Geen bal op tv | De verdediging

COLUMN - Ergens aan het begin van deze eeuw, liep ik op een zekere vrijdag in het gezelschap van een stevige kater een broodjeszaak te Amsterdam binnen. Nadat ikmijn bestelling had opgenomen, ging ik naar de leestafel om een tijdschrift uit te zoeken. Aan de leestafel zat het kantoor van Hammerstein en Spong te lunchen, inclusief de twee naamgevers. Een stuk of tien dames en heren. Strak in het pak, hoog bretelsgehalte. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik enigszins onder de indruk was en daarom ook niks scherpzinnigs wist te antwoorden toen een van de advocaten, nadat ik al een kleine anderhalve minuut bezig was de stapel tijdschriften door te worstelen, vroeg of ik de Donald Duck aan het zoeken was.

Aan deze kleine gebeurtenis in mijn verder bijzonder boeiende leven, moest ik denken toen ik gisteren naar De Verdediging keek, een documentaireserie van Monique Nolte over de strafpleiters van ‘het spraakmakende advocatenkantoor’ Ficq & Partners. Ik keek altijd op naar advocaten die de nobele taak op zich hebben genomen zware criminelen te verdedigen. Maar sinds gisteren is dat anders. IJdele aanstellers van het ergerlijkste soort, dat zijn het. 

Naamgever Bénédicte Ficq mocht ik overigens wel. We volgen haar terwijl ze op het punt staat de tabaksindustrie aan te klagen. Ze opent de aanval in RTL Late Night, waar haar partners in het publiek plaatsnemen. Met name Nico Meijering heeft er moeite mee dat hij zijn tas moet inleveren bij de garderobe. Dezelfde tas die hij zijn eigen vrouw niet toevertrouwt. In die tas zit namelijk zijn laptop met het voltallige dossier over de strafzaak rond Dino Soerel erop. Dat voltallige dossier heeft hij ook nog eens op vier usb-sticks bewaard. Hij is als de dood dat hij het kwijtraakt. Vertelt hij aan Christian W. Flokstra, zijn sparring-partner in de zaak Soerel.

Het duo Meijering-Flokstra laat geen kans onbenut om in bedekte en minder bedekte termen te pochen over de hoeveelheid werk die ze verzetten om die lieve Dino vrij te krijgen. In elke scène waarin het duo zit, krijg je wel te horen dat ze dat weekend weer 600 pagina’s hebben gelezen. En met name Flokstra mag zijn glimmende schedel graag nog wat extra glans geven door quasi-nonchalant over zijn ervaringen te vertellen. Bijvoorbeeld aan de fotograaf over de jongens die hij momenteel verdedigt en die ervan worden verdacht huurmoordenaars aan te sturen. Ontzettend leuke gasten zijn dat. De advocaten krijgen trouwens ook om de haverklap dure flessen champagne van die lieve klanten. En dat terwijl ze het vaak helemaal niet breed hebben!

Los daarvan kreeg ik steeds het gevoel dat men vaak speciaal voor de camera toneelstukjes aan het opvoeren was. Alsof de regisseur van had gezegd: ‘Oké Christian, dan loop jij nu de kamer in en vraag je aan Nico hoe hij zijn vrijdagavond gaat besteden. Klaar? En actie!’ Deze serie gebruikt al aardig wat elementen die we kennen uit het drama, zoals een flashbacktechniekje: terwijl we een hoofdrolspeler zien fietsen, horen we een advocaat van het OM de aanklacht oplezen. Met een lichte echo, zodat je weet dat het zich in het hoofd afspeelt van het personage dat je ziet. Het begint trouwens al bij de leader, waarin alle personages voorgesteld worden met een stuwend muziekje eronder. Het soort leader dat je al zo vaak zag in dramaseries over ziekenhuizen, advocatenkantoren en politiebureaus.

Als je speelt met de grenzen tussen echt en fictie, dan vallen die toneelstukjes des te meer op als toneelstukjes. Waardoor het gevoel dat de camera een fly on the wall is, wegvalt en waardoor ijdele personages nog ijdeler worden. Gelukkig vind ik het heerlijk om naar te kijken, ijdeltuiten die zichzelf enorm belangrijk achten en daar graag blijk van geven. Een van de redenen waarom ik nog steeds erg graag de Donald Duck lees trouwens.