Als de verkiezingen in Frankrijk, Griekenland, twee Duitse deelstaten en later dit jaar Nederland nieuwe politieke verhoudingen scheppen, vreest Die Zeit dat Frau Merkel haar macht in Europa kwijt raakt. Duitsland was het afgelopen jaar de belangrijkste aanjager van de bezuinigingspolitiek. Maar de uitvoering daarvan loopt gevaar met een wisseling van de wacht, zoals bijvoorbeeld in Frankrijk is voorspeld. President Sarkozy, trouwe bondgenoot van de Duitse premier, heeft in zijn verkiezingscampagne al de nodige afstand genomen. Maar als, zoals de voorspellingen uitwijzen, zijn tegenstrever Francois Hollande de volgende Franse president wordt, dan zal Merkel het echt moeilijk krijgen met haar eenzijdige nadruk op het terugdringen van de staatsschulden. "Zelfs als Hollande slechts de helft voor elkaar krijgt van wat hij aan kostbare beloften heeft gedaan, zal hij voor nogal wat onrust binnen de labiele Europese gelederen zorgen. En die onrust is precies datgene waarop sommige beleggers alleen nog maar wachten." Merkel's fixatie op staatsschulden gaat voorbij aan diversiteit in de schuldenproblematiek in verschillende Europese landen. Uit een rapport van McKinsey over het afbouwen van schulden blijkt dat de aard van de schulden per land aanmerkelijk verschilt. Niet overal veroorzaken de staatsschulden het grootste probleem.
VPRO bleek begin 2002 een lang interview met Pim Fortuyn gemaakt te hebben. Ze zetten, 3 dagen voordat het 10 jaar geleden is dat Pim Fortuyn werd doodgeschoten, het ruwe materiaal online.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ergens rond deze tijd wordt een beslissing genomen door het KLPD en het politiekorps Twente om al dan niet de Nederlandse social media af te gaan luisteren. Begin dit jaar achterhaalde Webwereld dat de korpsen Israelische software hadden aangeschaft die dat mogelijk maakt.
Het afluisteren van social media wordt afgedaan als het simpel doorzoeken van openbare bronnen. Maar de politie zit hier fout en onderkent niet wat social media zijn. Of ligt het toch wat ingewikkelder?
De software doorzoekt uitingen op twitter, hyves, facebook en chatrooms, forums en blogs. Een aantal van die platforms is duidelijk niet openbaar: de infrastructuur is van private partijen. Daarnaast geeft het design je de expliciete keuze om berichten privé te houden. Zelfs bij facebook en hyves hou je een flink deel van je berichtenverkeer verborgen. En gezien de regelmatig terugkerende relletjes van facebookgebruikers, hebben de meeste gebruikers ook geen enkele behoefte om hun verkeer aan jan en alleman open te stellen.
Twitter is een bijzonder geval. Het microblog is in principe openbaar. Wie mijn twitterverkeer wil volgen (@tokmetzis) kan dat doen. Maar ondanks het openbare karakter is twitter niet een openbare plek.
Ik vergelijk de dienst met een digitale koffie-automaat. Het is een plek waar je met passanten een praatje maakt, enkele roddels uitwisselt en vervolgens verder gaat. In het echte leven zal je nooit accepteren dat bij die koffiezetautomaat een politie-agent staat mee te luisteren en alles wat je zegt in zijn blocnote opschrijft. Het is niet automatisch aan de politie om al die tweets dan maar te gaan analyseren.
Shirtless boys rapidly pull the computer apart, discarding bits and pieces, until they expose the wires, yank them out, and toss them into a fire. Acrid, toxic smoke blooms as the boys prod the wires and the fire strips the plastic around the wires, leaving the sought-after copper. Welcome, to Agbogbloshie, where your technology goes to die.
A new film e-wasteland captures the horrors of the world’s largest e-waste slum through surreal and staggering images. Shot over three weeks by one-man guerrilla filmmaker, David Fedele, e-wasteland is an entirely visual experience without dialogue or voice-over.
“I wanted to visually present a particular environment, attempt to show it as truthfully as possible, and give people the responsibility to think about the issues themselves,” Fedele told mongabay.com in an interview. “I believe that images can be far more powerful than words, and can have a much bigger impact and remain in your memory longer.”
A slum of Ghana’s capital city, Accra, Agbogbloshie is home to some 40,000 people, mostly migrants from rural areas, and many eke out a living by breaking down and burning e-waste for raw materials that can be re-sold. The slum is a byproduct of what Fedele calls the western world’s “obscene obsession […] with consuming, discarding, then consuming again.”
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Er zijn al veel mensen over minister Spies van Binnenlandse Zaken heen gevallen sinds haar pogingen om zich te ontdoen van de bruine kleur van dit kabinet. Daar is deze post verder niet voor nodig. Al lijkt mij de echte spagaat niet te zijn dat Spies eerst wel minister was in dit kabinet en nu geen voorstander meer van een herhaling ervan. Moeilijker lijkt mij de tegenspraak tussen enerzijds Wilders slappe knieën verwijten en anderzijds blij zijn dat-ie weg is. Als hij het Catshuis-akkoord wel ondertekend had, stond Spies nu weer uit te leggen hoe onmisbaar het is om elkaar in de ogen te kijken.
Een aspect lijkt onderbelicht te blijven: Spies gaf aan ‘er geen traan om te laten’ als de Kamer het voorstel controversieel verklaart. Maar dat is merkwaardig. Spies heeft zelf mogelijkheden om de daad bij het woord te voegen. Het betreft hier namelijk een wetsvoorstel dat afgelopen februari is ingediend. En wetsvoorstellen kunnen worden ingetrokken zo lang ze nog niet door de Eerste Kamer zijn aangenomen (artikel 86 Grondwet). Waarom doet ze dat dan niet?
Een verklaring ligt voor de hand: over de intrekking van een wetsvoorstel besluit, evenals over de indiening, eerst de ministerraad (artikel 4 RvO MR). En daar krijgt Spies wellicht onvoldoende handen op elkaar, al was het maar omdat minister Kamp – naar verluidt een van de machtigste mannen in de Trêveszaal – in het verleden een warm pleitbezorger was van het idee. Of meer in het algemeen is de VVD dat, inclusief de vaak op het libertijnse schild gehesen Jeanine Hennis-Plasschaert. En het CDA zelf vroeger ook.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.