Nieuwsuur propageert methodes Israëlische bezetting voor aanpak islamisten

Stel je werkt bij de NOS. In Europa worden aanslagen gepleegd op mensen die cartoons maken waarop de profeet Mohammed wordt afgebeeld. Die aanslagen zijn het werk van geradicaliseerde moslims. En die geradicaliseerde moslims schieten ook Joden dood. Mogelijk doen ze dat - en dat is zelfs waarschijnlijk - omdat ze die Joden zien als symbolen voor een onderdrukking van moslims (in dit geval de Palestijnen) die al heel lang door het Westen wordt gesteund. De meeste mensen noemen die moorden een uiting van antisemitisme. Ik denk dat anti-Israëlisme (waarbij Joden en Israëli´s voor het gemak tot één en dezelfde categorie worden gerekend) een betere term ervoor is. Maar hoe dan ook vormen dit soort aanslagen een groot probleem, omdat moeilijk voorspelbaar is wie de volgende zal zijn die toeslaat en waar. Maar... je werkt bij de NOS en wilt een item maken. Wat ga je dan doen?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: biblioteekje (cc)

Hoe groot is de ambitie voor Open Access?

ACHTERGROND - Het aantal Open Access-publicaties stijgt fors. Maar om de ambities waar te maken is een andere aanpak nodig, volgens onderzoeker Edwin Horlings.

In november 2013 schreef Sander Dekker, de staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, aan de Tweede Kamer: “We hebben de ambitie dat in 2016 zestig procent en in 2024 honderd procent van de Nederlandse publiek gefinancierde wetenschappelijke artikelen Open Access gepubliceerd wordt.” Gaan we dat halen?

In Thomson Reuters’ Web of Science, een van de grote indexen voor wetenschappelijke publicaties, wordt tegenwoordig aangegeven of een publicatie in een Open Access tijdschrift is gepubliceerd. In Open Access tijdschriften stellen wetenschappers hun werk zonder beperkingen beschikbaar aan derden.

Welk deel van de Nederlandse wetenschappelijke output verschijnt inmiddels in Open Access tijdschriften? In 2001-2003 werd gemiddeld één op de honderd publicaties (artikelen, conferentieverslagen, letters, notes en reviews) gepubliceerd in een Open Access tijdschrift. Tien jaar later, in 2011-2013 was dat één op de tien. Dat is nog altijd veel minder dan de beoogde 60 procent. Maar de groei is duidelijk exponentieel.

Wat gebeurt er als we deze groei doortrekken naar de toekomst? Tussen 2001-2003 en 2011-2013 nam het aantal niet-Open Access publicaties jaarlijks toe met 4.9 procent. Het aantal Open Access publicaties steeg met 33.1 procent. Als deze groeicijfers zo blijven, dan wordt de ambitie van de staatssecretaris van zestig procent gehaald in 2024. Pas in 2034 komt het aandeel van Open Access publicaties uit op 95 procent. (In deze berekening wordt de honderd procent nooit bereikt).

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Solidair met het broedervolk

ELDERS - In Oekraïne vechten huurlingen uit diverse Europese landen.

Afgelopen zomer schreef ik over Serviërs die meevochten met de separatisten in het oosten van Oekraïene. De “Volksrepubliek Donetsk” had daarvoor net een speciaal gezantschap geopend in Belgrado. Uit Donetsk rapporteerde het Servische bataljon Jovan Sevic overwinningen op het Oekraïense leger. Het bataljon is vernoemd naar een 18e eeuwse cavaleriecommandant uit Servië die de Russen trouw zwoer bij het vestigen van een autonome provincie in de regio Donetsk onder de naam Slavo-Serbia. De historische banden tussen Rusland en Servië worden in patriottische kringen in het Balkanland nog steeds gekoesterd. De Servische premier Vucic verzocht zijn landgenoten deze zomer dringend om naar huis te komen, want “Servië is geen partij in dit conflict”.

Het is niet duidelijk of zijn oproep gehoor heeft gevonden, maar veel nationalistische Serviërs zullen het niet met hem eens zijn. En dat geldt voor meer mensen uit de regio. Vorige week riep de Kroatische regering  net als Vucic landgenoten die in Oekraïne vechten op om naar huis te komen. Het gaat om Kroaten die zich hebben aangesloten bij het extreem-rechtse Azov Bataljon dat de separatisten bevecht in het zuiden van het land.

‘DCMR ziet geen daling ontgassen benzeen door binnenvaart’

Update: 20 februari 14.50: reactie DCMR toegevoegd.

Sinds 1 januari is er een verbod op varend ontgassen van kracht in Zuid-Holland en Noord-Brabant. Volgens de website Schiedams Nieuws zou het ontgassingsverbod door schepen met het kankerverwekkende benzeen op de Nieuwe Waterweg massaal worden ontdoken:

Sinds 1 januari geldt een verbod op het varend ontgassen met benzeen, maar bij de meldkamer van de Milieudienst Rijnmond (DCMR) zegt men nog altijd ontgassende schepen in het versier te hebben op de Nieuwe Waterweg.

Foto: FaceMePLS (cc)

In memoriam: de sociaaldemocratie

COLUMN - Toen Gerrit Komrij in 1991 de teloorgang van de sociaaldemocratie beschreef, in De Rooie Uitvaartdienst, schetste hij een partij die stuurloos was geworden nu het te verheffen volk zich al verheven had en er van armoede geen sprake meer was. Het waren de jaren van Wim Kok, de jaren vlak na de val van het communisme, en niemand voorzag in die jaren wat er zou volgen: de alleenheerschappij van het kapitalisme.

Had de partij zich bij zijn grondbeginsel gehouden – opkomen voor de zwakkeren in de samenleving – dan had de PvdA nu kunnen staan waar Tsipras staat in Griekenland. Maar de internationaal meest bekende PvdA-politicus, Jeroen Dijsselbloem, staat tegenover de man die amechtig probeert om de akkoorden tussen de corrupte oude macht in zijn land en de trojka open te breken. Als laatste hoop voor de zwakkeren in de samenleving; als laatste barrière tussen het wanhopige en schandalig verarmde volk en de fascisten van de Gouden Dageraad.

Wat een trieste afgang. De nazaten van Drees als slippendragers van het grootkapitaal. Ik weet wel dat ‘grootkapitaal’ een ouderwetse socialistenterm is, regelrecht uit het arsenaal van oude vakbondsmannen als Jaap van de Scheur, maar juist nu is het weer hoogst actueel. De globalisering heeft enorm grote en machtige bedrijven opgeleverd en die hebben de Verelendung – ook al zo’n antiek socialistisch woord – opnieuw in gang gezet. En de welvaartsstaat is het eerste wat kapot moet.

Niet omdat de welvaartsstaat onbetaalbaar is, maar omdat ze deze niet willen betalen. Liever verhuizen ze hun fabriekjes naar die communistische landen waar ze altijd zo’n hekel aan zeiden te hebben – China, Vietnam – of naar vage, betwiste gebieden als Transnistrië waar complete wetteloosheid heerst. De natte droom van elke “deregulering!” kraaiende VVD’er. Ze zijn, kortom, altijd op zoek naar landen waar je de mensen nog ongestraft kunt uitbuiten.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Quote du Jour | Humanitaire oorlog

Since 2011, Libya has rapidly unraveled in much the way Iraq did following that invasion: swamped by militia rule, factional warfare, economic devastation, and complete lawlessness. And to their eternal shame, most self-proclaimed “humanitarians” who advocated the Libya intervention completely ignored the country once the fun parts — the war victory dances and mocking of war opponents — were over. The feel-good “humanitarianism” of war advocates, as usual, extended only to the cheering from a safe distance as bombs dropped. (…)

Far from serving as a model, this Libya intervention should severely discredit the core selling point of so-called “humanitarian wars.” Some non-governmental advocates of “humanitarian war” may be motivated by the noble aims they invoke, but humanitarianism is simply not why governments fight wars; that is just the pretty wrapping used to sell them. (Glenn Greenwald)

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende