Gesprekken met Anatoly Vitalievitsj (3)

“Hallo?”
“Anatoly Vitalievitjs – goede-avond”
“Dimitri, ben jij het?”
“Nee, hier spreekt die Hollander. Ik moest u vandaag maar weer eens terugbellen. Uw telefoon, die werkt inmiddels weer?”
“Ik heb vanmiddag toen ik opstond direct een monteur gebeld. Die zei dat er niets mis was met mijn telefoon.”
“Dat zei ik gisteren ook al.”
“Maar jij bent geen monteur.”

[…]

“Ik heb vandaag Poetin op televisie gezien. Wat een kerel is dat! Hij riep ons op om voor die kleine jongen van Gazprom te stemmen.”
“Dimitri Medvedev.”
“Precies. Dat ga ik dus maar doen op Zondag. Want je had weer scherp gezien dat er verkiezingen waren, Hollander. En jullie in het Weten maar klagen dat Rusland niet democratisch is. Er zijn hier zoveel verkiezingen dat zelfs Anatoly Vitalievitsj ze niet meer bij kan houden!”
“Op wie gaat u stemmen, als ik het vragen mag?”
“Op Dimitri Medvedev dus”
“Waarom?”
“Omdat Poetin dat vandaag duidelijk zei. Die kleine jongen van Gazprom heeft volgens hem alle kwaliteiten om het land in goede banen te leiden.”
“Ik dacht dat u kritisch was.”
“Dat ben ik ook, maar dit gaat nu eenmaal over politiek. Je mag een dichter niet het land laten besturen, om het zo te zeggen. Misschien is de President van dat Nederland van jou een dichter, maar Rusland is veel groter. Een groots land, en de toekomst ziet er rooskleurig uit!”
“Hoe dan?”
“Dat hoef ik niet uit te zoeken, daarvoor hoef ik alleen maar op die kleine jongen te stemmen.”

“Nu we het toch over de toekomst hebben, wat zijn eigenlijk uw plannen?”
“Ik wacht tot op de lente.”
“Ik bedoel iets meer op de lange termijn. Wat gaat u in de toekomst doen?”
“Ik wil weg uit deze smerige stad.”
“Moskou?”
“Ja – hoeveel ik van haar hou, die stad blijft een hoer.”
“Pardon?”
“Iedereen is welkom, niemand houdt van haar. Ik wil al jaren terug naar de Oeral. Schone lucht, witte sneeuw! Ik zeg het je, hier gaat alles naar de tering.”
“En wat moet er gebeuren voor u terugkeert?”
“Eerst moet mijn broer overlijden.”
“Enige kans dat zoiets binnen afzienbare tijd plaatsheeft?”
“Ik hoop het wel jongmens, want ouder worden in deze stad is geen pretje. Laatst stond iemand voor me op in de trolleybus, heb ik je dat verteld?”
“Nee.”
“Ik neem altijd lijn ‘B’ als ik naar de bank moet. En er stond iemand voor me op. Hufterig, want je ziet toch wel dat ik met vervroegd pensioen ben?”
“U ziet er nog vitaal uit.”
“Wat ik je zeg. Die vrouw die voor me opstond was zelf midden-40 denk ik. Wat een complexen kunnen mensen soms hebben.”
“Misschien was het gewoon vriendelijk bedoeld…”
“Jij was daar niet bij, en ik zeg je dat het ronduit hufterig was.”

“Heeft u eigenlijk ooit in het leger gedient, Anatoly Vitalievitsj?”
“Jazeker, het Sovjet-leger om precies te zijn.”
“Vertelt u daar eens over”.
“Ik weet het goed gemaakt. Jij koopt een fles en ik doe je het hele verhaal uit de doeken. Wel een liter meenemen, en niet van die buitenlandse rommel!”
“Dat lijkt me niet heel verstandig, Anatoly Vitalievitsj”
“Zeg, ontneem jij mij nu een glas, jongmens?”
“Nou, u woont immers aan de andere kant van …”
“Je belt morgen maar weer terug.”