Komkommer eten met Mariko P.

Vaak lees je in de media van die wat zurige commentaren over politici die moeten ‘scoren’ en dus ‘om het minste of geringste’ lange lijsten met kamervragen uitpoepen en spoeddebatten bijeen ronselen. Niet dat journalisten daar nou werkelijk zo’n enorm probleem mee hebben – het vult de kolommen en bulletins, zorgt dat de persen blijven draaien en als er ook nog even een mooi persbericht bij geleverd wordt of wat vlugge quotes in de wandelgangen, is het een kwestie van control C, control V, even (prrrrrr) door de mixer halen, kekke kop erboven en klaar is Klara. Je stukken schrijven zichzelf. Scheelt tijd, mankracht en geld. Reuze handig dus, al met al. En reuze leuk. Maar dan breken die onvermijdelijke zomermaanden aan, en stopt de Haagse autorandom news generator. Af en toe scheert er een proefballon door de lucht. Hier en daar smeult een binnenbrandje. Een enkeling vergeet een miljard of vijftig op de boekhouding. Doch verder is de lucht blauw, het gras groen, en is er in Den Haag geen hol te doen.

En de journalist? De journalist wrijft de pareltjes zomerzweet van zijn voorhoofd, en neemt nog een hap komkommer. En typt. Want er komt dan wel geen nieuws binnen, maar er moet wel degelijk nieuws uit. Het zijn vaak de journalisten, meer nog dan de politici, die moeten scoren. En – in het geval van de dodebomenbodes – graag met iets dat het een beetje leuk doet in de schappen. Het is vakantie. Niet te moeilijk, wel smeuïig. De komkommertijd is ideaal voor een schandaaltje . Liefst een beetje privé, dat leest lekker weg op het strand. Het strand is immers geen plek voor zware discussies over Echt Belangrijke Zaken.

En dan wil het toeval dat er opeens iets is met een kamerlid met een partner die kinderen heeft die misschien wel niet zijn waar ze moeten zijn. En er blijkt emailcorrespondentie beschikbaar waarin sporen van een ontluikende relatie waarneembaar zijn. En er is een ex. Een verliezende partij. Oei, oei, oei. Liefde – brekend en ontluikend. Dat zijn van die dingen – tsja. Dat doen alleen gewone mensen. Politici doen dat niet, natuurlijk. Die hebben daar ook helemaal geen recht op. Met hun luie kont een beetje op het pluche plakken van onze belastingcenten en dan ook nog een leven hebben. Het moet niet gekker worden. Dat een politicus in zijn of haar privéleven zijdelings betrokken kan raken in een conflict om kinderen van de vorige relatie van haar partner – nou nou nou. Poe-poe. Buitengewoon schokkend allemaal. Dat politici licht tortelende emails kunnen versturen bij opkomende affectie – wat een verrassing.

Het is allemaal geen nieuws, maar het is wel smeuïig, natuurlijk. Maar het is smeuïig op een macabere manier. Want er wordt reeds her en der om een kop geroepen. Een kop die moet rollen. Er moet nu snel een reactie komen, eist De Volkskrant op hoge toon, want er is een serieus probleem. Ja, want zo werkt dat in Nederland: het is de pers die bepaalt wanneer uw vakantie is afgelopen. De pers zet een muziekje op, en de politicus heeft maar te dansen. En wel meteen. En ook een beetje op de maat, graag. We betalen niet voor niets belasting in dit land. Wij vragen, u draait. En om de druk op de ketel te houden, publiceert De Volkskrant rustig uit de – overigens spontaan opgedoken – emailcorrespondentie. Selectief. Suggestief. Oncontroleerbaar. Meer informatie dan een mens wil hebben, zeker als je weet dat niet het voortbestaan van de natie op het spel staat (om het voorzichtigjes uit te drukken), en dat de correspondentie onmogelijk willens en wetens door de betrokkenen aangeleverd kan zijn. Is het eigenlijk wel legaal verkregen? Die vraag heb ik nog niemand horen stellen.

Maar goed. Misschien had het geven van dat advies toentertijd aan iemand anders overgedragen moeten worden, maar we kennen de kwaliteit van het advies niet en we weten niet of er überhaupt iemand anders voorhanden was met de benodigde expertise. We kennen ook de impact van het advies niet. En wat als er sprake was geweest van vriendschap, zonder affectieve gevoelens? Of als er sprake was geweest van sterke negatieve gevoelens? Kan ook invloed hebben, maar dat mag dan blijkbaar wel weer. Sowieso. Het gaat om een advies, niet om een besluit. En het is jaren geleden. Het is hoogstens een kleine zonde. Niet iets waarvoor de schijn van corruptie en machtsmisbruik gewekt moet worden. We hebben het hier niet over het CDA in Limburg.

Maar de bottom line is voor mij: hier hebben we een verder keurige politicus, die goed functioneert, belangrijke bijdragen levert aan debatten die ertoe doen, en blijkbaar moet die nu opeens kapotstuk en weg ermee. Waarom? Dat blijft schimmig. Ik mag hopen dat de reden iets minder banaal is dan oplagecijfers alleen. Want dan zijn we ver heen, met z’n allen. En dan ga ik nu nog een stuk komkommer eten.