Japan wil verandering

De Liberaal Democratische Partij van Japan lijkt af te stevenen op een flinke verkiezingsnederlaag eind deze maand. De partij regeert Japan vrijwel onafgebroken sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog en in deze periode wist het land zich op te werken tot de tweede economie van de wereld. De afgelopen jaren echter bleef de groei achter. Japan lijdt nog altijd zeer onder de deflatie die begin jaren negentig het land raakte en alhoewel het nog altijd voorloopt op het gebied van technologische innovatie hinderen de enorme overheidsuitgaven van de voorgaande tien jaar de economie nog evenzeer. Een hoge staatsschuld in combinatie met een erg lage rente hielp Japan maar weinig.

De stedelijke elite is al langer ontevreden met de regering, nu brokkelt echter ook haar aanhang op het platteland af waardoor de voornaamste mededinger, de Democratische Partij, een erg goede kans lijkt te maken om de aankomende parlementsverkiezingen te winnen. De Democraten verzetten zich tegen de grootte van het Japanse ambtenarenapparaat en beschouwen marktwerking als optimaal. De voornaamste taak van de overheid ligt volgens hen in het creëren van de randvoorwaarden waaronder ‘een maatschappij van zelfstandige individuen kan samenleven’. Ondanks de liberale leest waarop de LDP geschoeid zou moeten zijn toonde het zich de afgelopen jaren maar zelden een voorstander van individualisme en de vrije markt. De Democraten springen nu maar al te graag in het gat dat de regeringspartij heeft opengelaten en gedijen erbij.

Voormalig partijleider Katsuya Okada waarschuwt dat onder zijn aanvoering Japan zich internationaal zelfstandiger zal opstellen. De VS zullen volgens hem altijd ’s lands belangrijkste bondgenoot blijven, echter de politieke aardverschuiving die zich daar heeft voltrokken kan niet zonder gevolgen blijven. “Er zijn aanzienlijke veranderingen geweest in Amerikaans beleid maar het is alsof Japan zei, ‘wij vinden het hoe dan ook wel goed’.” Als het aan Okada ligt gaat die opstelling veranderen. Japan kan volgens hem niet altijd braaf achter de Verenigde Staten aanlopen, tenminste, niet tenzij het er iets voor terugkrijgt.