Niks

COLUMN - “Maar hoe is het met jou, bij jou nog alles gezond, niks gehad?”

Niks gehad. Opeens realiseer ik me dat ik in die hele COVID pandemie, als door het oog van de naald met een twijfelachtig lapje stof voor mijn neus en mond, geen corona heb opgelopen. Althans, ik denk van niet. In het begin werd er natuurlijk niet getest, en ik weet nog wel dat, ondanks dat vorig jaar een paar maanden de spreekuren waren afgezegd, ik wel een aantal patiënten gezien heb zonder masker. Later met masker en in grote getalen. Dagelijks zie ik zo’n vijftien tot twintig patiënten, afhankelijk van hoe lang een consult duurt of hoe vol mijn agenda geboekt is.

Nu ik volledig gevaccineerd ben tegen COVID realiseer ik me hoe het afgelopen jaar is geweest, wat een hel. Hoe onzeker, hoe gevaarlijk. Hoe we voor de leeuwen zijn gegooid met onvoldoende en goede mondmaskers. In het begin deden de artsen een hele dag met een masker, en deden ze ze na gebruik in zakjes omdat ze nog gereinigd en opnieuw gebruikt konden worden. Dat is nu toch niet meer voor te stellen? Nou ja, wel natuurlijk, gezien er nog miljoenen maskers in een opslag liggen waar voldoende winst over is gemaakt. Winst die voor de zorgverlener ver te zoeken is.

De winst zit hem vooral in de gehaaide ondernemers die de marktwerking naar hun hand zetten en wegkomen met miljoenen winst. Laten we niet vergeten dat dit legaal is, dat dit gebeurde in een tijd van crisis en dat dit geaccepteerd wordt. Verwacht geen teruggave van het geld, een bepaalde vorm van straf of boetedoening. Die komt er niet. Zij nemen het ervan, investeren het geld in hun eigen bedrijf of een doel naar keuze, en wij zorgverleners mogen met een mager salaris nog harder werken, ten koste van onze eigen gezondheid.

Ik mag me gelukkig prijzen dat ik geen covid heb gehad, of in ieder geval, nu niet met een long-COVID zit opgescheept. Genoeg collega’s en patiënten die hier wel mee zitten, en dan is het nog maar de vraag of je ooit de oude wordt, of de juiste zorg aangeboden krijgt.

Toch is dit voor mijn gevoel nog maar de eerste drempel die we over zijn, alhoewel het als een grote heuvel voelt, denk ik dat er nog bergen te beklimmen zijn met dit virus. Het zal nooit meer weggaan, er zullen waarschijnlijk jaarlijks herhalingen van de vaccinaties nodig zijn. En wie weet is dit niet eens de ergste pandemie: het kan zeer waarschijnlijk nog veel erger.

Ik probeer over dat laatste maar niet teveel na te denken. Ik doe nog wijselijk mijn spreekuur met IIr masker, was vaak mijn handen (de handcrème staat nu standaard in mijn spreekkamer) en probeer zo voorzichtig mogelijk te zijn.

Zouden we bij een volgende golf wel genoeg mondmaskers voor al het zorgpersoneel hebben?

Deze column verscheen ook bij zustermerel.nl