Deze eerste week van het jaar is traditioneel de tijd van de goede voornemens. Je kunt besluiten te stoppen met roken, wat aardiger te zijn voor de buren of wat minder tijd voor je werk en wat meer voor je gezin te nemen. Voornemen nummer één blijkt echter al sinds jaar en dag hetzelfde: afvallen, als we tenminste de marktonderzoekers mogen geloven. De dieetindustrie lijkt ook een goed voornemen te hebben: daar zoveel mogelijk een slaatje uit slaan. Meestal mogen we na de feestelijkheden nog één weekje bijkomen, en dan beginnen de onderzoeken weer over elkaar heen te rollen, over hoe veel te dik we onszelf wel niet vinden en hoeveel we wel niet willen afvallen. En omdat de mens een kuddedier is, tijgen we in dichte drommen richting sportschool, schaffen we het zoveelste afvalboek aan (een term die een leuke en vaak maar al te ware dubbelzinnigheid in zich draagt) en houden we in de buurtsuper de ogen open voor de stickertjes “Ik kies bewust” of andere klavertjes. Want “we” zijn te dik en daar moeten “we” snel iets aan doen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De meerderheid bepaalt de norm. Dus als de meerderheid van baby’s al na een paar weken kunstvoeding krijgen, bepaalt dat wat “normaal” is. Ouders met kinderen worden in de eerste paar jaar geconfronteerd met de beruchte groeicurve. Het kind moet binnen het groene vlak blijven, anders is er paniek.
Maar er is een probleem met die groeicurve. Het is namelijk een vertaling van de realiteit van vandaag. Kinderen krijgen al heel snel kunstvoeding en groeien te snel.
Met opzet maak ik dat laatste vetgedrukt. Want wat zeggen de meeste krantenkoppen vandaag:
“Baby’s met borstvoeding groeien trager”
Pardon? Baby’s met borstvoeding groeien helemaal niet traag. Baby’s met borstvoeding groeien prima, zoals de natuur het bedoeld heeft. De kop suggereert dat er iets mis is met borstvoeding. Maar dat is niet wat het onderzoek heeft aangetoond. Sterker nog, er wordt (zoals inmiddels bekend) heel expliciet aangegeven dat borstvoeding de beste optie is.
Waarom dan die kop? Eigenlijk is dat voor mij als vader van een borstvoedend kind (> 1 jaar) allang geen vraag meer. Onnatuurlijk is de norm tegenwoordig. Op het consultatiebureau krijg je op je kop omdat het kind onderaan de curve zit. Bijvoeden zal je! Ook al leg je zo’n muts uit dat het kind nog steeds borstvoeding krijgt en het dus prima doet. Dan krijg je een meewarige blik; daar heb je weer zo’n alternatieveling.
En dat is pas echt dom. In plaats van dat men 4 jaar borstvoeding als gezond beschouwt en iedere ouder die sneller stopt meewarig aankijkt omdat die hun kinderen langer en vaker ziek laten zijn, moet je je gaan verdedigen voor iets dat goed is.
Maar dit soort krantenkoppen helpen dus niet. Die bevestigen alleen maar de nieuwe norm. Jammer.
Het is weer raak: Rusland heeft ruzie met een van zijn buurlanden en daardoor dreigt het gastransport naar West-Europa te haperen. Deze keer is het Wit-Rusland dat dwarsligt: president Loekasjenko wil meer geld zien voor de doorvoer. Niet zo gek, want vorige week werd Oekraïne voor hetzelfde trucje beloond met een bonus van dertig procent.
Dit alles is goed nieuws voor Nederland. Geraakt worden we vooralsnog niet, omdat ons eigen gas niet op is. Toenemende onderzekerheid over Russische leveranties doet echter de kans voor een nieuwe business toenemen: gasopslag. De lege Nederlandse velden zijn een perfecte plek om ondergronds Russisch gas op te slaan en zo de effecten van haperingen in de leveranties op te vangen.
Nederland heeft sinds dik tien jaar geleden een gasopslag voor eigen gebruik (dat ging indertijd met aanmerkelijk minder gedoe dan de vergelijkbare proef voor opslag van CO2 waar nu sprake van is). Bovendien heeft Nederland dankzij de eigen bel een uitstekend distributienetwerk naar de rest van Europa. Dus laat ze daar in het oosten vooral doorrommelen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Hieronder volgt een gastbijdrage van vandyke, dit artikel verscheen al eerder op zijn eigen blog.
Inleiding We hebben het de afgelopen jaren allemaal uit ten treure gehoord: ‘Die (massa-)immigratie? Allemaal de schuld van links.’ Een echte onderbouwing door bijvoorbeeld cijfers heb ik nooit gezien en misschien wordt het wel geroepen uit politieke overwegingen. Om de vraag te beantwoorden is het nodig om naar een langere periode te kijken. Allereerst stel ik mijzelf de vraag of de (im)migratie de afgelopen 50 jaar nu wel iets bijzonder was.
Polen in de mijnbouw
Was er voor 50 jaar geleden geen migratie? Jazeker wel, er is wat afverhuisd de afgelopen eeuwen. Bekende groepen zijn de Franse Hugenoten, Portugese Joden en ook de Batavieren kwamen geloof ergens uit de buurt van Hongarije. Ook kwamen er, tot aan het eind van de 19e eeuw, tienduizenden trekarbeiders uit de ons omliggende landen ieder jaar hier in de landbouw werken en gingen er Nederlanders naar bijvoorbeeld Duitsland om daar in de industrie wat te verdienen. Polen en Slovenen kwamen in de jaren twintig van de vorige eeuw werken in de mijnbouw van Limburg. Nederlanders vertrokken naar de VS, Canada, Australië, Nieuw Zeeland, maar ook naar België en Duitsland. Vluchtelingen uit België, Duitsland, Oost-Europa kwamen weer hier. Het lijkt niet zo heel veel anders dan de afgelopen vijftig jaar, alleen de absolute aantallen en de landen verschillen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Winnaars Blogparels: Wout en Frissewind
GC’s bindend stemadvies sorteert effect?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.