Hoe is het nu op Lesbos?

Vlak voor Kerst 2023 kwamen de Europese Raad en het Europees Parlement tot een akkoord voor een nieuw Europees migratiepact.

“Een overeenkomst die de Europese asielwetgeving voor tientallen jaren zal terugdraaien” (Amnesty International). “Het gevolg? Overvolle vluchtelingenkampen en illegale en gewelddadige push-backs” (Vluchtelingenwerk Nederland). “Het lost problemen niet op zoals het verminderen van de druk op landen van eerste binnenkomst” (IRC – International Rescue Committee).

Maar hoe is het eigenlijk nu, bijvoorbeeld, op Lesbos. Na de brand in kamp Moira, drie jaar geleden, kwam er een nieuwe locatie: kamp Mavrovouni. Net als bij Moira bieden tal van NGO’s en vrijwilligers allerlei hulp, van medische hulp tot taallessen, Van activiteiten voor kinderen tot het uitdelen van winterjassen.

Hieronder een verslag van Nederlandse vrijwilligers die medische bijstand verlenen. Anoniem, want de Griekse autoriteiten doen erg moeilijk tegen organisaties die ook kritische geluiden naar buiten brengen. Naam van de auteur is bij de redactie bekend.

Verslag

Het kamp is weer overvol, meer dan 5500 vluchtelingen, waarvan 33% kinderen. 60 %  Afghanen waaronder veel vrouwen en kinderen, 20 % mensen uit Eritrea , 12 % Arabisch sprekenden vooral uit Palestina en Yemen, overige mensen uit Oost-Afrika en Congo dus Soedan, Ethiopië, Somalië, landen waar veel geweld heerst.

Een deel van de kampbewoners, 2500 ongeveer, heeft wel een vergunning gekregen (rode kaart) om weg/door te mogen,  maar transport naar vasteland stokt. Deze mensen mogen dus eigenlijk niet in het kamp blijven maar kunnen ook nergens heen. Want ze hebben geen reisdocumenten.

Omdat ze niet meer geregistreerd zijn, krijgen ze geen eten, geen financiële bijdrage meer en geen onderdak in de cabins. Stel je voor zoveel  mensen. Ook vluchtelingen die pas aankomen moeten minstens 3 weken wachten op hun registratie en hebben in die weken ook geen recht op iets. Zij worden opgesloten in een grote tent vlak achter ons en mogen niet van het terrein af.

Mensen met een vergunning slapen met heel veel door elkaar in enorme tenten (soms 260 slaapplekken), soms op de kale grond zonder matje of fatsoenlijk dek. Geen scheidingswanden, gordijnen of iets dergelijks. Hetgeen veel spanningen geeft uiteraard. Dus wachten ze maar weer, soms maanden, op transport naar Athene. Men zet alle verwachtingen  op Athene, maar eenmaal daar aangekomen is er niets, geen voorzieningen, hoorde ik van vrijwilligers die daar hulp probeerden te bieden.

Door absoluut voedselgebrek (het is de mensen verboden om gastankjes, verwarmingselementen, hout of benzine het kamp in te smokkelen, er zijn strenge controles) ontstonden er wel diverse illegale voedselvoorzieningen aan de randen van het kamp, een aantal NGO’s springen dus bij. Maar eten is er niet genoeg.

De werkplek is nog maar een vijfde van wat we hadden. Een middelgrote tent i.p.v. 2 grote. terwijl het aantal patiënten veel meer is dan vorig jaar, zo rond de 100, soms meer, per avond. De reden dat we zoveel patiënten zien is dat de Griekse organisatie die overdag dienst heeft (wij van 17 tot 24 uur) maar één (ja 1 ) arts laat werken, en weekend- en feestdagen niemand.

De triagedokter zit in de overdekte wachtruimte aan een tafeltje van 100 bij 40 cm. Patiënten dichtbij en eromheen, kijken en luisteren mee. Stel je voor 10-15 patiënten, bijna met hun neus op je tafeltje. De triage handelt ¾ van de consulten af. Rest wacht geduldig op de arts die binnen werkt en hen komt halen. Eén i.p.v. twee artsen die kleine ziektes behandelen waar geen onderzoekbank bij nodig is en dat vindt plaats in de wachtruimte.

Artsen zonder Grenzen werkt buiten het kamp en doet “alleen” zwangere vrouwen, kinderen en “sexuel violance women”. Een verbetering is dat er een psycholoog mee spreekuur houdt, soms 2, voor de meer  ernstig getraumatiseerde patiënten.

Er heerst een schurftepidemie in het kamp. Er zijn geen middelen (meer) voorhanden . Dus we kunnen niemand behandelen, trouwens waar moet zoveel was heen. Symptomatisch jeuk bestrijden is het maximum.
Ook ziet men difterie met huidulcera. Het ziekenhuis weigert te kweken (of kunnen dat niet) er is nu nauw overleg met andere organisaties en men overweegt hiervan melding te maken bij de WHO. Het is levensgevaarlijk als het difterie is en dat een uitbraak gaat geven.

Goed nieuws is dat alleenreizende jongeren onder de 16 niet in het kamp mogen blijven. De Zwitserse en Nederlandse regering betalen shelters voor hen in Mytillini. Waar nu 200 kinderen wonen. Voor een aantal is nog geen plek.

Einde verslag.