In kringen van mensen die hun zaakjes voor elkaar hebben is het bon ton krachtige uitspraken te doen over werklozen. Die zijn lui en onbetrouwbaar; eigenlijk losers zonder doorzettingsvermogen.
Eind mei beklaagde Mark Rutte zich op een VVD-congres over mensen die na hun ontslag meteen een WW-uitkering aanvragen en niet eens eerst proberen ander werk te vinden. Voor het gemak ging onze premier voorbij aan het voorschrift dat je na ontslag binnen een week een uitkering moet aanvragen.
Hans de Boer van VNO-NCW meende in juni in ‘de Volkskrant’ nog een extra duit in het zakje te moeten doen: ‘Al die labbekakken die hier in een uitkering zitten, moeten aan het werk’.
Het leidde tot de nodige ophef. Prompt volgden ook excuses: althans, over de commotie die was ontstaan. Aan de inhoud ging men vlot voorbij. Tot inhoudelijke discussie over de inrichting van de sociale zekerheid die inspeelt op een flexibele arbeidsmarkt leidde het niet.
Ondertussen was het wel gezegd en instemmend ontvangen door de achterban.
Realiteitszin
Zowel de premier als de Hans de Boer kan dit soort fact free uitspraken makkelijk doen. Ze weten dat er tegenover 630.000 werklozen ongeveer 110.000 banen staan, maar dat zijn abstracties.
Zij weten niet wat het betekent om werkloos te zijn en hoeven bovendien niet bang te zijn het ooit te worden. De carrousel aan lucratieve banen en projecten in hun kringen vormt een afdoend vangnet. Cliëntelisme is niet alleen een Grieks probleem; het bestaat ook hier, alleen heeft het een andere naam: old boys network.
Een sollicitatiebrief schrijven en daar enkele weken later als antwoord op krijgen dat ‘er in totaal 245 reacties zijn binnengekomen op onze vacature’, gevolgd door de zin dat ‘alleen de kandidaten die volledig passen in het door ons opgestelde profiel door de eerste briefselectie zijn gekomen’, komt in dat netwerk niet voor.
Ik weet wel alles van sollicitatiebrieven en de antwoorden daarop sinds ik per 1 mei 2014 voor 13 uur per week een WW-uitkering ontvang. Naast die uitkering heb ik een parttime baan van 13 uur en een vrijstelling van 1,56 uur per week om freelance werk te doen. Dat laatste houdt in dat ik zonder korting op mijn uitkering 1 uur en 33,5 minuten per week als tekstschrijver mag freelancen.
Tot 1 mei verrekende het UWV het aantal uren boven die vrijstelling met de 13 uur WW.
Prima regeling: ik hield mijn vaardigheden en klantenkring op peil in een professionele setting en het UWV bespaarde op mijn uitkering. Op deze manier kon ik mij misschien op termijn uit de WW freelancen of in ieder geval een leuk portfolio aan een potentiele werkgever laten zien.
Een win-winsituatie zou je denken, maar zo werkt dat dus niet.
Brief op de mat
Wat bleek? In de periode 11 mei – 7 juni had ik ongeveer 19 uur gefreelancet. Dit was een eenmalige situatie en dat wist ik. Ik greep die kans echter met beide handen aan, omdat het om een paar leuke opdrachten ging.
Hierdoor kwam ik 13 uur boven mijn vrijgestelde uren; 3,25 uur per week om precies te zijn. Het UWV verrekende dit, zoals voorzien, met mijn uitkering over deze vierweekse periode.
Vervolgens ging ik op vakantie en bij thuiskomst lag er een brief: mijn WW-uitkering werd blijvend gekort met 3,25 uur per week. Dit omdat ik in de periode 11 mei – 7 juni 2015 het aantal uren waarvoor ik als freelancer wekelijks ben vrijgesteld heb overschreden.
Waar kwam dit nu ineens weer vandaan? Had ik iets niet goed gelezen? In de brief uit 2014 waarin ik de vrijstelling van 1,56 uur bevestigd kreeg staat: ‘Werkt u in een week wél meer dan dit aantal uren? Dan zullen wij uw uitkering verminderen met die extra uren’.
Alleen iemand met paranormale gaven zal hierin lezen dat het om een blijvende vermindering gaat. Daarbij: in het verleden heeft dit nooit gespeeld. Een vermindering van 3,25 uur op 13 uur komt neer op 25%. Dat is een substantieel bedrag als je met twee personen van een inkomen leeft van net boven het minimum.
Bureaucratische regelgeving
Ik bel het klantencontactcentrum van het UWV waar ik netjes te woord gestaan word door iemand die gespecialiseerd is in empathisch reageren en alle trucjes uit het handboek gesprekstechnieken onder de knie heeft.
Ik krijg het advies het wijzigingsformulier in te vullen en daarin aan te geven dat ik in de toekomst niet meer dan het aantal vrijgestelde uren zal freelancen.
Dat doe ik, maar de aanvankelijk opgestelde tekst (1200 karakters) past niet in het kadertje dat maar 400 karakters (incl. spaties) toelaat. Als tekstschrijven neerkomt op ‘kill your darlings’ heb ik een topprestatie geleverd door de aanvankelijke tekst te strippen tot de gestelde lengte zonder in onbegrijpelijkheden te vervallen.
Maar hoe begrijpelijk ook: geen reactie. Zodoende toch maar een bezwaarschrift ingediend.
Een paar dagen later krijg ik het UWV aan de lijn: de medewerker legt uit dat het om nieuwe regelgeving gaat. Als ik inderdaad de intentie heb om niet meer boven het aantal vrijgestelde uren te werken, valt de blijvende korting ongedaan te maken. Ik vind het een belachelijke zaak, sputter nog wat, maar spreek de gewraakte woorden: ‘Ik ben in de toekomst niet van plan om meer uren te freelancen dan mijn vrijgestelde uren’.
Kafka in de polder!
Fnuikend
‘Waarom ben ik trouwens niet op de hoogte gesteld van deze nieuwe regelgeving?’ wil ik wel graag weten. Dat moet, aldus de medewerker, toch het geval geweest zijn, want iedereen die hiermee te maken heeft is eind vorig jaar door het UWV schriftelijk, dan wel telefonisch op de hoogte gesteld. Dat kan ik mij niet herinneren en als de medewerker in ‘het systeem’ kijkt, blijkt hierover inderdaad geen contact met mij te zijn geweest.
Zo gaat dat dus in labbekakkenland.
Als het allemaal niet zo dwaas was, zou ik er onbedaarlijk om willen lachen. Maar wat hoor ik? Freelancers in dezelfde situatie weigeren de laatste tijd mooie opdrachten, omdat ze niet weten of ze de volgende vier weken (en de daarop volgende vier weken etc. etc.) weer zo’n opdracht binnen weten te halen.
Op deze manier smoort de regelgeving ieder initiatief.
Als Rutte en De Boer zich dus écht nuttig willen maken in de discussie, moeten zij niet de mensen in een uitkering tot probleem te maken, maar de regels waaraan deze mensen gebonden zijn.
Reacties (28)
Als je als freelancer opdrachten weigert omdat je niet weet of je de volgende maand weer een mooie kan krijgen dan ben je:
1. Te goedkoop, je kan namelijk geen risico incalculeren.
2. Niet actief in het werven van nieuwe klanten.
3. Niet comfortabel met het dragen van risico, wat bij uitstek een eigenschap van ondernemers is.
Al met al zit je in een sector waar je niet moet zitten. Dan kan je of competitiever zijn, jezelf onderscheiden of ergens anders gaan zitten. Ik begrijp je ongenoegen maar het UWV is er niet om je comfortabel boven een minimum inkomen te houden zodat je verder kan gaan, al dan niet bewust, een markt verder in de grond te helpen.
@1, gelukkig, is het toch nog z’n eigen schuld. Pfieuw. Ik was even bang dat we kritische vragen bij het systeem hadden kunnen zetten.
@0, van mij gewoon een ondubbelzinnige plus. Voor steun voor de absurditeit waar je in zit, en voor de manier van omschrijven.
@1 Ik denk dat je miskent dat de flexibilisering van de arbeidsmarkt inmiddels inhoudt dat steeds meer werknemers gedwongen worden om ofwel van uitzendbaantje naar uitzendbaantje te hoppen, ofwel freelance te gaan.
Tenminste, als ze überhaupt betaald werk willen doen in hun branche.
Kun jij wel roepen dat meneer zus of zo daar niet geschikt voor is of in de verkeerde sector zit, maar daarmee draai je de zaken mooi om: het is niet zo alsof we in een aanbodgestuurde economie zitten qua arbeidsmarkt.
Zoals Willem met bovenstaand voorbeeld fraai illustreert, werkt de regelgeving die het UWV door de politiek is opgelegd eigen initiatief tegen. Je kijkt wel uit als freelancer om extra opdrachten aan te nemen als je daar vervolgens voor wordt afgestraft.
Maar natuurlijk is dat de schuld van die freelancers die een portfolio proberen op te bouwen in een lastige markt, en niet van stompzinnige bureaucratische regeltjes die vanaf de tekentafel zijn uitgewerkt…
@1: U bent het onechte kind van Mark Rutte en Hans de Boer, en ik wil mijn 200 gulden.
@2: Leer lezen, ik geef hem niet de schuld. Hij werkt echter in een situatie waar hij als ZZP-er zichzelf niet kan onderhouden omdat de omzet te laag is, de frequentie van opdrachten te laag is, te veel competitie aanwezig is of een combinatie van die drie.
Dan vind ik het heel logisch dat het UWV zijn onderneming niet wil ondersteunen met gemeenschapsgeld. Ondernemen is niet verstandig vanuit een bijstandssituatie en het is in mijn ogen pure armoede dat het UWV daarop probeerde aan te sturen een paar jaar geleden. Je hebt geen arbeidsrechten, je hebt geen goed inkomen en doorgaans hebben zulke starters de unieke eigenschap dat ze veel te goedkoop zijn, waardoor men het voor de rest ook verpest. Nee, ondernemen is risico nemen en weten voor jezelf te zorgen.
Willems freelancen is een hobby waarmee hij dus geen realistische boterham kan verdienen. Hij kan dan voor de kleine ondernemersregeling gaan waar hij geen omzetsbelasting hoeft te betalen, dat is op zich al subsidie genoeg.
Maar nee, laat mensen maar zichzelf sturen naar een situatie waarin ze geen houvast kunnen krijgen. In plaats flexibilisering aan te vechten en te dingen voor arbeidsrechten (NL is ondertussen nr 7 wereldwijd in handelsoverschot, dus daar mag best wel wat voor tegenover staan) moet je mensen maar levenslang aan de bedelstaf krijgen omdat ze zo hun hobby kunnen uitvoeren.
Hoe bepalen ze trouwens hoeveel uur jij werkt? Als je een stuk schrijft in 2 uur en netjes 1 uur en 33.5 minuten opgeeft, kraait er toch geen haan naar? Of zijn er standaarden per stukje? 1000 woorden is 2 uur (ik roep maar wat)?
Hier is alles wel mee gezegd.
Een fraai voorbeeld van rechtsongelijkheid. Zou Willem diezelfde uren eenmalig op contractbasis werken, bijvoorbeeld via een uitzendbureau, dan zouden ze eenmalig verrekend worden. Nu hij ze echter freelance maakt, worden die eenmalig gemaakte uren structureel gekort op zijn uitkering.
@1 is een mooi staaltje ‘blaming the victim’. Niet alleen door het verwijt geen risico’s te durven nemen, maar ook door de aantijging dat hij de markt de grond in zou helpen. Ik denk dat mensen veel eerder de stap zetten naar het accepteren van freelance opdrachten als hun inkomen daarmee niet gelijk structureel gekort wordt, en daarmee dus hun toch al schamele bestaanszekerheid. In deze idiote markt is bovendien freelancen vaak niet zozeer een keuze als wel een noodsprong, gelet op de hoge werkloosheid en het beperkte aanbod aan banen.
@5: Je gaat wel uit van een hoop veronderstellingen die niet in mijn stukje staan. Wat ik wil laten zien, is dat de regelgeving niet bevorderlijk is voor initiatief, terwijl dat juist hetgeen is waar Rutte en De Boer in hun onnoemelijke vooringenomenheid op hameren.
De 13 uur waarvoor ik nu WW ontvang, gaat trouwens om werk waarvoor ik in het verleden o.a. als tekstschrijver werkzaam was, dus ook je veronderstelling dat er van een hobby sprake is, laat ik graag voor jouw rekening.
Daarnaast voerde ik wel eens opdrachten op freelancebasis uit, maar daar lag destijds niet mijn prioriteit, omdat ik er nu eenmaal aardigheid in had om (onbetaald) werk te doen voor organisaties met weinig geld waarvan de doelen en ideeën me wel aanspraken.
Ik zie ook niet waar je vandaan haalt dat ik verwacht dat de overheid mijn (vermeende) hobby subsidieert. Als ik werkzaamheden verricht waarvoor ik betaald word, scheelt dat de overheid juist geld omdat dit gekort wordt op de 13 uur WW die ik ontvang; vandaar dat ik spreek over win-win.
@7: Zie @9
Zouden die politici hun wachtgeld weigeren als het er op aankomt? Of is dat iets waarop ze ‘recht hebben’?
@5
Je levert gronden aan voor verwijtbaarheid van zijn kant, in mijn boekje heet dat gewoon ‘de schuld geven’. Hoewel je observaties in #5 correct zijn, volgen jouw conclusies in #5 en #1 daar niet uit. Het gaat willem visser er niet om dat hij gedurende de tijd dat hij wel wat meer uren aan freelance-opdrachten kan besteden, voor diezelfde uren gekort wordt op zijn werkloosheidsuitkering. Daar is hij het mee eens. Het gaat hem erom dat dit permanent is.
Je kunt #willem visser verwijten dat hij risico slecht kan inschatten, maar ik weet niet op welke gronden je dat doet. Risico’s zijn er sowieso bij freelancers. Stel dat je risico’s wél goed in kan schatten? Dan geef je bijvoorbeeld een gemiddelde op voor de tijd die je nodig hebt, waarin drukke tijden en rustige tijden zitten verrekend. Maar wat is dit? Geef je op dat je een week wat meer werkt? KORTING: PERMANENT op je uitkering. Oké, dus daar spelen we op in: in plaats van je uren netjes te noteren, zet je elke week 3,25 uur neer. Maar wat is dit? Bij een controle komt men erachter dat je een week 10 uur freelance hebt gewerkt! FRAUDE. Enige coulance is dus nodig, maar in het huidige klimaat is het toch echt tussen wal en schip: als je netjes en eerlijk je uren noteert word je daarvoor gestraft, als je de uren uitsmeert over een tijd, fraudeer je.
Kijk, of het UWV kan gewoon wat flexibeler zijn, waardoor mensen als #willem visser gewoon netjes hun uren kunnen noteren, zonder bang te zijn daarvoor enerzijds een permanente korting te krijgen of anderzijds om als fraudeur bestempeld te worden.
@5,
Er is geen enkele reden waarom een ZZP’er zichzelf zoveel meer zou moeten onderhouden dan een werknemer. De zaken die je noemt zijn immers ook de factoren die doorgaans leiden tot ontslag of niet verlengen van tijdelijke contracten.
Het UWV onderhoudt hem verder niet tijdens het werk, want het werk dat hij doet wordt gewoon betaald. Maar het is natuurlijk niet echt realisisch om te verwachten dat de opdrachtgever niet alleen een behoorlijk uurtarief betaalt, maar ook alle toekomstige ww-rechten op basis van eenmalig 19 uur. Dat doet een werkgever immers ook niet. Als je een contract krijgt van 1 maand heb je ook niet de volledige ww-rechten. Dus het is ook niet redelijk om ze op die basis volledig af te pakken.
En… zijn ww-rechten zijn inmiddels al keurig opgebouwd – hij heeft er al voor gewerkt, hij heeft er al voor afgedragen, het is door het UWV erkend dat er niet meer werk is dan dit, hij schrijft netjes zijn sollicaties, kortom… alle voorwaarden worden netjes gevolgd. Dat is allemaal het punt niet. Maar het UWV heeft een nieuwe regel bedacht om mensen uit de uitkering te gooien. Niet omdat ze onterecht ww krijgen of omdat dat leidt tot meer werk, maar vooral omdat het op korte termijn een leuk effect lijkt te geven op hoeveel ze uitbetalen. Het aantal werklozen zal er niet door veranderen, de hoeveelheid ww die verstrekt wordt wel (even).
Maar de uitwerking is natuurlijk vooral dat incidentele zaken ontmoedigd worden. Zodra de regel bekend is, heeft het vooral tot gevolg dat men dergelijke avonturen niet aangaat. Voor het UWV levert dat eerder een stijging op omdat niemand meer die paar uren werk aanpakt. En voor onze maatschappij kan het volgens mij twee gevolgen hebben: dat de kloof van de uitvallers nog groter wordt (zodra je uitvalt kun je niet meer terugkomen omdat alle geleidelijke overgangen zijn geblokkeerd, terwijl iemand die wel terug kan vallen op een baan, of partner, of netwerk, of rijke ouders, via dergelijke wegen wel aan het werk komt, juist omdat ze geleidelijk kunnen beginnen) of het leidt ertoe dat werk dat opdrachtgevers best zouden willen betalen toch niet gedaan en betaald wordt, en da’s vooral een verarming van onze economie en maatschappij.
Laten we gewoon meegaan in de vaart der volkeren. Een behoorlijke basis voor iedereen, en daarbovenop een mix van verschillende soorten werk en verbanden: vastheid voor de situaties waar dat zin heeft en waar de werknemers er ook behoefte aan hebben, en die zijn er genoeg, flexibiliteit voor de situaties waar dat het beste past, afdracht netjes centraal regelen via de belastingen. Geen enkel probleem om dat te organiseren.
@9: Zolang je jezelf er niet mee kan onderhouden is het in mijn ogen een hobby. Of je nu in het verleden in die sector gewerkt hebt of niet. Je kan jezelf er niet mee onderhouden en het ziet er naar uit dat dit ook niet snel zal gebeuren.
Anderen verwijten mij hier veel, van victim blaming tot het personificeren van hans de boer zelf maar ik zie van slechts enkelen een argument komen. Ik ben hier niet het slachtoffer aan het verwijten, ik vind de situatie van Willem triest en ik hoop dat hij snel weer aan de slag kan als een echte tekstschrijver.
Maar persoonlijk zie ik niet hoe Willem vanuit deze situatie snel een normaal inkomen zou kunnen krijgen en is het, naar mijn mening, niet aan een publiek instituut om zijn motivatie te ondersteunen. Als je als tekstschrijver door wil blijven gaan dan zou ik kijken naar een groter vast inkomen om vanuit daar door te stromen. En anders je verdiensten niet per uur wegschrijven maar per opdracht.
Tot conclusie bekijken jullie zijn zaak allemaal op micro-niveau, zonder rekening te houden met het feit dat wanneer een markt overspoeld wordt door dit soort kleine spelers dat het uiteindelijk vanzelf onderuit valt. Voor mij een reden geweest om mij niet meer bezig te houden met grafisch ontwerpen en webdesign, zeker met die veilingsites is het een race naar de bodem geworden waar het einde nog steeds niet van in zicht is.
@14 Feit is dat willem gewoon jarenlang premie heeft betaald en dus recht heeft op een uitkering.
Feit is ook dat het UWV hem voor meer kort dan hij daadwerkelijk verdiensten maakt.
Feit is ook dat het UWV daarmee ontmoedigt om meer opdrachten aan te nemen.
En tenslotte: kennelijk vind jij dat het UWV tot taak heeft om kleine vissen uit de freelance-markt te pesten, zodat enkel de professionals die in hun eigen inkomen kunnen voorzien mee kunnen doen.
Grap is natuurlijk: dat vergt tijd, oefening het opdoen van nieuwe vaardigheden en soms zelfs coaching.
Maar die tijd gun jij mensen duidelijk niet, want dan verpesten ze de markt voor jou, die zichzelf ziet als de professional.
@14: “een markt overspoeld wordt door dit soort kleine spelers dat het uiteindelijk vanzelf onderuit valt.”Beschrijf je hier niet simpelweg het hele fenomeen van flexibilisering in iedere sector? van hippe designers in crea-bea sectoren tot en met staalvlechters en schilders in de traditionele bouw?
@14
7 werkzoekenden op 1 vacature. Dus de kansen zijn sowieso niet goed. En, interessant wellicht, die vacatures gaan niet over levenslange vaste contracten, dus aan jouw eis van
voldoen ze net zomin.
Willen we mensen een normaal inkomen geven, dan moeten we ze dat normale inkomen wellicht gewoon geven, zonder het heil te verwachten van niet-bestaande vacatures x mensen pesten. En/of we moeten wellicht de banen die we vernietigd hebben maar waar het werk gewoon nog bestaat weer terugbrengen. DAT zijn manieren om het probleem op te lossen.
(Dat lijkt me trouwens bij uitstek een benadering op macroniveau. Ook in mijn vorige reactie heb ik volgens mij nadrukkelijk gevolgen voor zowel het uwv als voor de maatschappij beschreven.)
En vervolgens ga je er op 0 in.
Ik sprak laatst iemand die de uitspraken van De Boer als volgt interpreteerde.
De Boer voert met zijn ‘labbekakken’ opmerking niet een werkelijke maatschappelijke discussie. Zijn motief om dit woord in de pers te gebruiken is om zijn onderhandelingspositie namens het VNO-NCW te versterken. Door een radicaler standpunt in te nemen lijkt het alsof hij meer moet ‘inleveren’ bij onderhandelingen. Op deze manier zullen zijn tegenstanders eerder tevreden zijn bij het binnenhalen van punten bij onderhandelingen en akkoorden. Hij kan deze opmerking maken omdat deze gedragen wordt bij achterban van de conservatievere partijen.
@15: Ik wil ze niet wegpesten, ik wil dat men de risico’s durft te dragen wanneer ze meedoen.
@16 Ik ben het met je eens dat er nu een te hoge werkloosheid is en dat men recht heeft op een normaal inkomen wanneer zij arbeid verlenen. Juist daarom moet je voorkomen dat je een markt van broodkruimels creeert voor de onderkant van de maatschappij. Die zogenaamde flexibilisering van de arbeidsmarkt is puur een westers fenomeen die in mijn ogen geheel in lijn staan met een oneerlijke maatschappij waarbij kleine spelers gebukt gaan onder een systeem die alle weerbaarheid heeft weggezogen. Die zogenaamde arbeidsschaarste is kunstmatig, te zien aan het gigantische handelsoverschot van Nederland.
@18: Het is nog maar de vraag of iemand de Boer nog als een serieuze onderhandelingspartner ziet. Gelukkig ben ik geen vakbondsvoorzitter, want ik zou met zo iemand gewoon niet om de tafel gaan zitten, vanwege getoonde onmacht om zich in te leven in de tegenpartij. Maar goed, dan kunnen ze nog bad cop, good cop spelen, door hem te vervangen door iemand die dat wel kan.
@14 @19 Die race to the bottom in de sterk geflexibiliseerde arbeidsmarkt is herkenbaar. Dat is een prima punt wat je aansnijdt. Het probleem is echter, zowel op micro- als op macroniveau, dat mensen op dit moment ook niet echt veel keuze hebben. Zat mensen die al langere tijd solliciteren en de ene na de andere ontmoedigende afwijzing krijgen. Beter slecht betaald en onregelmatig flexibel werk, dan geen werk, zeker waar het einde van de WW na enige tijd nadert. Op macroniveau ben ik het volledig met je eens dat die flexibilisering onwenselijk is en de markt verziekt. Op individueel microniveau heb je weinig keuze dan daar dan toch maar mee te dealen. Per slot van rekening moeten we allemaal aan het einde van de maand weer de huur of hypotheek betalen.
Om nog een voorbeeld te geven van dat contraproductieve beleid van UWV. Niet alleen worden bij freelancers eenmalige uren boven hun vrijstelling structureel gekort, de enige manier om dat ongedaan te maken is door volledig te stoppen met al je freelance werk. Daardoor gaat niet alleen je inkomen omlaag, het zorgt juist voor een groter beroep op de WW dan nodig zou zijn.
@19, behalve dan dat deze weg niets oplevert en nadrukkelijk die race to the bottom niet stopt.
Beter en eenvoudiger is gewoon behoorlijke basisvoorzieningen voor iedereen te regelen.
@21, niet alle flexibilisering is per definitie slecht. De huidige manier van het gebruiken van flexibilisering als manier om rechten te ondermijnen is slecht. Maar niet alle werk is naar de aard stabiel of langdurig, en ook niet iedereen voelt zich gelukkig in een vast contract.
@22 Inderdaad, niet alle flexibilisering is slecht. Maar de huidige flexibilisering vindt plaats in een tijd van hoge werkloosheid, waarin heel veel mensen weinig keuze hebben. Flexibilisering is leuk voor consultants die hoge uurtarieven kunnen vragen. Maar niet voor mensen die op of rond het bestaansminimum balanceren. Daarbij denk ik niet alleen aan slechtbetaalde zzp’ers, maar ook aan de talloze mensen die ik tegenkom die tegenwoordig op idiote uren op deeltijdcontracten gedwongen worden en aan veel grote bedrijven die mensen soms jarenlang (hoezo: niet stabiel of langdurig) inhuren via uitzendbureaus, vaak tegen aanzienlijk lagere tarieven dan de normale CAO-lonen. Onze eigen overheid doet daar hard aan mee. Die flexibele medewerkers noemden we vroeger uur- en dagloners. Ik dacht dat we met goede redenen daar ooit mee gestopt waren.
@Amateur Commenter
Je had wat eerder en wat helderder mogen zijn over wat je bedoelt met ‘het ondersteunen van zijn onderneming/motivatie’. Het kwam namelijk over alsof je betoogde dat #willem visser direct gesponsord wordt door het UWV in zijn parttime freelance.
Na je reacties, denk ik dat je meer het volgende bedoelt:
Kun je deze lezing onderschrijven?
(In het geval van Ja: Je stelt dan dat informatie over de toekomst van een markt zeer accuraat bekend is. Dat lijkt me een gedurfde stelling. Daarnaast poneer dat je als die informatie bekend is, het UWV daar ook een sturende, pro-actieve werking in zou moeten hebben.)
@23, ik ben me zeer bewust van die zaken. Maar in veel opzichten is het helemaal niet noodzakelijk om terug te keren naar de situatie van onwrikbare vaste contracten (en een zeer stricte scheiding daarvan met de ‘ondernemers’.) Belangrijk is dat mensen bestaanszekerheid hebben, en goede arbeidsomstandigheden. Dat is immers de voornaamste reden dat ze nu zo in het nauw zitten. Maar bestaanszekerheid is niet noodzakelijk hetzelfde als baanzekerheid.
Klokwerk heeft een aantal zaken geschreven over alternatieven, met versimpelde bijstand, basisinkomen, een aantal verplichte verzekeringen voor iedereen die werkt (en waardoor de rechtsongelijkheid tussen zzp’ers, deeltijders, 0-uren-contracters en uitzendkrachten grotendeels verdwijnt, omdat we die rechten niet meer via bedrijven en contracten laten lopen, waardoor ook de prikkel om die te omzeilen voor een deel verdwijnt.)
Het is meer een kwestie van balans zoeken tussen de diverse behoeften dan dat het noodzakelijk is om vast te blijven houden aan de oude structuur.
@23 Helemaal mee eens. Ik kan me ook niet herinneren dat ik (slechts) pleitte voor het vasthouden aan oude structuren en onwrikbare contracten. Ik zou het liefst gaan voor een systeem dat goed werkt voor iedereen en waarbij niet de ene helft van de samenleving de andere helft als labbekak ziet.
De huidige situatie drijft een wig. Aan de ene kant heb je goedbetaalde mensen met al of niet een redelijke baangarantie, en aan de andere kant mensen die én geen baanzekerheid hebben én weinig uren kunnen maken en/of slecht betaald worden. Zo worden we tegen elkaar uitgespeeld en zien we elkaar als bedreiging. In plaats van te zien dat we hier een gezamenlijk belang hebben en samen optrekken tegen hen die de keuzes maken om ons systeem zo in te richten.
Als belastingbetaler zou ik zeggen dat we het moeten toejuichen en stimuleren als mensen een deel van hun uitkering terug kunnen verdienen, Amateur Commenter. Dat met een hoge werkloosheid ook zzp’ers minder uren draaien is prima te verklaren zonder te vervallen in dogma’s als ‘je bent te goedkoop’, ‘je bent niet actief genoeg’ en ‘je wil geen risico dragen’. Die argumenten zijn misschien valide als er voor iedereen in principe genoeg werk is. Is dat er niet, dan is het kortzichtig gewauwel van iemand die het grote plaatje niet ziet.
Een vangnet voor mensen die zzp’en zou iedere zzp’er moeten toejuichen in plaats van het te zien als valse concurrentie, wat het trouwens ook niet is. Ja, iedere zzp’er moet een buffer opbouwen voor als er geen werk is, maar dat is iets heel anders dan per maand de prijs voor twee maanden vragen.
Ik verzet me daarbij tegen iedereen die doet alsof een zzp’er een andere diersoort is, een gedroomde ‘ondernemer’. Een ondernemer is iemand die met geld loopt te schuiven en te sappelen, zzp’ers zijn vaak uit een heel ander hout gesneden en daar is niets mis mee. Het zijn vaak eerder vakmensen die in de eerste plaats diensten en goederen leveren. Ze zijn al met al een heel diverse groep en het enige waarin zzp’ers zich onderscheiden is dat ze werken als er vraag is. Dat is een prima manier van leven. Ik vind dat zelfs an sich een gezondere manier van een inkomen vergaren dan uurtjes wegtikken. Ons sociale stelsel zou er echter wel wat meer op ingericht mogen zijn.
Prima artikel Willem. Dank voor het delen.
Wat een labbekakkerigheid, hiero.