Bloot verkoopt, weet regelmatig GC-gastlogger Olivier van Beemen, die in het dagelijks leven correspondent is in Parijs voor onder meer Elsevier en het FD. Om zijn pas geleden verschenen eerste boek te vieren, In Parijs, verklapt hij hier het bestbewaarde geheim van Parijs. Ik ben het afgelopen jaar niet alleen veranderd in een fanatiek hardloper, maar ben ook steeds vaker gaan zwemmen. Het levert ook een leuke nieuwe hobby op: zwembadtoerist. Parijs kent veel mooie zwembaden in verschillende buurten (38 in totaal). Ik schreef al over Edouard Pailleron in het negentiende arrondissement, ik zwem wel eens in Joséphine Baker in de Seine (25 meter, eigenlijk te klein) en ontdekte vorige maand het vijftig-meterbad Georges Vallerey in het twintigste arrondissement. Een openluchtzwembad voorzien van een schuifdak: ik was onder de indruk. Een van mijn favoriete baden is Piscine Pontoise, uit de jaren dertig, met twee etages individuele badhokjes. De film Bleu met Juliette Binoche (van de trilogie Trois Couleurs) is er opgenomen. Dit 33-meterbad is één van de twee waarvoor ik een tienrittenkaart heb. Het andere waar ik regelmatig kom is Piscine Suzanne Berlioux, op niveau -3 van winkelcentrum de Hallen. Normaal gesproken ben ik niet zo?n fan van les Halles, maar een 50-meterbad midden in de stad wilde ik een dikke maand geleden wel eens uitproberen. Ook zijn de ruime openingstijden (op maandag en woensdag tot elf uur 's avonds) zeer aantrekkelijk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Kijk, het zit zo: oorlog is goed. Geloof die obligate linkse praat over een zonnige troetelbeertjeswereld in geen geval. Er zullen nooit beren in de wolken wonen, er zullen altijd F16s vliegen. Of hun opvolger(tje)s.
Het leger heeft een functie. Het is een opvanghuis voor onbepaalden. Net als het kunstenaarschap biedt het structuur en zekerheid aan jongemannen die anders maar een beetje over straat zouden dwalen. Kunstenaars door een teveel aan verbeelding, soldaten door een teveel aan adrenaline. Daarom heb ik nooit begrepen waarom Wilders het leger naar Gouda re sturen. Daar komen ze vandaan, het hele doel van de instelling leger is ze daar vandaan te hóúden.
Het maakt dus ook niets uit of de oorlog in Afghanistan uitzichtloos is of niet. We gaan het land niet helpen. Je kunt namelijk niet helpen in een pak waardoor je er uitziet als de evil twin brother van hartjesbeer. En zeker niet met een geweer in je hand. Of in een tank. Of in een F16. Er is oorlog nodig omdat er een leger moet zijn, meer is het niet.
Maar dat betekent natuurlijk niet dat je mensen gaat vermoorden. Geen burgers, maar ook geen strijders . Mensen doodbombarderen is namelijk niet alleen gemeen, het is ook best wel eng. En dan zijn we weer terug bij af. Dan zijn de straten van pakweg Gouda over een paar jaar gevuld met getraumatiseerde (8%) veteranen. Met teveel adrenaline. Onberekenbaar. Al dan niet kaalgeschoren.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Onze politici hebben het zwaar
Slecht eten, weinig slapen, teveel afspraken: Politiek wordt in Nederland nog niet als topsport gezien.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Een gastbijdrage van Erik Alkema
Telegraaf neemt De Speld artikel over
De krant van niet zo wakker Nederland gaat voor het patatje holocaust.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
