Heden ten dage

COLUMN - Afgelopen Kerst stond bij ons thuis hodie, hodie van Jan Pieterszoon Sweelinck op (u wilt niet weten aan welke hoeveelheden met uitsterven bedreigde avondlandische cultuur wij onze dochter blootstellen) en daarin viel mij ineens de passage hodie exultant justi op, ‘de rechtvaardigen verheugen zich vandaag’.

Zou het? Ook deze Kerst heeft de Heilige Vader weer gewag gemaakt van het toenemend verval der zeden. In the good old days wilde dat nog wel eens over multi phylti corti rocci gaan, maar heden ten dage gaat het over zaken die meer hout snijden: dat er nog steeds voor de Mariams en Yusufs van deze wereld geen plaats is, niet in de herberg en nergens niet. En dat het er inmiddels een paar miljoen zijn.

Dat is maar één voorbeeld. Er is vandaag niet veel voor de rechtvaardigen om zich over te verheugen, en eigenlijk was Hodie exultant justi al gierende fictie in de dagen van Sweelinck en dat is het nu nog.

En toch is er een feest dat zingt van ‘Vrede op aarde’, dat verhalen vertelt – van Annunciatie tot de Drie Wijzen en van Magnificat tot de Herders – waarin het niet de macht, het geld en het succes zijn die het laatste woord hebben en met een paus die nog maar eens benadrukt dat je vluchtelingen geen opvang moet bieden, maar een toekomst.

Laten we elkaar geen mietje noemen: Kerstmis is een feest voor en door Gutmenschen. In dat licht mag het ironisch heten dat de roep om het behoud van dat zwaar bedreigde feest vooral komt uit de hoek van degenen die dat anderen toevoegen bij wijze van scheldwoord.