OPINIE - Palestina verdient steun die het van onze regering onvoldoende krijgt. Maak een gebaar en hang de Palestijnse vlag uit, betoogt Bart Voorzanger.
Israël en ik zijn generatiegenoten, en wij zijn van een generatie die het vanzelfsprekend vindt zijn zin te krijgen. Maar daar ergens houdt de gelijkenis op.
In 1947 namen de VN een besluit over de territoriale opdeling van het mandaatgebied Palestina in zes stukken waarvan er drie samen een Joodse en de andere drie samen een Arabische staat zouden moeten vormen.
De verdeling was zo gekozen dat het Joodse deel (56%) een in meerderheid Joodse en het Arabische deel (43%) een in meerderheid Arabische bevolking zou hebben (en dat die percentages samen geen 100 zijn, klopt; Jeruzalem kreeg een aparte status).
De Joodse gemeenschap in Palestina – of althans de internationaal erkende vertegenwoordiging daarvan – ging akkoord met het plan, maar de Arabische wereld wees het zonder meer af, en met reden. Je zou ons eens moeten horen als de VN een flink deel van Nederland als onafhankelijke staat zou toewijzen aan illegale immigranten hier – we dulden die nog niet eens in een buitengewoon áfhankelijk tentenkamp.
Op 14 mei 1948 verklaarde Israël zichzelf onafhankelijk – zonder daarbij overigens duidelijk aan te geven om welk gebied het daarbij gaan zou – en de dag erna vielen de omringende landen het gebied binnen, waarmee het gevecht begon dat tot de dag van vandaag aanhoudt. Israëlische strijdgroepen vermoordden en verdreven flink wat niet bij de strijd betrokken Palestijnse Arabieren; een nog grotere groep Arabieren sloeg vervolgens begrijpelijkerwijs zelf alvast maar op de vlucht. Het idee dat de Palestijnse vluchtelingen uit eigen vrije wil vertrokken, en daarmee het recht op terugkeer naar hun huizen en landerijen verspeelden, is een gotspe.
Centraal-Europa
De staat Israël had er nooit moeten komen. Als er al ergens een Joodse staat had moeten worden gesticht, dan in Centraal-Europa – het gebied waar de eerste golven Joodse vluchtelingen in Palestina vandaan kwamen. Maar we zijn inmiddels enkele generaties verder. De staat Israël is een feit, en de geschiedenis is geen computerspel waarin je met wat Undo’s op eerdere besluiten kunt terugkomen. Historische feiten zijn akelig voldongen.
De afgelopen week erkenden de Verenigde Naties op Palestijns verzoek de staat Palestina. Met dat verzoek, en met de aanvaarding van die erkenning, erkennen de Palestijnen in feite de verdeling van hún land die ze ooit, en terecht, afwezen. Zij leggen zich daarmee neer bij een historische onvermijdelijkheid. Die stap verdient respect. Laten we wel bedenken dat de Palestijnse staat nu maar een beperkt deel omvat van het ooit door de VN aan die staat toegekende gebied: wat nu Gaza heet had minstens drie keer zo groot moeten worden, de Westelijke Jordaanoever bijna twee keer, en dan is er nog een flink gebied in het noorden (ruwweg de driehoek tussen Acre, Jenin en Kiryat-Shmona, met daarin onder andere Nazareth) dat volgens het VN-plan uit 1947 Arabisch had moeten worden, maar nu geheel door Israël bezet is. Ik zei het al: mijn generatie vind het vanzelfsprekend zijn zin te krijgen.
Tegen deze achtergrond is het ronduit gênant dat de Nederlandse regering zich deze week van stemming onthield. De decennia van kritiekloze steun aan Israël die achter ons liggen, zijn heel begrijpelijk gegeven onze rol in de geschiedenis van het Europese jodendom. Maar laten we wel bedenken dat het hier om Européés jodendom gaat, en dat het de Palestijnen zijn die met hun land, hun huizen, hun huisraad en hun leven de prijs betaalden voor Europese misdaden en Europees onrecht. Het wordt tijd dat we ons ook eens een poosje schuldig voelen tegenover hén, en dat we er alles aan doen om een levensvatbare Palestijnse staat mogelijk te maken.
En voor u mij van een onnodig grote naïviteit verdenkt: die Palestijnse staat wordt zeker aanvankelijk bepaald niet alleen een feest. Dat wordt een politiek weinig stabiel geheel, waarin van democratie maar beperkt sprake is, waarin corruptie welig tiert, en waarin het met de mensenrechten soms droevig gesteld zal zijn. Dat heb je met verse staten die voortkomen uit een weinig gecentraliseerde vrijheidsstrijd en die worden bewoond door gewone mensen. Ik vrees dat het een fase is waar ze doorheen moeten. De Republiek der Verenigde Nederlanden heeft er drie eeuwen over gedaan om de ergste corruptie, vriendjespolitiek, onrecht en machtsongelijkheid te boven te komen (en dan zwijg ik nog op de moord op Van Oldenbarneveldt en de broertjes De Witt). Wie weet lukt dat in Palestina sneller.
Het wordt tijd om Israël tot de orde te roepen en zo nodig stevig onder druk te zetten: de joodse nederzettingen in Palestijns gebied moeten worden ontruimd; Gaza dient zijn eigen haven naar eigen goeddunken te kunnen gebruiken en het dient een nette en vrije verbinding met de Westelijke Jordaanoever te krijgen; Israël moet Palestina erkennen, en nu eindelijk eens serieus gaan onderhandelen over definitieve grenzen, compensatie voor of teruggave van geroofd Palestijns bezit, en, jawel: vrede. En als ze daar voorlopig werkelijk achter een muur willen wonen, dan zal die toch echt op Israëlisch in plaats van Palestijns grondgebied moeten staan.
Ik heb de afgelopen week de Palestijnse vlag uitgehangen, en voorlopig blijf ik dat doen. Ik doe dat niet omdat Palestina mij liever is dan enig ander land – mensen zijn overal even leuk en even vreselijk – maar om uiting te geven aan mijn schaamte voor, en mijn afwijzing van, het optreden, of liever het totale gebrek aan optreden, van de Nederlandse regering. En ik roep u, beste lezer, van harte op datzelfde te doen. Mooi istie niet – ik houd niet van zwart in vlaggen en nog minder van de strijd waarvoor dat zwart hier staat – maar als we hem allemaal uitsteken en zo onze regering duidelijk maken dat het slaafse buigen voor Israëlische machtswellust nu echt afgelopen moet zijn, kunnen we hem des te sneller weer binnenhalen, of er de fraaie vlag van Israël naast hangen.
Reacties (31)
Vlaggen, marcheren, volksliederen, uniformen, ..
Bah.
Geschiedvervalsing is toch wel storend.
Gaap, weer zo’n duf artikel over dit non-onderwerp.
Iemand die het terecht vond dat de Arabieren in 1948 Israel wilden vernietigen, is wel heel gewelddadig.
Hij verzwijgt ook dat het daarbij de bedoeling was, om wat er nog resteerde van het Joodse volk uit te roeien.
In de woorden van de voorzitter van de Arabische Liga destijds:
“Het zal een oorlog zijn van uitroeiing en van reusachtige slachting, waarover gesproken zal worden zoals over de Mongoolse bloedbaden en de kruistochten.”
En er is nog weinig veranderd sindsdien: “De Joden werden in groten getale naar Palestina gebracht zodat de Palestijnen de eer zouden hebben om deze kwaadaardige bende uit te roeien.” – Hamas parlementariër Yunis Al-Astal op Hamas televisie.
Iemand die het terecht vond dat de Arabieren in 1948 Israel wilden vernietigen, is wel heel gewelddadig.
Niet gewelddadiger dan iemand die het terecht vind dat Israël de staat Palestina wil vernietigen.
Opvallend genuanceerd stuk. Er zouden wat mij betreft wel twee nuances bij mogen. Als eerste, om de percentages wat in perspectief te plaatsen: dat er omstreeks de eerste wereldoorlog maar zo’n 35000 joden in het gebied woonden, die bijna allemaal immigrant waren. Een duidelijke minderheid. De generatie autochtonen die het tweestatenvoorstel verworp was opgegroeid in een gebied waar vrijwel geen joden woonden en er werd van hen verlangd meer dan de helft van dat gebied af te staan. Wat zou u doen? U erbij neerleggen? Ik niet.
De tweede nuance zou een wat genuanceerder uitleg van hetgeen Likoed Nederland hierboven verkondigt: hoe oneerlijk ze ook zijn behandeld, van enig diplomatiek of anderszins compassie opwekkend gedrag is de autochtone bevolking van dit gebied maar moeilijk te beschuldigen. Israel slaagt er met het afsluiten van de Palestijnse gebieden bovendien wonderwel in om deze situatie in stand te houden en daarmee de houding van de palestijnen in haar voordeel te gebruiken en er in de internationale gemeenschap nog mee weg te komen ook.
Feit blijft: Het is de schuld van de romeinen. Die begonnen de joden weg te sturen. Laat de Italianen het dus maar oplossen!:p
@4:
Wikipedia zegt erover:
On that day, Azzam Pasha is said to have declared:
“This will be a war of extermination and a momentous massacre which will be spoken of like the Mongolian massacres and the Crusades”.[4][5][6]
However, doubt has been cast on this report.[7] Six days later, Azzam told reporters:
“We are fighting for an Arab Palestine. Whatever the outcome the Arabs will stick to their offer of equal citizenship for Jews in Arab Palestine and let them be as Jewish as they like. In areas where they predominate they will have complete autonomy.”[8] However, despite the rhetoric Arab leaders were disunited. The Egyptians knew of Abdullah’s agreement with Meir and were determined to thwart Transjordan’s territorial ambitions, “thus the Arab war plan changed in conception and essence from a united effort to conquer parts of the nascent Jewish state and perhaps destroy it, into a multilateral land grab focusing on the Arab areas of the country.”[9]
Wat is vandaag in een NL-grootstad riskanter? Een Israëlische -of een Palestijnse vlag uithangen?
En kun je in Israël een P-vlag uitsteken, en bijv. in Jordanië een Israëlische?
@HPax, #8 Is de mate waarin een bevolkingsgroep het verdient om eerlijk behandeld te worden afhankelijk van de mate waarin leden van die bevolkingsgroep irrationeel gedrag vertonen danwel zelfs van de mate waarin leden van een zijdelings met die bevolkingsgroep verband houdende bevolkingsgroep in een ander land daartoe in staat zijn? Of, mogelijkheid twee, zijn je rhetorische vragen met racistische insinuaties irrelevant in deze discussie?
Wat zeg je me nou? Waren de Arabieren van plan om nadat ze Israël verslagen hadden door te stoten tot de Verenigde Staten van Amerika om daar wat er nog resteerde van het Joodse volk ‘uit te roeien’? Echt, heus waar?
#4 Likoed Nederland
Niet geheel gelukt, zelfs in zee drijven kunnen jullie niet:
http://tinyurl.com/buaopru
@11 linkje is dood
Bezette gebieden volledig toewijzen aan Israël en de Palestijnen tot 100% Israëliers naturaliseren, is dat een optie?
@ 9
1) Op je zinnen 1 t/m 4 luidt mijn voorlopig antwoord: neen, mits irrationeel = irrationeel.
2) Je zinnen 4 t/m 6 kan ik niet goed volgen en vind ik ze te beantwoorden te riskant.
3) Ad je zinnen 5 t/m 9 is mijn repliek: niet irrelevant.
Verder is het eerlijk behandelen van irrationele individuen en groepen geen geringe zaak. Want hoe behandel je een gezonde kickboksende, gewelddadige gek die een huis in brand wil steken? Zou die soms maanziek zijn?
Goed, als het andersmans huis is, kom je er nog wel uit, maar als het nou eens jouw eigen huis cum inhoud (partner, hond, kind) is? Welke (eventueel retorische) vlag steek je dan uit?
De verdeling was zo gekozen dat het Joodse deel (56%) een in meerderheid Joodse en het Arabische deel (43%) een in meerderheid Arabische bevolking zou hebben
Misschien handig erbij te vermelden dat die meerderheden respectievelijk 51% en 99% waren. Of anders gezegd: Het Joodse deel had aanzienlijke gebieden met een Arabische meerderheid en was zo gekozen dat het zo groot mogelijk zou zijn, maar in totaal nog net een Joodse meerderheid zou hebben.
“dat er omstreeks de eerste wereldoorlog maar zo’n 35000 joden in het gebied woonden”
En hoeveel Arabieren woonden er toen ‘in dat gebied’?
Dit om het ‘maar’ beter in perspectief te krijgen.
Wiki meldt hier:
‘Also over the time period between World War I and World War II, both Jewish and Arab populations increased (470,000 Jewish; 588,000 not-Jewish)’
http://en.wikipedia.org/wiki/Jewish_land_purchase_in_Palestine
Er was nooit een VN besluit tot verdeling van Palestina.
Er was een aanbeveling, de Arabische landen o.a. stemden tegen, en dus is de aanbeveling nooit uitgevoerd.
Wie het wil lezen moet het besluit van het Internationale Hof over de Israelische landsteelmuur eens bekijken.
Israel werd met geweld gesticht.
Dat geweld werd vanaf 1938 voorbereid, toen de Britten de joodse immgratie sterk beperkten, om de Arabische wereld aan hun zijde te hebben in de komende oorlog.
Het is dan ook één van de zionistische sprookjes dat de joodse strijdkrachten zwak waren.
Ze beschikten zelfs over enige jachtvliegtuigen, gesmokkeld vanuit Duitsland.
Wat betreft de bevolkingaantallen, de joodse immigratie begon rond 1880.
Het eerste Britse mandaatrapport, van 1921, staat op een VN website, vermeldt dat er vóór 1880 vrijwel geen joden in Palestina woonden.
Opsteller van het rapport was de Britse High Commisioner, jood Samuel.
De eerste clash tussen Palestijnen en kolonisten was dan ook al in 1881, Petah Tikvah.
@17
U bent correct, dat er geen bindend VN besluit was in 1947.
Maar dat was er wel sinds 1922.
En het waren de Arabieren die het geweld begonnen, geleid door de nazi grootmoefti.
#11 en #12
http://www.google.nl/imgres?imgurl=http://media.economist.com/sites/default/files/images/blogs/2010w10/PalestineIsraelMap580.jpg&imgrefurl=http://www.economist.com/blogs/democracyinamerica/2010/03/israel_and_palestine_0&h=386&w=580&sz=82&tbnid=RFoVcPoATRjnMM:&tbnh=75&tbnw=113&zoom=1&usg=__gZqxvqeeALDcNOl87GXsgIIb2As=&docid=t97fdyqFLC9vAM&hl=nl&sa=X&ei=jBS9UIfhIaOd0QX64IHwDw&ved=0CEkQ9QEwBw&dur=612
of
http://tinyurl.com/branrah
Oh daar komt het verhaal over de grootmoefti weer.
Ooit gehoord van Feivel Polkes? Hoorde ook bij de voorloper van Likoed.
@18: U bent correct, dat er geen bindend VN besluit was in 1947. Maar dat was er wel sinds 1922.
Dat is wel heel knap, want toen bestond de VN nog helemaal niet. Bovendien wordt er in het Britse Palestinamandaat (ik neem aan dat je daar op doelt) niet gerept over een joodse staat, noch over toewijzing van land aan joden. Verder treedt Israël andere bepalingen in die declaratie (oa. over de rechten van de niet-Joodse inwoners van Palestina) met voeten. Je bent wel heel erg selectief aan het winkelen in de geschiedenis.
@21
Het Mandaat besluit was bindend en daarmee ook rechtsgeldig voor de VN.
En Israel moest de rechten van minderheden garanderen. Dat doet het. Nergens hebben Arabieren zo veel burgerrechten als in Israel.
Gelijkheid voor man en vrouw, vrijheid van godsdienst, kiesrecht voor vrouwen, homorechten, persvrijheid, eigendomsbescherming, bescherming van de rechten van minderheden als christenen en druzen, bescherming van vrouwen tegen kindhuwelijken, vrouwenbesnijdenis en eerwraak enz. enz.
@22.
In Israël, niet in de bezette gebieden. En daar gaat het om. Daar zijn de nietsontziende militairen de baas. Ze voeren dan ook geen uitspraken van de Israelische rechtbank uit, als het bijvoorbeeld gaat over nederzettingen en afpakken van land van Palestijnse boeren.
@22: eigendomsbescherming
Wat een grap. Israeli arabieren mogen niet eens terugkeren naar hun woningen en dorpen die ze onvluchtten tijdens ’48.
@22: Israel moest de rechten van minderheden garanderen
Niet Israël, maar Engeland moest de rechten beschermen. Volgens het mandaat was immers niet Israël (dat in het mandaat helemaal niet voorzien was), maar Engeland bevoegd inzake het Palestinamandaat. Het uitroepen van de staat Israël is volledig in conflict met het Mandaat, dat jij als rechtsgeldig beschouwt. Verder heeft de staat Israël in het mandaatgebied de eigendomsrechten van de Palestijnen volledig met voeten getreden. Tot op heden worden Palestijnen onteigend, nogmaals in conflict met het mandaat, dat jij als rechtsgeldig acht.
Het Mandaat besluit was bindend en daarmee ook rechtsgeldig voor de VN.
Ik ben erg benieuwd waarop je dit baseert. Het mandaat was immers niet door de VN ingesteld (zoals gezegd die bestond nog niet), maar door de Volkenbond, waarvan onder andere Duitsland, Rusland en de VS geen lid waren in 1922 (noch in 1946) en dat in 1946 ophield te bestaan. Bovendien besloten de Britten eenzijdig hun mandaatschap in 1948 op te geven.
@Likoed heeft het graag over internationale wetgeving uit het koloniale tijdperk (1922, 1947). De rechtsorde van nu, die Israël oproept om de bezetting en de kolonisatie van de Palestijnse gebieden op te geven, daar horen we hem/haar/hen uiteraard niet over.
@18 Afad Ha’am, de belangrijkste adviseur van Chaim Weizmann wees er direct na het verschijnen van de Balfour-verklaring op dat de joden recht hadden op een nationaal huis op basis van historische rechten en dat dit huis VOOR de joden was en niet VAN de joden. Specifiek zo opgesteld om niet de indruk te wekken dat joden in het gebied meer te zeggen hadden dan de Arabieren.
Echter, bij de oprichting van Ahdut Ha’avodah (unity of labor) in 1919 werd publiek gemaakt wat er in de oprichting-statuten zoal gewenst en geëist werd: het hele Britse mandaatgebied moest een joodse socialistische republiek worden en al het land, water, grondstoffen moest ingeleverd worden bij het Israëlische volk als hun eeuwige eigendom. (Ben Gurion and the Palestinian Arabs, Shabtai Teveth, p.99)
Verder neem ik aan dat u weet wat de bedoelingen van Ze’ev Jabotinsky – de godfather van B.Netanyahu en bepaald geen socialist – waren.
In 1947 waren de toekomstige Israëliërs volledig voorbereid op oorlog en de Arabieren niet. Ben-Goerion ondertekende de resolutie in de zekerheid dat de Arabieren niet zouden tekenen. Men stond klaar om de Arabieren te verdrijven. Te lezen in “Taking Sides”van Stephen Green (1984) en in “Scares of War, Wounds of Peace”van Shlomo Ben-Ami.
De beschrijvingen van Green en Ben-Ami worden aangevuld door historici:
==“The Yishuv entered the first stage of the war in November- December 1947 with an understanding with Transjordan’s King Abdullah—’a falcon trapped in a canary’s cage’—that, come the British evacuation, his army, the Arab Legion, would take over the eastern part of Palestine (now called the West Bank), earmarked by the UN to be the core of the Palestinian Arab state, and that it would leave the Yishuv alone to set up the Jewish state in the other areas of the country. The Yishuv and the Hashemite Kingdom of Transjordan, Shlaim and Bar-Joseph persuasively argue, had conspired from 1946 to early 1948 to nip the impending UN partition resolution in the bud and to thwart the emergence of a Palestinian Arab state. It was to be partition, but between Israel and Transjordan. This ‘collusion’ and ‘unholy alliance’—in Avi Shlaim’s loaded phrases —was sealed at the now-famous clandestine meeting between Golda Myerson (Meir) and Abdullah at Naharayim on the Jordan River on 17 November 1947.
Moreover, this Zionist-Hashemite understanding was fully sanctioned by the British Government, Shlaim, Milstein, Bar-Joseph, and Pappe demonstrate. Contrary to the old Zionist historiography, which was based largely on the mistaken feelings of Israel’s leaders at the time, Britain’s Foreign Secretary, Ernest Bevin, by February 1948 had clearly ‘become resigned to the inevitable emergence of a Jewish state’, while opposing the emergence of a Palestinian Arab state. And he explicitly warned Transjordan ’to refrain from invading the areas allotted to the Jews’.
Both Shlaim and Flapan make the point that the Palestinian Arabs, though led by Haj Amin al Husayni, the conniving, extremist, former mufti of Jerusalem, were far from unanimous in supporting the Husayni-led crusade against the Jews. Indeed, in the first months of the hostilities, according to the Yishuv’s intelligence sources, the bulk of Palestine’s Arabs merely wanted peace and quiet, if only out of a healthy respect for the Jews’ martial prowess. But gradually, in part because of Haganah over-reactions, the conflict spread, eventually engulfing the two communities throughout the land.”, ==
B. Morris. 1948 and after: Israel and the Palestinians. Oxford University Press, 1994. p.9-10
Over de gebeurtenissen na 1948: in “Defending the Holy Land” van Ze’ev Maoz kunt u lezen dat Israël alleen in de jaren ’70 bereid was tot vrede – vrede met Jordanië had toen ook gekund, schrijft Maoz – vanwege de schrik over de gebeurtenissen tijdens de Jom Kipoeroorlog: men was militair niet dominant. Over de oorlogen van Israël concludeert Ze’ev Maoz: They were all wars of choice—or, worse, folly.
@su
De term “Israëlische Arabieren” is een knieval voor zionistische propaganda. Het zijn Palestijnen.
@28: Point taken. Het gebruik was slechts om misverstand te voorkomen.
@22 Inzake “rechten” van Palestijnen heb ik nog een inleidend instructief filmpje voor u van Jewish Voice for Peace: http://www.youtube.com/watch?v=Y58njT2oXfE
” U bent correct, dat er geen bindend VN besluit was in 1947.
Maar dat was er wel sinds 1922. ”
Likoed en soortgelijke propagandisten zullen wel doorgaan met proberen hun praatjes aan de man te brengen.
De realiteit is natuurlijk een heel andere.
Als er in 1922 een bindend besluit was, waarom zou er dan in 1947 een aanbeveling moeten zijn ?
Jood Arthur Koestler omschreef de Balfour verklaring als ‘A geeft het land van B aan C’.
Dat zionisten er in slaagden de Balfour verklaring in het Britse mandaat te krijgen levert natuurlijk geen enkel recht op landdiefstal op, bovendien waren de mandaten alleen doekjes voor het koloniale bloeden.
Formeel duurden mandaten tot de betreffende bevolking zichzelf zou kunnen besturen, dat ging natuurlijk als het Nederlandse bestuur over O Indië, dat moest in 1947 ook nog minstens honderd jaar duren.
Helder was natuurlijk voor de Palestijnen, Samuel nam dat al op in het eerste mandaatrapport, dat de zionisten van plan waren Palestina voor zichzelf te hebben.
Samuel schrijft hetzelfde in z’n memoires, citeert zelfs Weizmann.
Het vervelende voor de zionisten is simpelweg dat wat eind 19e eeuw nog kon, in de loop van de 20e niet meer kon.
Mussolini’s bezettingen en moordpartijen in Ethiopië in de dertiger jaren werden politiek scherp veroordeeld.
Na 1945 kregen de idealen van de Atlantic Charter betekenis, geweld kon niet meer voor het vestigen van staten.
Lang heeft natuurlijk de zionistische propaganda velen zand in de ogen gestrooid, ‘land zonder mensen voor mensen zonder land’, en het sprookje van de Arabieren die op de zionistische vleespotten afkwamen.
Palestijnen bestonden niet, aldus Golda Meir, die zelf in een huis geroofd van een Palestijn woonde.
Je kunt evenwel niet iedereen voortdurend zand in de ogen strooien, en de laatste VN stemming geeft wel weer dat het hoog tijd is dat Israel eieren voor z’n geld kiest.
Helaas lijkt het er niet op dat dat zal gebeuren, Israel heeft gelijk, de wereld ongelijk.
Het zal wel weer op geweld uitdraaien, en dan zijn joden weer eens onschuldige slachtoffers.
Zo blijft de joodse identiteit in stand, en de joodse ellende ook.