Op de radio luisterde ik onlangs naar een interview met socioloog Abram de Swaan. Helaas ging de interviewer vooral in op zijn persoonlijke leven, terwijl de Swaan waarschijnlijk veel meer interessants te melden had over zijn recente boek: Compartimenten van vernietiging; over genocidale regimes en hun daders. Het boek verschijnt binnenkort ook in het Frans. Een van de passages in het interview intrigeerde me. Hij vertelde dat hij in een ingezonden brief in het NRC had geschreven over de opkomst van IS. Een van zijn verklaringen is dat steeds meer meisjes naar school gaan, ook in de islamitische wereld. Dat leidt tot spanningen, die we in Europa eind 19de eeuw begin 20ste eeuw ook hebben gekend. Bij ons leidde het tot de opkomst van de grote arbeidersbewegingen. Ik zocht eerst naar een grafiek die deze ontwikkeling helder schetst. Een van de millennium goals is de "Education Gender Parity": 100 geeft aan dat de verhouding jongens/meisjes in het onderwijs gelijk is. Sinds 1990 (en ik vermoed inderdaad in de twintig jaar ervoor) is deze verhouding in veel islamitische landen inderdaad ingrijpend gewijzigd.
Zdob și Zdub komt uit Moldavië en zet hier zowel muzikaal als visueel een behoorlijk schizofrene prestatie neer, waar ik u deze vrijdagavond met veel plezier attent op maak.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
COLUMN - Zit je versteend te kijken naar de berichten uit Parijs, komt de naam voorbij: Wolinski, 80 jaar. Een slachtoffer van de aanslag op het kantoor van Charlie Hebdo. Ineens merk ik dat er nog iets meer gebeurt in mijn hoofd, want die ken ik. Ik voel me persoonlijk getroffen.
Het is even zoeken, maar ik vind het boekje: Lettre ouverte a ma femme. Na enig denken weet ik het weer: ik kocht het in Juan les Pins, waar ik in de loop van de jaren zeventig vakantie vierde met vrouw en twee kleine kinderen.
Ik was Amsterdams student en welzijnswerker, gek van 1968, maar opgegroeid in burgerlijke traditionele verhoudingen. Ik wist dat ik progressief en feministisch moest zijn, maar hoe dat precies moest, geen idee. Aan het strand genoot ik van de vrouwen, ontkleder en schaamtelozer dan ik ze ooit gewend was. Mijn eigen vrouw vond die onrust maar matig, maar ik maakte het haar verder naar de zin.
Terug van het strand kon ik een boekwinkeltje niet voorbij komen en vond daar het boekje met de open brieven van Georges Wolinski, met zijn tekeningen ook.
In de clichés, die bij de talloze herdenkingen en opwinding over ons worden uitgestort, zit er eentje bij die ik voel: spotternij, die lucht geeft. Wolinski noemde zich phallocraat, met een zeker schuldbesef jegens de vrouwen van deze wereld.
COLUMN - Waarin Klokwerk nog niet overtuigd is van een lul als oppergod.
“Je hoeft zeker niet na te denken over je onderwerp morgen? Wat ga je erover zeggen?”
De vriend die dit gisteren aan mij vroeg is cartoonist, en woont in Frankrijk. Dus van hem snapte ik die vraag wel. Ook snapte ik zijn verbazing toen ik zei dat ik overwoog om ‘er’ misschien wel helemaal niks over te zeggen. De reden? Terrorisme is een schreeuw om aandacht. Ik heb geen zin ze die aandacht te geven.
Maar, pareerde de vriend, het probleem daarmee is dat het niet opvalt. Met al dat mediageweld van de laatste dagen scheelt het daarbij natuurlijk niets als jij in je eentje die terroristen gaat zitten doodzwijgen.
Dat is inderdaad een paradox. Sowieso stuit ik slechts op paradoxen als ik nadenk over zoiets als moslimterrorisme.
Het geloof in een opperwezen, dat én oppermachtig én alwetend is, maar toch ontevreden en wraakzuchtig? Het komt nogal tegenstrijdig over.
Een probleem met alle oudtestamentische godsdiensten overigens. De eerste Christenen kenden een stroming, de Gnosis, die dit oploste door te stellen dat de Vader van Jezus nooit dezelfde kon zijn als die lul van dat oude testament. Zij predikten vergeving en zelfonderzoek, in plaats van onderwerping aan wetten en het volgen van een autoriteit.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In een Joodse supermarkt.
Mogelijk gaat het om dezelfde man die woensdag een politie-agente doodschoot en de daders van de aanslag op Charlie Hebdo zou kennen.
OPINIE - Jouw vrijheid en mijn vrijheid bestaan niet. Er is maar één vrijheid, de vrijheid waar we het allemaal mee moeten doen, en wie denkt de vrijheid van enkelen te moeten beperken, heeft het niet begrepen. Het beperken van de vrijheid van enkelen is immers het beperken van die ene vrijheid, die van ons allemaal is.
Woensdag is onze vrijheid zwaar beschadigd. Vandaag is het zaak om haar te verzorgen, terug op de been te brengen, en weer tot volle bloei te laten komen. En dat doe je dus niet door haar nog verder te beschadigen. Bijvoorbeeld met beperkende maatregelen tegen de islam. Het spijt me wel, maar wie dat niet begrijpt, maakt deel uit van het probleem.
Onze vrijheid is ook de vrijheid om moslim te zijn. Wie vandaag PVV’er is, kan zich morgen laten bekeren. Dat lijkt bizar en dat is het natuurlijk ook wel een beetje, maar ik wil er maar mee gezegd hebben dat zelfs de vrijheid van een PVV’er wordt ingeperkt door elke beperking van de vrijheid van een moslim.
Daar staat wel iets tegenover. Onze vrijheid is ook de vrijheid om te roepen dat we minder, minder islam willen. Het doet me geen plezier om dit nu op te schrijven en ik betrap me er op dat ik naar een caveat zit te zoeken, een beperkende clausule die de wereld weer zo kantelt dat hij geheel naar mijn zin is. Zo rolt de blogger en ik ben geen haar beter dan de rest. Het ontbreekt ook mij aan de moed om de gevolgen van echte vrijheid onder ogen te zien.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Zelfs de zwaarste wapens van de Inspectie voor de Gezondheidszorg kunnen niet voorkomen dat een groep jongvolwassen met gedragsproblemen in een vies, onveilig gebouw blijft wonen. Dat bleek woensdag uit een bericht van de inspectie over Ascensio Zorg in Hilversum.
De instelling die zorg met verblijf biedt aan jongeren met een verstandelijke beperking of gedragsproblemen, was eind vorig jaar door de inspectie te verstaan gegeven dat het de zorg aan een andere aanbieder moest overdragen. […]
Even leek het erop dat Ascensio er met een truc onderuit zou komen. De zorg werd overgedaan aan Infinitus, een bv van dezelfde eigenaar. Maar daar trapte de inspectie niet in. Beide bv’s worden als dezelfde onderneming gezien.
Toch lijken de jongeren nog niet verlost van hun verblijf tussen de loshangende verlichting, kapotte deuren en smerige wc’s. Een fors deel van de bewoners heeft gezegd geen zorg meer te willen. Daarmee is hun onderkomen geen zaak meer van de inspectie. Zij komt alleen in actie als er iets mis is met de zorgverlening.
De Cubaanse regering houdt vandaag een persconferentie terwijl de geruchten over de dood van Fidel Castro sinds gisteren rondgaan. Dat meldden Latijns-Amerikaanse media.
h/t Emile M
En dat is ronduit verrassend en (waarschijnlijk) goed nieuws:
De uitslag is een grote verrassing voor het land met 21 miljoen inwoners. Rajapaka schreef in november vervroegde verkiezingen uit in een poging zijn greep op de macht te consolideren. Zijn tegenstanders wisten echter in de aanloop naar de stembusgang veel steun te winnen door te wijzen op zijn pogingen meer greep te krijgen op de rechterlijke macht, het leger en het ambtenarenapparaat.
Ook profiteerde Sirisena van de impopulariteit van de president onder etnische en religieuze minderheden op het eiland. Rajapaksa wordt ervan beschuldigd ultranationalistische boeddhisten te steunen en anti-moslimgeweld in juni te hebben genegeerd. Veel Tamils hebben gestemd, wat uitzonderlijk is; bij voorgaande verkiezingen brachten niet veel mensen in arme delen van het land hun stem uit. Ook veel moslims, de tweede etnische minderheid, hebben op Sirisena gestemd.
MI5 vraagt om meer bevoegdheden:
Militanten van Al-Qaeda bereiden aanvallen op drukke plaatsen in het Westen voor, met als doel veel slachtoffers te maken. Dat zegt het hoofd van de Britse geheime dienst MI5.
De laatste keer dat Andrew Parker in het openbaar sprak, was in oktober 2013. Volgens Parker is het “hoogstwaarschijnlijk” dat er een aanslag in het het Verenigd Koninkrijk wordt gepleegd. Al-Qaeda wil dat er “enorm veel” levens verloren gaan, aldus Parker, bijvoorbeeld door transportsystemen aan te vallen of “iconische doelen” in het Westen. […]
Parker vraagt daarom om meer bevoegdheden voor zijn dienst
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
