Adam Curry overvalt Oprah Winfrey met liefde voor Mickey Hoogendijk
, door
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
De speech die we vannacht hadden willen zien
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Mickey Mouse Protection Act
, door
Veel ontwikkeling van cultuurgoed in het heden is gebaseerd op iets uit het verleden, maar door de huidige copyright-wetgeving en fair use policies komt creatieve vrijheid steeds meer in het gedrang, of zoals Lawrence Lessig stelt:
- Creativity and innovation always builds on the past.
- The past always tries to control the creativity that builds upon it.
- Free societies enable the future by limiting this power of the past.
- Ours is less and less a free society.
Hij illustreert zijn statements met kleurrijke voorbeelden die laten zien dat we in een tijd leven waarin alles aan regels gebonden schijnt te moeten worden, en wat dat voor gevolgen kan hebben voor de vrijheid van cultuur.
Meer dan 100 spreekbeurten heeft hij over dit onderwerp gehouden, en er uiteindelijk zo genoeg van gekregen dat hij stopte, maar niet voordat hij de laatste spreekbeurt online heeft gezet.
Ik kan u de flash-presentatie aanbevelen (8MB), maar voor de bandwith-challenged is er ook een mp3 of uitgeschreven versie. Een uitermate interessante verhandeling die vermoedelijk onder woorden brengt wat velen al als sluimerend gevoel kenden.
Update: Voor wie zich niet helemaal in de materie wil verdiepen is hier een concreet voorbeeld van waar het in deze discussie over gaat.
Foto:
© Karin Spaink parool_mickey-loulou copyright ok. Gecheckt 08-11-2022
Niets is wat het lijkt
, door
COLUMN - Aan het einde van de gang staat een bankstel voor het raam, geflankeerd door een staande lamp en een kamerplant op een bijzettafeltje. Heel huiselijk. Pas van dichtbij zie je dat het tafereel van verf is en als camouflage voor een deur dient – een deur die vanaf deze kant alleen open kan wanneer je een code intikt op een toetsenbordje dat verstopt zit in de schildering.
Voor de mensen binnen is de deur een bank, niet langer herkenbaar als de uitgang naar hun oude leven. Voor de mensen die de code kennen is dit de gesloten afdeling, het almaar kleiner wordende wereldje waarin hun geliefden langzaam hun oude herinneringen, hun routines en uiteindelijk zichzelf verliezen, en langzaam inert worden.
Ze is dol op haar kat: een grijsbruin tenger diertje met extreem lange poten. Maar ze was hem steeds vaker kwijt.
Toen ze nog boven woonde, buiten het schilderij, bij haar man, wilde ze aldoor weten waar de kat was gebleven. Zelfs als hij opgerold op haar schoot lag te slapen, vroeg ze ongerust: ‘Waar is Mickey eigenlijk?’ We kochten een robotkat voor haar, bedoeld voor wanneer ze naar beneden moest verhuizen. Een pluizige, mollige, oranje-witte knuffel die kon mauwen, snorren, een poot opheffen en op zijn rug rollen. We doopten hem Loulou.
Foto:
Paul van de Velde (cc)
Dobberend
, door
COLUMN - Mijn moeder verkruimelt langzaam. Er brokkelen elk seizoen weer oude vaardigheden bij haar af. Eerst kon ze niet langer autorijden, later niet meer rekenen of koken – terwijl ze in al die drie dingen vanouds een ster was, en daar veel eer mee inlegde.Tegenwoordig suft ze vooral in haar luie stoel, en kan ze het ontbijt alleen nog ‘klaarzetten’ wanneer mijn vader elke stap begeleidt met gedetailleerde instructies: ‘De yoghurt gaat in de schaaltjes, die staan daar al klaar. Kijk, daar is het emmertje met yoghurt. Dan haal je eerst het deksel daarvan af. Hier ligt een lepel, die steek je nu in de emmer, en dan schep je de yoghurt daarmee in de schaaltjes. Goed zo, de eerste schep zit erin. Nu nog een schep. Nee, eerst de lepel weer in de emmer, en dan…’
De wereld vervaagt voor haar, tijd wordt fluïde. Soms vraagt ze bezorgd wie er nu op mijn katje past, aangezien ik al drie dagen bij hen ben – terwijl ik pas een paar uur geleden ben gearriveerd. Ze kan soms iets vragen op een toon alsof ze gewoon het gesprek voortzet, terwijl ze ingaat op iets wat niemand heeft gezegd. Of misschien reageert ze op een opmerking van een maand of twee geleden.
Foto:
Gandalf's Gallery (cc)
Kunst op Zondag| Sterfbed
, door
In beeldende kunst is het doodsbed een genre apart, schreven we vorige keer. U zag toen piëtas: de armen van een moeder of van een geliefde vormen een laatste rustplaats voor de overledene.
Aanwezig zijn bij het sterven, de laatste adem, de eerste uren na de dood, de opbaring, het zijn geen unieke momenten, maar wel minstens zo bijzonder als het bijwonen van een bevalling. Dat laatste heb ik nooit meegemaakt, dat eerste al vaker en het is elke keer een totaal andere ervaring.
Het doodsbed, het sterfbed, is in de kunst ook niet uniek, maar wel met grote verschillen als het gaat om religieuze iconen en wereldlijke bekenden of gewone stervelingen. Het is een apart soort portretkunst. Zelden zie je een poging het sterfproces zelf uit te beelden. De emoties van de nabestaanden willen nog wel eens toegevoegd worden aan het intieme, verstilde doodsbed.
De maagd Maria is beslist niet eenzaam gestorven.
Caravaggio – De dood van Maria, 1605 – 1606.
Kindersterfte zie je tegenwoordig amper meer op schilderijen, maar vaker in persfoto’s. Het is de wereld nog niet uit. Bij Matthijs van den Bergh lijkt het Jongetje op zijn doodsbed (1658) meer van een weldoorvoede, serene rust.
Foto:
Michael Winkler (cc)
Politieke vernieuwing en burgerschap
, door
Nakende verkiezingen geven vaak verwarrende verschijnselen te zien. De kiezer wordt ineens bediend, maar of je daar gelukkig van moet worden is de vraag. Tom van Doormaal verbindt de Nederlandse verschijnselen aan indrukken uit Frankrijk.
In “Free Speech”, een boek van een Brits historicus, lees ik de term robuust burgerschap en plotseling vallen allerlei belevenissen op hun plek. Wat zei Mark Rutte ook alweer in Zomergasten? Iets over dat discussies mochten schuren. Zonder wrijving geen glans, is het cliché dat dan bij mij opkomt. Ik ben niet voor zoetsappigheid, maar de grens naar verruwing is dun. Maar inhoud zou helpen: desgevraagd moest Nederland in Rutte 3 verbazend hoog komen op allerlei “lijstjes”. Dat is geen stip op de horizon, maar slechts een rondje, met een gapende leegte.
Ik kon dit landje even niet meer verdragen en koos voor een weekje Frankrijk, waar F. Hollande zijn best doet kiezers te trekken, maar hij staat er even miserabel voor als de PvdA hier.
Op 8 september riep hij: “Frankrijk is meer dan een identiteit, het is een idee, een project, een ambitie.” Dat vindt Le Monde mooie retoriek, maar het is ook een heilige uitdaging daar nu eens inhoud aan te geven (Le Monde, editorial, p. 20, 10 september). Het lijkt net zo’n leeg rondje als dat van Rutte.
Closing Time | Annette Funicello
, door
U kent de Mickey Mouse Club allicht omdat zij ons grootheden als Christina Aguillera, Britney Spears en Justin Timberlake gebracht heeft, van die kindsterren die ontspoorden om hun sprong naar de volwassenheid te markeren. Annette Funicello zat bij die club in de jaren vijftig. Toen zij groot werd toonde ze tegen de wil van Disney haar navel aan het grote publiek. Te zien in bovenstaand clipje.
Foto:
Jon Iraundegi (cc)
Johnny Ramone
, door
RECENSIE - Ik schreef er een tijdje geleden al over, over de Amerikaanse band The Ramones, die in de jaren zeventig de rockmuziek terugvoerde naar haar wortels: geen eindeloze gitaarsolo’s, geen invloeden vanuit de blues, muzikale eenvoud, een rechttoe-rechtaan-presentatie en een volume waarmee je je ouders op de kast kon jagen. Rock ’n’ roll is in laatste instantie gewoon een vorm van alles-of-niets-heid, die in andere tijden Sturm und Drang zou zijn genoemd.
Dat kan beangstigend overkomen. De broer van Joey Ramone, Mickey Leigh, haalt in zijn boek I slept with Joey Ramone herinneringen op aan het leven van de zanger en vertelt hoe in de buurt waar ze opgroeiden, Forest Hills, in de jaren zestig verschillende bands speelden die grote indruk maakten. Eén daarvan heette The Tangerine Puppets en was waanzinnig populair, maar de kinderen werden gewaarschuwd voor een van de leden, Johnny Cummings. Ofwel Johnny Ramone, die in zijn autobiografie Commando zijn eigen visie geeft op – onder andere – die reputatie.
Hij windt er geen doekjes om. “For all the success, I carried around fury and intensity. I had an image, and that image was anger.” En dat was, volgens hemzelf, niet slechts imago. Weliswaar deed hij alsof hij kwaad was als hij wist dat zijn foto werd genomen, maar hij was werkelijk agressief en ontkent niet mensen te hebben geslagen: Malcolm McLaren bijvoorbeeld, die te lang naar Johnny’s vriendin staarde, en Joey Ramone, die eens te laat kwam voor een afspraak.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
De macht van het Europees Parlement (2)
, door
ACHTERGROND - Het anti-parlementarisme in het Nederlandse Europadebat helpt niet om het vertrouwen in de zo dringend noodzakelijke Europese samenwerking te herstellen.
Volgens de Utrechtse historicus Mathieu Segers maakt het Europees Parlement zich ongeloofwaardig omdat het geen legitimiteit zou hebben. Er worden wel veel mooie woorden gewijd aan de Europese democratie, maar volgens Segers heeft de Raad van Ministers alle macht in handen. “De merkwaardige Brusselse bestuursstructuur, waarin de nationale democratieën de enige politieke legitimatie vormen, is het resultaat van trekken en duwen van lidstaten die hun onafhankelijkheid juist nooit hebben willen opgeven,” meent Segers. Het is misschien een geruststelling voor iedereen die vindt dat Brussel macht moet teruggeven aan de lidstaten. En regeringsleiders van lidstaten willen in eigen huis graag de boodschap verkondigen dat ze voor de onafhankelijkheid van hun land gestreden hebben. Maar de beoordeling van het parlement klopt van geen kanten. We stemmen op 22 mei niet voor niets.
De Europese Unie is sinds de oprichting via het Verdrag van Maastricht een unie van staten én burgers. De Raad van Ministers vertegenwoordigt de lidstaten, het Europees Parlement de burgers. Burgers hebben bovendien via hun nationale parlementen die de ministers controleren ook indirect invloed op de Europese besluitvorming. Het Europees Parlement is sinds het Verdrag van Lissabon samen met de Raad van Ministers medewetgever op vrijwel alle terreinen van het beleid. Dat betekent dat de volksvertegenwoordiging niet gepasseerd kan worden bij het uitvaardigen van wetten en richtlijnen. Dat geldt ook voor de meerjarenbegroting.
Foto:
Shawn Hoke (cc)
Kunst op Zondag | Poppen
, door
In de pop herkent men de mens. Het nabootsen van de werkelijkheid gaat zo ver dat de mens zichzelf wenst te herscheppen. Leidt dat tot klonen die niets meer voorstellen dan de poppen die wij in werkelijkheid ook zijn?
Normaal gesproken herschept de mens zich langs biologische weg en creëert een zoon of dochter. Er zijn echter kunstenaars die er lol in scheppen mensen een nepkindje aan te bieden. Mocht je geen zin hebben in huilende koters en poepluiers, adopteer dan een reborn baby.
Voorbeeld van een Reborn baby.
Zo goed als levensecht. Een idiote markt die wereldwijd de aarde dreigt over te bevolken. Het kind als pop spreekt zo tot de verbeelding dat er zelfs een kind is dat pop wil zijn.
Met haar weblog en Youtube-kanaal verovert Dakota Rose onder de naam Kota Koti de harten van vele tienermeisjes die net zo’n levend popje willen zijn.
[kliktv nr=1]
Dat is natuurlijk allemaal de schuld van Barbie. De kunstenaar Nickolay Lamm laat zien hoe de onwezenlijke Barbie er uit ziet als het popje gefabriceerd zou zijn volgens normale menselijke maten. Barbie wordt er iets realistischer van.
Die kinderlijke fascinatie gaat niet over als men volwassen wordt. Wassenbeeldenmusea trekken duizenden bezoekers en het levend standbeeld is populair.