Voorpagina

Zoekresultaten voor

'saddam'

Foto: Tom Davidson (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De allerlaatste dagen der mensheid (12)

, door

    Proloog, scène 34
    Op de Waddendijk bij Marrum. Aan de voet van de dijk ligt een berg jonge paarden, met de benen omhoog en de tanden ontbloot. Een tractor met grijparmen rijdt af en aan om de dieren te bergen. Op de dijk slaan twee ramptoeristen het macabere schouwspel gade, vergezeld van hun hond die wil spelen.
    De eerste ramptoerist: Hadd’n ze d’r niet een kleedje overheen kunn’n legg’n of wat?
    De tweede: Geen gezicht. ’t Is toch ook niet te geloov’n. Met groot materieel uitg’rukt en nog staan die beest’n tot an hun buik in de koo int waeter.
    De eerste: ’t Schijnt dat die pontons tot drie keer toe aan de grond zijn gelopem…
    De tweede: Kvinnet maer triest hoor. Vijftig man hebben ze dropaf stuurd en die hebben niks presteerd. Ja, ze hebbn wat van die veulentjes uutet waeter haald…     De gemeente Ferwerderadiel staat er weer bantgekleurd op.
    De eerste: Joa, maer, ’t leger…
    De tweede: Skei toch uut, asset in Oeroeskan kan, dan kannet hier toch oôk?
    (changement.)

    Proloog, scène 35
    Ter Apel. De Tijdelijke Noodvoorziening voor mensen die asiel willen gaan aanvragen, waar ze ongeveer twee weken wachten om asiel te mogen aanvragen. Een terrein met caravans, zonder wielen, waarin niet gegeten of gedronken mag worden. Thee zetten mag ook niet. Dat is te gevaarlijk. Voor de thee wordt dus illegaal warm water afgetapt uit de buizen van de verwarming. Er is een ruimte vol gloednieuw speelgoed, maar er is geen geld voor een begeleider en dus kan er niet gespeeld worden. Dat is ook te gevaarlijk. De kinderen staan met hun neuzen tegen de ramen naar het speelgoed te staren. Rechts van de toegangspoort het Aanmeldcentrum, waar het asielverzoek gedaan moet worden, links het Vertrekcentrum. Een groepje belangstellenden, onder wie een voormalige vluchteling die nu bij VluchtelingenWerk werkt, wordt rondgeleid door een personeelslid van de IND, met vierkant geknipt stekeltjeshaar, als een Amerikaanse marinier. Hij staat in de centrale hal van het Aanmeldcentrum bij een kunstwerk, een druppelende kraan die het verstrijken van de tijd symboliseert.
    De IND’er (met een kopje thee in zijn hand): Stel je voor je vlucht uit je land…
    (changement)

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Requiem voor een rivier

, door

Tijdens het regime van Saddam Hussein werden mensen die vuilnis dumpten in de rivier de Tigris bestraft. Tegenwoordig is de Tigris een open riool vol giftige stoffen en drijvende lijken. Ieder jaar neemt het debiet van de rivier verder af, zomers komen op een toenemend aantal locaties modderbanken tevoorschijn. Het VN-nieuwsorgaan IRIN publiceert een somber stemmend verslag over één van de twee de levensaders van het oude Mesapotamië. Het verhaal bevat geen plot en ook geen oplossing, net als de totale situatie in Irak, maar is desondanks boeiend (in een gruwelijk soort van) om te lezen. In Suwarah hangen ijzeren netten in de rivier om vuilnis in te vangen. The situation is even worse in Suwayrah, a southern area of the capital, where the government has built barriers with huge iron nets to trap plants and garbage dropped in the river but now this is also a barrier for bodies. “Since January 2006 at least 800 bodies have been dragged from those iron nets, and this figure does not include those collected from the central section of the river. (IRIN)

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Journalistieke frustraties

, door

Dit is een gastbijdrage van Thomas Erdbrink, correspondent voor NRC Handelsblad en blogger op Onze Man in Teheran. Zijn inbreng vanuit Iran zelf past geheel in de discussies alhier over de recente ontwikkelingen in het Midden-Oosten.

Colin Powell at the UNTelefoon in mijn werkkamer in Teheran. Aan de lijn een medewerker van een Nederlandse publieke radiozender, dat komt niet zo vaak meer voor tegenwoordig.

“Wij willen morgen een gesprekje over Iran. Over de eventuele Amerikaanse inval. Zijn de Iraniers bang voor oorlog?”, vraagt hij.

Ik zeg dat veel mensen niet weten wat hun wellicht te wachten staat. En dat er niet veel te merken is van spanning hier in Iran op de grond.

Ingehouden teleurstelling aan de andere kant van de lijn. “Ik bel je nog”, zegt de redacteur. Een paar minuten later volgt het antwoord. “Helaas, dit voegt toch te weinig toe aan ons item.” Journospeak voor: “zo hadden we het niet bedacht op de redactievergadering.” Mij lijkt het juist veel interessanter dat de Iraniers zo onwetend zijn over het zwaard van Damocles boven hun hoofd. Immers, mochten ze straks worden verrast door een aanval, wat zal dan hun reactie zijn?

Maar ik mag niet klagen, de redacteuren van het radioprogramma behoren tot de weinigen die me af en toe nog bellen in Teheran. Verder is er niet veel interesse voor een geluid uit Iran bij de Nederlandse gevestigde media, op NRC Handelsblad na.
Het verhaal ‘vanuit’ Iran is dan ook vaak een stuk minder spectaculair dan het verhaal ‘over’ Iran. Zelfs in dit gekke ayatollahland blijkt alles net zo complex te zijn als in de rest van de wereld. Saai, maar wel realistischer dan alle horrorverhalen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zainab Salbi: ?Vrouwenlichaam is deel van het slagveld?

, door

Zainab Salbi was elf jaar oud toen haar vader in dienst trad als privépiloot van ex-dictator Saddam Hoessein. Van dichtbij maakte ze oorlog, intimidatie en angst ? vooral de angst van haar ouders ? mee. Tien jaar geleden richtte ze een organisatie op voor vrouwen die emotioneel en lichamelijk gewond zijn door oorlog, maar de buitengewone wilskracht hebben door te gaan. Over deze vrouwen schreef ze een boek.

De 37-jarige Zainab is geen roepende in de woestijn. Haar organisatie Women for Women International ontving in november de Conrad Hilton Humanitarian Prize, ’s werelds hoogste onderscheiding voor humanitair werk. ,,Ik begon met een handvol vrouwen naar wier verhalen ik luisterde, intussen volgen ruim 73.000 vrouwen een cursus die hen kracht en zelfstandigheid geeft.”

Het boek ‘The Other Side of War’ werpt een licht op de bewogen levens van moeders en dochters op de Balkan, in Afrika en het Midden-Oosten. ,,Een vrouw die een oorlog meemaakt, is niet alleen dat droeve, grauwe plaatje dat je op televisie ziet. Ze is het cement dat de familie bij elkaar houdt en hele gemeenschappen opbouwt. Altijd horen we over de frontlinie in oorlogsverhalen, waarom niet over de vrouw die ondanks alles dóórploetert?”

Zainab vertelt over Beatrice, die ze ontmoette in een lemen hut die Beatrice bouwde met hulp van andere vrouwen die de genocide in Rwanda overleefden. ,,Dagelijks herinnert ze zich de mannen met machetes die links en rechts om zich heen staken en de lichamen van mensen in stukken hakten. Ze zei: ‘Ik werd uren later wakker en besefte dat ik leefde. Bovenop mij lagen de lichamen van mijn zeven kinderen.’ Ze sloeg op de vlucht maar werd gevangen, verkracht, met een machete in de nek gestoken en opnieuw voor dood gelaten.”

Quote du Jour

Quote du Jour – Het Sla-feest

, door

Met het oog op de huidige publieke opinie willen wij niet aanstootgevend bezig zijn ten aanzien van de autochtone, niet-islamitische gemeenschap. Daarom zullen vandaag de Asjoeraherdenkingen in de moskee niet zo dramatisch en bloederig zijn als voorgaande jaren.”

Een woordvoerder van de Pakistaanse sjiitische gemeenschap in Den Haag vertelt van de politiek correcte wending die de Asjoera-experience 2007 neemt. Alom bekend zijn de jaarlijkse bloedige zelfkastijdingstaferelen rondom de traditionele herdenking van de verloren veldslag van de imam Hoessein in 680. Hoessein, de kleinzoon van de profeet, nam het 1327 jaar geleden op tegen het veel grotere leger van Jazied Ibn Moe’awiya bij het huidige Karbala in Irak.

Voor veel sjiieten staat de herdenking symbool voor de hedendaagse ondrukking van hun volk. Onder Saddam Hoessein was Asjoera in Irak verboden, en kon na zijn val pas weer gevierd worden. In het Iraakse Najaf werd de beladen herdenking aangegrepen voor een potje sektarisch geweld (onder aanvoering van een heuse zelfverklaarde messias). Een jonge Haagse moskeebezoeker vindt dat het bloed beter kan worden gedoneerd aan de bloedbank in plaats van ritmisch uit het voorhoofd gegeseld te worden. Zou de mentaliteitsverandering er op termijn toe leiden dat we over een aantal jaren kunnen vooruitkijken naar een ‘keigezellige Asjoeraherdenking’?

Quote du Jour

Quote du Jour – Kindermoord

, door

Oud-Kamerlid Joost Eerdmans schrijft in zijn column op GeenStijl dat levenslange opsluiting zonder (tbs) behandeling de enige remedie is voor kindermoordernaars. Kindermoord is – op terreurdaden na – het ergste delict. Nog belangrijker: deze roofdieren zijn niet te repareren. Pedofilie is een onbehandelbare aandoening die alleen stopt na het verwijderen van de geslachtsdelen. En zelfs dan blijkt de gewelddadigheid jegens kinderen niet te stoppen. (Eerdmans – GeenStijl)

Eerdmans husselt enigszins de begrippen moord en pedofilie door elkaar, maar voor de vergelijking met terreurdaden heeft hij zich waarschijnlijk laten inspireren door de roemruchte Sargasso column Pauw en de pedo’s. Hierin werd het sociaal ontwrichtende aspect van kindermisbruik door pedoseksuelen, vergeleken met de uitwerking die terrorisme heeft op een samenleving. Om de verwarring compleet te maken volgt hier nog een tweede quote en ditmaal van de dochter van de van kindermoord verdachte Henk D. uit Exloërmond. Zij wil niks meer met haar vader te maken hebben en vergelijkt hem met een ooit van terrorisme verdachte wijlen dictator: “Ophangen moeten ze hem, net als Saddam Hussein” (AD) .

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zware tijden voor Verenigde Naties

, door

Rice en Ban Ki-Moon Nu het tijdperk Annan voorbij is en de Zuid-Koreaan Ban Ki-Moon het stokje overneemt is het een mooi moment om terug te zien en vooruit te kijken wat betreft de rol van de Verenigde Naties in de wereld.

Al snel kom je dan tot de conclusie dat er de VN zware tijden te wachten staan. En hoewel Ban de naam zou hebben een ras-diplomaat te zijn is het de vraag of hij op deze taak berekend is. Zijn regeerperiode begint in elk geval onstuimig. Al op zijn eerste dag als secretaris-generaal veroorzaakte Ban Ki-Moon een relletje door naar aanleiding van de executie van Saddam te verklaren dat ieder land een eigen beslissing moet nemen wat betreft de doodstraf. En dat terwijl de VN duidelijk tegen de doodstraf is.

Nu lijkt hij dit weer te sussen door Irak te vragen “executies in de nabije toekomst” niet uit te voeren. Wellicht probeert Ban hiermee wat sympathie te wekken bij de permanente leden van de veiligheidsraad die de doodstraf nog kennen: de VS, China en Rusland.

Zoals gezegd staat de VN grote uitdagingen te wachten de komende jaren. We hebben al kunnen zien dat het non-proliferatie verdrag aan het falen is. Verder zijn de VS buiten de VN om aan de invasie van Irak begonnen en heeft genocide in Darfur kunnen plaatsvinden zonder dat de VN een vinger uitstak. Tijdens het Israel-Libanon conflict werden bestaande resoluties niet uitgevoerd (vooral 1559), en de VN kan ook zonder pardon gegijzeld worden door de grotere geldschieters zoals de VS, die eens haar bijdrage achterhield totdat een hervorming van de bureaucratie zou plaatsvinden. Het is ook duidelijk dat de Veiligheidsraad aan hervorming toe is, maar die hervormingen zijn moeilijk tot stand te brengen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ban voor de doodstraf?

, door

Op zijn eerste werkdag solliciteerde Ban Ki-Moon al naar een IP-ban toen hij zich als secretaris-generaal van de VN niet uitsprak tégen de doodstraf. In plaats van het in de ban doen van deze inhumane straf, zoals zijn voorganger Kofi Annan regelmatig deed, zei de Zuid-Koreaan dat de doodstraf een zaak van de landen afzonderlijk is (RTL).

Italië wil als een van de tien nieuwe tijdelijke leden van de Veiligheidsraad ondertussen een discussie op gang brengen over een wereldwijde ban op de doodstraf (NOS). Maar moet men de doodstraf ook uitbannen voor staatshoofden die zich schuldig hebben gemaakt aan oorlogsmisdaden, genocide en/of hun land soms decennialang hebben ondergedompeld (:figuurlijk waterboarden) in tirannie en onderdrukking? Leverde de executie van de nazi-kopstukken destijds, de Roemeense dictator Ceausescu in 1989 en Saddam vorige week niet de basis voor een stabiele(ere) wederopbouw en herstel van de rechtsstaat? Of begint herstel van (hogere) beschaving bij het uitbannen van inhumane praktijken?

Polletje na de lees verder.
[poll=3]

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Chávez ruimt kritische tv-zender op

, door

Goed zo Hugo… een militair uniform dat is precies de juiste kleding om te vertellen dat je een (kritische) televisiezender uit de lucht haalt. Fijn dat je je schaapskleren afwerpt en de wereld laat zien met wie ze te maken hebben. “Er komt geen nieuwe vergunning voor Radio Caracas Television, de omroep die de staatsgreep heeft gesteund”, zo verklaarde Chavez in militaire tenue in het legerkamp van Fuerte Tiuna in Caracas, “Ze kunnen hun koffers pakken, hun toestellen stillegen en uitkijken naar ander werk vanaf maart”. (IPS) Het in New York gevestigde Comité voor de Bescherming van Journalisten (CPJ) -goh.. waarom zitten die lui toch in New York en niet gewoon in Caracas?- maakt zich ondertussen ernstig zorgen over het feit dat Chávez de Nationale Telecommunicatiecommissie buitenspel heeft gezet en klaarblijkelijk de vrijgekomen zender wil doorspelen aan bevriende media-contacten. Oja, nog een foto uit het jaar 2000… foutje?. Ach het overkomt ‘de beste‘ wel eens…

Vorige Volgende