Kunst op Zondag | De laatste van 2019

Dit is de laatste Kunst op Zondag van 2019. Geen nood, want 2020 heeft een ook weer 52 zondagen. Volgens de kalender, wat geen bindende waarheid hoeft te zijn. Maar dat is voer voor kalenderontkenners, daar doe ik niet aan mee.

Er lag hier nog wat kunst dat de vorige afleveringen niet haalde wegens ruimtegebrek. Zo’n grote instelling zijn wij ook weer niet. Zie het alstublieft niet als opruimingsuitverkoop. Meer als toegift, de coda van KoZ 2019.

-o-o-
Tavares Strachan – Homage aan Robert Henry Lawrence Jr., de eerste Afro-Amerikaanse astronaut, die in 1967 tijdens zijn training verongelukte en dus nooit een ruimtevlucht heeft kunnen maken.

-o-o-

In samenwerking met The Black Archives ging Iris Kensmil opzoek naar vrouwelijke utopisten uit de Cariben, de Verenigde Staten en Europa en maakte voor het Nederlandse paviljoen op de Biënnale van Venetië zeven portretten van Hermina Huiswoud (1905-1998), bell hooks (1952), Amy Ashwood Garvey (1897-1969), Sister Nancy (1962), Octavia E. Butler (1947-2006), Claudia Jones (1915-1964) en Suzanne Césaire (1915-1966).

Iris Kensmil –  The new utopia begins here, zeven portretten, 2018 – 2019.

-o-o-
Niets is wat het lijkt. Op het eerste oog een zachte sculptuur van plooibare stof, bij nader contact blijkt het van staal gemaakt te zijn.
Carol Bove, Baadster, 2019.

-o-o-
Yinka Shonibare – Wind Sculpture VII, 2016 (Staal, handgeschilderd glasvezel).

-o-o-
Het zijn tijden waar een mens verdeeld kan raken.
Brian Synnott – Concrete figure, 2019 (geen andere informatie vindbaar).

Idem

-o-o-
Als het de verkeerde kant opgaat, is er nog maar één uitweg: de goede kant op.
Lorenzo Quinn – Building Bridges, 2019.

Ik sluit Sargasso’s kunstjaar 2019 af met u allen te bedanken voor uw bezoek hier. En voor 2020 wens ik u het motto van de 2019 Biënnale van Venetië toe: May You Live In Interesting Times.