Wat werkt als het gaat om re-integratie?

In mijn serie over de 'proef met de bijstand'* had ik beloofd dat ik jullie af en toe mee zou nemen in interessante wetenschappelijke literatuur. Vandaag gaan we het hebben over: re-integratie. Wat 'werkt' als je als beleidsdoel hebt dat mensen zo snel mogelijk uitstromen uit de uitkering naar werk? Eerder kwam dat al zijdelings aan bod, in artikelen of in de discussie in de comments. Maar nu dus als hoofdgerecht, naar aanleiding van het wetenschappelijke artikel 'Persistent or temporary? Effects of social assistance benefit sanctions on employment quality' van Markus Wolf. Daarover later meer. Heel in het kort was de algemene wijsheid van studies naar 'active labor market policies', zoals beleid in de (voornamelijk) economische literatuur wordt genoemd dat als doel heeft mensen uit een uitkering naar een baan te krijgen, dat 1) loonkostensubsidie (geld geven aan een bedrijf om iemand aan te nemen die niet volledig rendabel is voor dat bedrijf) werkt 2) sancties (straffen en boetes geven als iemand niet genoeg solliciteert of bepaalde soorten werk niet wil doen) werkt 3) training en scholing een beetje / soms werkt en 4) gesubsidieerde arbeid mensen weg houdt van een baan. Internationaal zijn daar bekende meta-studies naar gedaan, bijvoorbeeld door wetenschappers als David Card en Jochen Kluve. In Nederland heeft Pierre Koning hierover geschreven, onder andere onder de wat provocatieve titel 'beter een stok dan een wortel'. Geheel terzijde, ik heb me altijd verwonderd over bovenstaande wijsheden, omdat de uitkomst van dit soort onderzoek volgens mij deels al is vastgelegd in de definities. Gesubsidieerde arbeid wordt in dit soort onderzoek niet gezien als 'echte' baan, dus als iemand gesubsidieerd werk gaat doen en dat blijft doen, dan is de interventie mislukt. Werk waar mensen terecht komen met loonkostensubsidie wordt wel gezien als 'echte' baan, dus dat is per definitie succesvol als iemand met loonkostensubsidie aan het werk gaat. Ja, zo ken ik er ook nog wel een paar. Dus als de overheid een zak geld er tegenaan gooit om iemand met veel afstand tot de arbeidsmarkt nuttig werk te laten doen, zeg koffie schenken en mensen gezelschap houden in een verzorgingstehuis, is dat fout en mislukt. Maar als diezelfde overheid voor diezelfde persoon een greep doet uit diezelfde zak geld, en dat geld geeft aan een bedrijf, zodat dat bedrijf die persoon kan laten werken maar niet het minimumloon hoeft te betalen, dan is dat goed en succesvol. (Ondanks dat het risico op verdringing van de arbeidsmarkt in dat laatste geval groter is, want zo'n bedrijf wil gewoon winst maken). Hoe dan ook, de disclaimer bij dit type onderzoek was altijd: we weten niet zeker of mensen die middels sancties uit de uitkering verdwijnen niet ook weer snel terugkomen, en het kan dat er schadelijke neveneffecten zijn. Daar zijn we inmiddels wel over uit: ja, die zijn er volop. In de overzichtsstudie The Impacts of Benefit Sanctions (door Serena Pattaro en anderen) worden die negatieve effecten uitgebreid beschreven: een lagere kwaliteit van banen, minder baanvastheid, en daarnaast meer armoede, gezondheidsproblemen, en indicaties van kindermishandeling en minder welbevinden bij kinderen in gezinnen die hier mee te maken hebben. En dan kwam onderzoek van meneer Wolf vorig jaar nog langs: hij gebruikt data van meer dan een half miljoen mensen, van wie tienduizenden daadwerkelijk een (forse) sanctie kregen, over een periode van meer dan zes jaar. Dat grote aantal mensen en (vooral) die lange periode dat hij mensen volgt maakt de studie interessant. Hij ziet inderdaad, in lijn met eerdere ALMP-studies dat mensen op de korte termijn sneller aan het werk gaan. Maar de kwaliteit van het werk (loon, mate waarin het aansluit bij opleidingsniveau) is minder, en mensen vallen relatief snel weer terug in de uitkering. Maar dan: op de lange termijn is deze groep, qua kans op werk en kwaliteit van werk, slechter af dan de groep die nooit sancties kreeg!** Ik heb het hier geloof ik al eens eerder gezegd: het is net alsof mensen op straffe van de bedelstaf dwingen werk te doen dat ze niet willen, kunnen en/of waar ze helemaal niet geschikt voor zijn er toe leidt dat deze mensen ongelukkig, gestrest en ongezond worden en ze zo snel mogelijk weer stoppen met dat werk. En de negatieve effecten daarvan werken dus nog jarenlang door ook. Hadden we dat met een beetje gezond verstand echt niet eerder kunnen bedenken?   *Jajaja, die was eigenlijk al afgelopen maar hee dit is interessant en een mens moet ergens over schrijven, toch? ** De volledigheid gebied me overigens wel te zeggen dat er ook een onderliggende oorzaak kan zijn die én er toe leidt dat mensen een sanctie krijgen en ook minder kans hebben op werk (correlatie is geen causaliteit enzo) - ze zouden bijvoorbeeld minder gemotiveerd kunnen zijn, iets waar geen cijfers over zijn en dus niet voor gecontroleerd kan worden. Tegelijkertijd zijn er talloze kwalitatieve studies die laten zien dat sancties negatieve effecten hebben op tal van leefgebieden, dus in dit geval ga ik er van uit dat de uitkomsten van Wolf inderdaad het negatieve effect van sancties laten zien en niet iets onderliggends.

Door: Foto: daisy.images (cc)

Closing Time | Orianthi & Steve Vai

Twee mensen die héél goed gitaar kunnen spelen. En dat graag even laten zien. Hoe, ongelooflijk, goed en snel en precies ze zijn met hun gitaar. En het klinkt nog goed ook. Van Steve Vai wisten jullie dat trouwens al lang, maar bij deze dus: ook Orianthi kan heel goed spelen!

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Lilia (cc 2.0)

Wat is er mis met de kinderboerderij? Menselijk plezier boven dierenrechten

Een gastbijdrage van Anne Hogerheijde, eerder verschenen in Vegan Magazine nr. 142 – najaar 2024 en op de website van de NVV.

Mijn liefde voor dieren begon ironisch genoeg op de kinderboerderij. Ironisch ja, want deze plek is helemaal niet liefdevol. De naam verraadt het eigenlijk al: kinderboerderij. Het plezier van kinderen staat voorop en niet het welzijn van de (niet-menselijke) dieren die er wonen.

Naar de kinderboerderij

Als kind kon je me niet blijer maken dan met een bezoekje aan een kinderboerderij. Vooral in het voorjaar, wanneer er weer geitenlammetjes ronddartelden. Deze plek was altijd mijn veilige haven. Het was de plek waar ik als kind naartoe ging om te ontsnappen aan alle mensen die mij – en mijn neurodiversiteit – niet begrepen. Omringd door niet-menselijke dieren kreeg ik het gevoel dat ik er mocht zijn. Deze dieren accepteerden me zoals ik was en dit hielp me om mezelf te accepteren. Maar de plek waar ik innerlijke harmonie ervaarde, bleek gebaseerd op een illusie.

Waar is Vlekkie?

Toen ik negen was, bracht ik in de lente een bezoek aan de kinderboerderij in mijn dorp. Er waren geitenlammetjes geboren. In de weide kwam er gelijk een babygeitje naar me toe. Het was liefde op het eerste gezicht – van mijn kant tenminste. De hele middag heb ik op het gras gezeten, met dit geitje op mijn schoot. Ik doopte hem Vlekkie, vanwege zijn gevlekte vacht. Door zijn kenmerkende vlekkenpatroon kon ik dit geitje goed onderscheiden van alle andere babygeitjes. Meerdere keren per week ging ik langs bij Vlekkie om hem te aaien en knuffelen. Ik had altijd het gevoel dat ik er niet bij hoorde en was vaak overprikkeld. Vlekkie bood me de rust die ik zocht.

De zoektocht naar Vlekkie

Op een dag was de wei een stuk leger en ook Vlekkie was verdwenen. Ik heb urenlang rondgefietst in mijn dorp op zoek naar ‘mijn’ geitje. Mijn moeder zei me dat Vlekkie vast verhuisd was naar een ander weiland. Dit wilde ik graag geloven. Ik droogde mijn tranen, maar ergens was er een zaadje geplant in mijn hoofd. Verhuisden Vlekkie en de andere dieren echt naar een nieuw thuis of was er meer aan de hand? Dat laatste bleek helaas het geval te zijn.

Foto: Enough Project (cc)

Rwanda voedt terreur in Oost-Congo met westerse steun

De verovering van de Oost-Congolese stad Goma (foto) door de rebellen van M23 heeft in het westen weer tot enige aandacht geleid voor het al decennialang durende conflict in deze Afrikaanse regio. De oorlog is met meer dan zes miljoen dodelijke slachtoffers het dodelijkste conflict na de Tweede Wereldoorlog, schreef de Nederlands-Congolese politicoloog Kiza Magendane zaterdag in de NRC. Maar westerse hulp voor de Congolezen blijft uit. Daarentegen steunen Europese landen, de Verenigde Staten en Israël wel buurland Rwanda dat M23 met financiële hulp en wapenleveranties in staat stelt Oost-Congo te blijven terroriseren.

De verantwoordelijkheid van Rwanda voor de slachtpartijen in Congo wordt inmiddels wel door iedereen erkend, behalve door de Rwandese president Paul Kagame. Bij de overname van Goma liepen Rwandese soldaten trouw naast de M23. Rwanda profiteert van de zwakte en de corruptie van het Congolese regime. Congo is totaal niet opgewassen tegen de Rwandese agressie. Datzelfde geldt voor de internationale troepen van de VN en andere Afrikaanse landen. Rwanda heeft zich in de loop van de tijd, na de extreem gewelddadige moordpartijen van Hutu’s op de Tutsi’s in 1994, ontwikkeld tot de lieveling van het westen. Dat heeft alles te maken met de aanwezigheid van belangrijke grondstoffen in de regio die onmisbaar zijn voor hedendaagse technologische ontwikkelingen in het westen. Rwanda is daarvoor de meest betrouwbare leverancier. Magendane: ‘Rwanda exporteert jaarlijks voor honderden miljoenen dollars aan (Congolese) grondstoffen, terwijl het zelf geen coltan- of kobaltreserves heeft. Vorig jaar sloot de Europese Unie een akkoord met Rwanda over de import van deze strategische grondstoffen, ondanks VN-rapporten die Rwandese betrokkenheid bij illegale mijnbouw aantonen. Westerse regeringen rechtvaardigen hun steun aan Rwanda met verwijzingen naar diens „effectiviteit” en „stabiliteit”, terwijl ze Congolese corruptie bekritiseren.’

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | The Sun Always Shines on TV

En, hoe was uw Valentijnsweekend? Nu ja, Valentijnsdag is natuurlijk gewoon weer zo’n verzinsel van de middenstand om snuisterijtjes, uitjes en chocola te verkopen onder het mom van romantiek.

Desalniettemin weten Morten Harket en Ingrid Helene Håvik een gevoelige snaar te raken.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Trump weert persbureau AP

Journalisten van persbureau AP zijn niet langer welkom in het Witte Huis

Het Witte Huis zegt dat de maatregel “voor onbepaalde tijd” geldt, omdat het persbureau weigert mee te gaan in de naamsverandering van de Golf van Mexico in de Golf van Amerika.

De hoofdredacteur van Associated Press (AP), Julie Pace, noemde dat “onacceptabel” en “in strijd met de grondwet”, waarin persvrijheid is vastgelegd. Pace zei dat het “alarmerend” is dat AP door het Witte Huis “wordt gestraft voor onafhankelijke berichtgeving”.

Big Brother Awards voor Minister van Financiën en DPG Media

Bits of Freedom  heeft gisteravond de de Big Brother Awards uitgereikt aan grootste schenders van onze digitale rechten in 2024

De grote publieksfavoriet van deze misschien wel minst begeerde prijs van Nederland was dit jaar de Minister van Financiën. Hij wint de publieksprijs vanwege het maken van beleid dat indirect leidt tot privacyschendingen en discriminatie door financiële instellingen.

“Omdat Nederland niet gezien wil worden als bron voor financiering van terrorisme, heeft de Minister een zware last op de schouders van de financiële instellingen gelegd. Die willen ook niet met terrorisme worden geassocieerd, dus hanteren ze meedogenloos beleid. Op zoek naar ‘verdachte’ kenmerken, zetten ze discriminerende risicoprofielen en algoritmen in,” vertelt Evelyn Austin, directeur Bits of Freedom. Uit onderzoek van het ministerie van Financiën zelf blijkt dat negen procent van alle Nederlanders vermoedt de afgelopen twee jaar te maken hebben gehad met discriminatie. Onder mensen met een niet-westerse migratieachtergrond is dit zelfs 32%.

Closing Time | Baba O’Riley

The Who, meer in het bijzonder de componist Peter Townshend, bracht ooit in één muziekstuk een ode aan de Indiase goeroe Meher Baba én Terry Riley, componist van mininal music. Het werd het welluidende Baba O’Riley.

Hierboven gecoverd door het roemruchte Kronos Quartet.

U weet niet meer hoe het origineel zo ongeveer klonk? Nou, zo dan….

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende