zijn presidentschap wordt voornamelijk herinnerd vanwege de oorlog met Engeland van 1812, echter zijn nalatenschap is er één van een standvastig hoeder van de grondwet die hij mede schreef alsmede een bevlogen voorvechter van de rechten van de staten waaruit Amerika bestaat.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de ‘feitish’ van de reguliere media.
De Nederlandse politiek besteedt te weinig aandacht aan eencellige en opgezette dieren. Dat vindt een deel van de achterban van de Partij voor de Dieren. De partij is deze zomer in crisis geraakt. Aanleiding is het groeiende aantal splinterpartijen die zich inzetten voor subgroepen uit ‘de faunawereld en daarna’. Neerlands fauna lijkt te omvangrijk voor één partij.
Wie denkt dat het per definitie gemakkelijk is om de eenheid te bewaren in een ‘one-issuepartij’ heeft het mis. Althans, als het om de Partij voor de Dieren gaat. Segregatie lag al langer op de loer. Het dierenrijk is ten slotte kleurrijker en geschakeerder dan de overzichtelijke wereld van de homo sapiens. Waar een liberaal slechts de nadruk kan leggen op ideeën van Locke, Smith, de Tocqueville, Mill of Zalm, is het keuzepalet voor de faunaparlementariër gecompliceerder. “Waar leg je eigenlijk de nadruk?” aldus PvdD-parlementariër Esther Ouwehand. “Zijn het de grote dieren, kleine dieren, bedreigde dieren, schattige dieren, consumptiedieren, dieren in gevangenschap of dieren met een zeer symbolische betekenis? En wat te denken van de eencellige en de opgezette dieren? Vooral deze laatste categorieën raken erg ondergesneeuwd in het programma van de Nederlandse dierenpartij, tot groot ongenoegen van een deel van de achterban.”
Ex-PvdD’er Stephanie Zwitsel heeft vooral moeite met ‘het totale gebrek’ aan aandacht voor de opgezette dieren. Haar reeds gevormde PvNF (Partij voor Na-Fauna) neemt steeds meer leden van de PvdD over. Zwitsel: “Net als een mens heeft een dier recht op een rustig leven na de dood. Toch worden nog steeds dieren leeggehaald, opgevuld, worden de ogen vervangen door knikkers en krijgen ze een plek in een museum, waar ze vaak veel te dicht op elkaar staan.” Sommige dieren worden in zulke ‘natuurhistorische’ musea zelfs opengesneden tentoongesteld. Een groot onrecht volgens Zwitsel, die meent dat genoeg religies erop wijzen dat op deze manier een rustig hiernamaals uitgesloten is. Zwitsel: “Blijkbaar vindt de PvdD een paar zielige maanden op aarde erger dan eeuwig branden in de hel.”
Breaking nieuws van het RIVM: de Mexicaanse grieppandemie die Nederland de komende herfst en winter compleet gaat lamleggen, is eigenlijk niet veel meer dan een gewone seizoensgriep. Tamiflu? Welnee!
Zojuist heeft het RIVM dan laten weten dat verreweg de meeste mensen in twee tot zeven dagen gewoon herstellen. De Mexicaanse griep verloopt mild. Pardon? Mild?
Het ene moment praten we over toestanden waarbij schoolvakanties moeten worden opgelengd. Stel je voor dat we het krijgen. We bereiden ons voor op een maatschappij ontwrichtend scenario.
Het constante mediabombardement heeft ertoe geleid, dat mensen bij het minste of geringste kuchje in paniek de huisarts opbellen. Geef me Tamiflu! Snel, snel! Ik ga dood man, zie je dat dan niet? En nu is de Mexicaanse griep dus niet erger dan ‘een gewone seizoensgriep’. Veel slapen, slappe thee, en als het langzaamaan wat beter gaat aansterken met een kommetje kippensoep. Vervelend, maar zeker niet apocalyptisch.
Een scenario als 1919 / 1957 willen we natuurlijk nooit meemaken. Zo lang niet precies bekend is, hoe gevaarlijk het virus precies is, moet men er bovenop zitten. Maar waarom die bangmakerij zolang we niet weten wat er aan de hand is? Omdat angst verkoopt. In dit geval: kranten, tijdschriften en 34 miljoen kuren Tamiflu.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
PVV: Selectief Engeland laat haatimam binnen
Vragen van de leden De Roon en Wilders (beiden PVV) aan de minister-president en aan de minister van Buitenlandse Zaken over Brits toelatingsbeleid van vreemdelingen:
“I want to implement an agenda for reform, for renewal, for revitalisation and for the re-assertion of the core values of this great institution in the context of the 21st-century.”
(…)
“Until we can move the debate on from sleaze and second homes to the future of this house, we shall remain in deep trouble.”
(…)
“It is high time the House was run by professionals on a transparent basis, ensuring that we are accountable to the people who put us here.”
De nieuwe Speaker van het Britse Lagerhuis, John Bercow, liet tijdens de campagne duidelijk weten dat het Huis bij hem in goede handen zou zijn. Een ‘clean break’ na het gedwongen vertrek van voorganger Michael Martin op het hoogtepunt van de declaratieaffaire.
Nu blijkt dat Bercow voor £20,659.36 zijn ambtswoning in Westminster heeft laten verbouwen, onder andere om de vertrekken ‘kindproof’ te maken. Vergeleken bij zijn voorganger zeer geringe kosten; Michael Martin liet de woning tussen 2000 en 2008 herinrichten voor het aardige bedrag van £724,600.
Is deze £20,659.36 de media-aandacht waard? Met andere woorden: is hier sprake geweest van misbruik van het systeem, of is sinds de declaratieaffaire alles wat een politicus declareert verdacht?
Een ontzagwekkende documentaire, uitgezonden door HUMAN, gisteravond. ‘De Kleine Oorlog van boer Kok’ van Huib Schoonhoven, Karen Kuiper en Kees Vlaanderen. Te zien in deze documentaire is de jarenlange strijd van het familiebedrijf (‘Heerlijkheid Groot Weede’) nabij Amersfoort tegen zo’n beetje elke denkbare vorm van bureaucratie. Met als opmerkelijke uitglijders: zoon Kok wordt onterecht opgepakt door een politie-escorte en de burgemeester van Amersfoort, Albertine van Vliet-Kuiper, gaat liever niet in op de blunders bij het ruimen van de kippen tijdens de vogelgriep. Deze docu laat knap zien hoe rampzalige bestuurlijke dwalingen in een beschaafd westers land de biologisch verantwoorde boer tegenwerken. Maar vooral is het een mooie familiegeschiedenis.
De grootste ellende ontstaat voor boer Kok als in 1994 de nieuwe mestwet van kracht wordt. Boeren mogen hun drijfmest niet meer over het land uitrijden; het moet centimeters diep onder de grond worden geïnjecteerd om zo de uitstoot van ammoniak tegen te gaan. De mest van Boer Kok bevat maar 30 procent van de gemiddelde hoeveelheid ammoniak. Kok gebruikt geen kunstmest en voert zijn koeien geen krachtvoer. Hij voldoet aan de strenge milieueisen, maar de wet is onverbiddelijk.
De sfeer wordt grimmig zodra druiloren van de lokale politie zich gaan ophouden rond het erf van boer Kok, om het reilen en zeilen van de mestkar in de gaten te houden. Elke diender uit de Warmoesstraat in Amsterdam zou bidden voor een sujet als Boer Kok, maar daar denkt de Amersfoorter politiedienst anders over. Langzaam maar zeker omsluit een heel Kafkaiaans bolwerk van wet- en regelgeving het gemoedelijke familiebedrijf. De omzet kruipt achteruit. Voorts aast de gemeente volgens de familie ook nog eens op de grond. Toch blijkt dat bijvoorbeeld de melk van Boer Kok van hoge kwaliteit is; volgens de onderzoeken van het Louis Bolk Instituut behoort Koks melk tot een van de beste. En toenmalig minister Veerman moest toch echt inzien dat met de mest van Kok weinig mis was.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Voor de cijferfetisjisten is dit een bijzondere dag. Deze minuut staan alle cijfers van ons decimale stelsel op een rijtje in tijd en datum. Over een minuut is het weer honderd jaar wachten op de volgende gelegenheid:
12:34:56 07-08-09
Hoewel de meeste liedjes gaan over de liefde, wordt ook vaak gezongen over dorpen, steden, landen, rivieren en bergen. Michiel Maas gaat op zoek naar de plaats achter deze muzikale beschrijvingen. Benieuwd naar de achtergronden van uw favoriete plaat? Stuur uw tips voor een geoplaat naar [email protected]
On Highway Number Nineteen
The people keep the city clean.
They call it Nutbush, oh Nutbush.
Call it Nutbush city limits.
Nuthbush City Limits – Ike and Tina Turner (1973)
Tennessee state highway 19 ziet op een zonnige dag laat oktober wit van de katoenpluis. De oogst is net geweest, en de laatste restjes watten laten zich door de wind verzamelen langs de wegkant. Daar ligt inmiddels een dikke deken over de verdorde begroeiing.
Voor ik het in de gaten heb ben ik Nutbush voorbij. Was dat alles? Een gesloten kruidenier en een cotton plant, waar de katoen in balen wordt geperst? Ik keer de auto en rij de weg terug. Maar nee, afgezien van een tweetal kerken en wat huizen is er niets te zien in Nutbush. Ook geen bordje “city limits”, maar dat wist ik al. De “unincorparated town” heeft helemaal nooit “city limits” gehad. En afgezien van een bord boven de deur van de kruidenier en haar artiestennaam waarnaar een deel van de weg is vernoemd, wijst weinig op vroegere aanwezigheid van een van de grootste stemmen uit de popgeschiedenis, die van Anna Mae Bullock.
Het lied dat ze over haar geboorteplaats schreef is geweldig, met die gestoorde synthesizer en die Marc Bolan-riff (die naar verluid ook op de plaat meespeelde). Maar de tekst is op z’n zachtst gezegd niet geweldig accuraat.
Wat is het?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.