Lang voordat een zwaar gesubsidieerd kunstdepot in Rotterdam werd geopend (2021), bestond er al een kunstdepot in Wageningen (sinds 2004).
In Rotterdam kost een toegangskaartje 20 euro. Met een museumkaart kost het slechts 1 euro. Eenmaal binnen is er verrekt weinig te zien. Bijna alle afdelingen waren dicht. Dat is niet alleen mijn ervaring, ook vrienden die op een andere dag en tijdstip op bezoek waren, vonden het tegenvallen. Misschien waren we op een verkeerd tijdstip op bezoek?
In Wageningen is de entree gratis en sta je met je neus bovenop de kunst, die je in bijna alle gevallen ook mag aanraken. Hoe zit dat?
Beeldengalerij het Depot is geen museum. Het is ook geen kunstgalerie. Het is en verzamelplaats voor beeldhouwkunst, waarbij de mensen staat centraal staat. ‘De mensen’ zijn niet alleen de beeldhouwers die door het Depot worden gesteund, maar ook ‘mensen die niet zo gemakkelijk of niet zo dikwijls naar kunst kunnen of komen kijken. Kinderen, studenten, blinden, ouderen en mensen met een beperking.’
Deze formulering is gebaseerd op het ideaal van ondernemer Loek Dijkman. De ‘overwinst’ die zijn verpakkingsbedrijf maakt, wordt niet aan aandeelhouders uitgekeerd maar aan haar omgeving waaraan zij haar bestaansrecht ontleent. De winst wordt aangewend voor het algemeen nut.
Dijkman heeft daartoe de stichting Utopa opgericht, waarvan het Depot één van haar projecten is.
Het Depot is een van de tien particuliere kunstinstellingen die zonder overheidssubsidie hun collecties toegankelijk maken voor publiek. Het is wel de enige particuliere kunstinstelling, die gratis toegang geeft en er toch wat andere idealen op nahoudt dan de andere negen initiatieven.
Bij de twee particuliere musea die het hoogste entreegeld vragen, is de museumkaart niet geldig. Drie anderen geven een korting voor museumkaarthouders (Beelden aan Zee vraagt bij eerste bezoek een toeslag, herhaalbezoek is gratis). Het LAM stel bezoekers in staat andere bezoekers te ‘sponsoren’ zodat die wel gratis naar binnen kunnen. Bij weer drie andere musea geeft de museumkaart (M.kaart? in onderstaand schema, klik voor groter beeld) wel gratis toegang.
Het Depot laat beeldhouwwerk zien in de ruimste zin van het woord. De focus ligt op torso’s en ‘fragmenten’, maar wel uitgevoerd in alle denkbare materialen.
Bij binnenkomst in het hoofdgebouw loop je meteen tegen dit indrukwekkend voetenwerk aan.
Novello Finotti – Anatomico che cammina, 1969, brons 1200 cm
idem
In de volgende zalen een grote hoeveelheid uiterst divers werk.
Eveline van Duyl – Day & Night, 2009, textiel en leer, 180 cm
Thijs Kwakernaat – Voelers, 2020, berkenhout, 81 x 50 x 30 cm|
Gerhard Lentink – Opus 6, Volans, 1985-1986, hout, polychromie, 170 x 175 x 194 cm
Gerrit Offringa – Spare in trouble, strange in fright, 1997, hout/baksteen/gips, 130 cm, voorzijde
Idem – achterzijde
Zo dicht op de werken staan en ze veelal ook mogen aanraken, maakt dat je ook bij de abstracte werken wat langer stilstaat.
Helaine Blumenfeld – Exodus III, 2019, marmer, 88 x 70 x 63 cm
In het naastgelegen gebouw ‘De Peppel’ is een permanente expositie van werk van Emile van der Kruk gehuisvest. Allemaal werk van hout en humor.
Emile van der Kruk – Onder Water, 2000, populierenhout, 120 cm
Emile van der Kruk – Anatomie van de boom, 2010, red ceder, 130 cm
Even een luchtje scheppen en in het arboretum (bomen- en struikentuin) stilstaan bij…
Gertjan Evenhuis – Caput, 2008-2011, hessischer olivin diabas, staalconstructie, 317 cm
Pépé Grégoire – Happy View, 2005, brons, 350 cm
En dan de weg oversteken naar Villa Hinkeloord om daar de permanente expositie van werk van Eja Siepman van den Berg te bewonderen.
Ga er eens langs…
Reacties (4)
Ja, is mooi. Ook aardig is dat de meeste beelden aanraakbaar zijn. De beelden in Hinkeloord zijn wat saai (bijna allemaal vrouwelijk naakt) maar in de kelder is een wisselende tentoonstelling – toen ik er was was dat verrassend en mooi. Voor de liefhebbers zijn de tuinen en arboreta echt geweldig. Als je er gestudeerd hebt wellicht zelfs nostalgisch. Zorg dat je een mooie dag hebt. Met je ouders, je lief of met de kinderen een prima uitje. Het Maarten van Rossum pad met bankje en uitzicht over de Rijn hoort er als afsluiting wel bij natuurlijk. Als beelden, arboreta of de Rijn niet je ding zijn blijf dan maar thuis.
De beelden in Hinkeloord zijn wat saai (bijna allemaal vrouwelijk naakt)
Ja, verschrikkelijk, vrouwelijk naakt, eentje is nog te doen, vooruit, in het weekend twee, maar dan moet het ook op zijn: hup, aankleden en ruimte maken voor minder saaie zaken. Wat denken die vrouwelijke naakten wel niet, hoofden en zinnen een beetje op hol brengen met hun welvingen en rondingen en vloeiende lijnen. Hinkeloord, ga er niet heen, vermijd de saaie prikkels.
Ja, verschrikkelijk, vrouwelijk naakt, eentje is nog te doen, vooruit, in het weekend twee, maar dan moet het ook op zijn: hup, aankleden en ruimte maken voor minder saaie zaken.
Maar ik zeg dan wel: Ook aardig is dat de meeste beelden aanraakbaar zijn. Je kunt dus zomaar het vrouwelijke strelen zonder direct op je vingers getikt te worden, al is dat in het #metoo-tijdperk toch wat twijfelachtig. Maar zelfs dat aanraken wordt in Hinkeloord wat vervelend: hoeveel vrouwenbeelden van epoxy kan of wil je strelen? De kilte voelend zelfs al zijn de rondingen verwarmend. Teveel is teveel en zelfs mooie beelden verwarmen dan niet meer.
Geef mij maar die prachtige houten vrouwen van het hoofdgebouw.
Ah… De beelden zijn misschien niet in epoxy maar in brons, dat weet ik niet meer. De streelsensatie zal daardoor niet veranderen.