Nee, natuurlijk niet

McDonald’s weg uit Nederland? Onbestaanbaar. Als, om wat voor reden dan ook, de pusher van het Happy Meal Nederland de rug toe zou keren, zou er een volksopstand uitbreken. Het zou in elk geval op alle voorpagina’s staan. Het land zou te klein zijn.

De voorpagina’s gaan vandaag over hele andere dingen en van revoluties is op deze zonnige ochtend niets te merken. En toch is er iets heel ergs gebeurd, veel erger dan het nepnieuws waar ik vanmorgen mee besloot uit te pakken: Jan Robben, het aardbeiengeweten van Nederland, de man die zo ongeveer in zijn eentje de écht lekkere aardbei op de kaart zette, stopt ermee. Hij is het, begrijpelijkerwijs, moe om tegen de stroom op te roeien. Want het rare is dat een eigenwijze aardbeienteler, die er in tientallen jaren van hard werken en experimenteren met teeltwijzen, bemestingsschema’s en wat al meer in slaagt om een aardbei te telen die écht spectaculair beter smaakt dan wat er in de super het hele jaar door (!) te krijgen is, die verrukkelijke aardbeien waarvan er op geen stukken na voldoende zijn voor heel Nederland, niet als vanzelf weg ziet vliegen.

In plaats daarvan bleek Jan Robben er een tweede dagtaak aan te hebben om te worstelen met distributiekanalen, marketingstrategieën en iets wat je gerust missiewerk mag noemen. En zelfs dát leidde niet tot spectaculaire resultaten. De frustraties bleven zich opstapelen. Meer dan eens werden afspraken niet nagekomen, gingen er logistieke zaken fout en bleken afnemers te elfder ure af te haken omdat de consument het liet afweten. En uiteindelijk was ook de bank, ja, die Rabobank die mooi weer speelt met haar roots in de agrarische wereld, niet meer bereid de noodzakelijke voorfinanciering te verschaffen. Want Jan Robben stond naar de mening van de bank te weinig op het land en zat te veel op internet om te proberen zijn fantastische product aan te laten slaan. En toen dit jaar de de verkiezing van de Held van de Smaak draaide rond fruit, bleek Jan Robben, de man die ruim tien jaar lang in zijn eentje de kar van de smaakaardbei heeft getrokken, in de regionale ronde al buiten de boot te vallen. Ik klap niet uit de school want ik ben van de oude stempel en mijn informatie is niet op “journalistieke” wijze verkregen. Maar ik was er wel woest over. En dat ben ik nog steeds. Een regelrechte schande was het.

Jan Robben heeft er genoeg van. En wie zal het hem kwalijk nemen?

Hij blijft actief voor de promotie van de smaakaardbei. Hij is van plan kennis over te gaan dragen. Misschien verdient hij daar ook wel weinig tot niets mee, ik heb hem nog niet gesproken. Maar één ding is zeker: hij zal er in elk geval geen klauwen vol geld mee verliezen, zoals nu.

Intussen staar ik naar een aardbeivormige leegte in mijn toekomst. Meestal waren de eerste vollegrondsaardbeien van Jan er precies rond mijn verjaardag (die overigens enkele weken na moederdag valt). Ik zal dit jaar wat anders moeten verzinnen.

Maar de consument weet van niets. Ik zag ze vanmorgen nog bij de super aardbeien in hun karretje doen. Flutaardbeien van geen dertien maar vierentwintig in een dozijn die niet naar aardbei ruiken en er al helemaal niet naar smaken, maar wel rood en gespikkeld zijn. Binnenkort gaan we ze denk ik maken van papier-mâché, dan zijn ze er echt het hele jaar door, en zien ze er altijd precies hetzelfde uit. Wedden dat geen hond het merkt?

Maar McDonald’s is er dus gewoon nog. Een hele geruststelling.