COLUMN - Het kan goed dat Kees van Kooten afgelopen vrijdag geheel onbevangen, wellicht met een wijntje of twee achter de kiezen, naar ‘24 uur met René Gude’ zat te kijken en toen, zo stel ik me voor, de schrik van zijn leven kreeg. Want ineens, uit het niets, kreeg Kees van Kooten me daar toch de volle laag van de Denker des Vaderlands, die in de rest van de uitzending juist het toonbeeld van mildheid was geweest.
René Gude had het over de staat van ons land. De enorme hoeveelheden in azijn gedrenkte ontevredenheid die voortdurend uit zoveel Nederlanders lekken. Het zure gezeik van iedereen. En het erge is, zei René Gude, dat de aardigste mensen zich er schuldig aan maken. En hij noemde Kees van Kooten die in een interview met De Volkskrant had gezegd dat er in de huidige Tweede Kamer geen enkele kwaliteit zat. ‘Hoe durf je dat te zeggen’, zei René Gude. ‘Hoe durf je dat godverdomme te zeggen.’ René Gude leek Kees van Kooten de grootste klootzak alive te vinden. Toen hij tot bedaren was gekomen, legde hij nog wel uit waarom hij juist op Van Kooten zo boos was: hij had het zelf kunnen zeggen.
Het was een memorabel einde van een memorabele uitzending. Zoals alle uitzendingen van ‘24 uur met’ memorabel zijn sinds Theo Maassen gastheer is. Toen Wilfried de Jong het nog presenteerde, moest de gast er maar net zin in hebben, wilde het programma een beetje interessant worden. Wilfried de Jong leek in de veronderstelling dat het verhaal zich vanzelf wel aandiende. Dat het een kwestie van tijd was eer de gast zijn ziel zou blootleggen. Wat zelden gebeurde.
Hoe anders is dat met Theo Maassen. Die gaat meteen vol op het orgel. Dringt direct door tot de kern. Waardoor je vanaf het begin op het puntje van je stoel zit. Hij heeft nu vier afleveringen gedaan en ze waren stuk voor stuk fantastisch. De eerste aflevering, met Ali B. als gast, was een soort bokswedstrijd die keihard werd gespeeld en toch gemoedelijk was. Toen een week later Daniël Arends te gast was, kon je denken: ja, die kennen elkaar, dat zijn vakbroeders met een soortgelijke kijk op het leven, nogal wiedes dat het klikt. Maar Hadewych Minis was uit een heel ander hout gesneden. En toch vond Maassen ook bij haar heel snel de sleutel om het interessant te maken. En tijdens de ontmoeting met René Gude waren wij getuige van het begin van een uitzonderlijke vriendschap.
Dat is geen toeval. Theo Maassen is aimabel, zeer geïnteresseerd, niet bang om de confrontatie aan te gaan, creatief, pretentieloos, eerlijk, openhartig, niet opdringerig, wel doortastend. Enzovoorts. Bovendien heeft hij er zichtbaar plezier in en ook dat was bij Wilfried de Jong ook vaak wel anders. Ineens is ‘24 uur met’ een programma waar ik naar uitkijk. Om met de man te spreken die Henk van de Tillaert toesprak op diens afscheid bij Mengvoeders United: niets dan lof, Theo. Niets dan lof. Chapeau. Chapeau. Chapeau.
Ik zou zeggen: laat die man ook meteen maar dat Zomergasten presenteren.
Reacties (8)
Jaren geleden een tijd met Theo Maassen gewerkt voor een televisieserie en het verbaast me eerlijk gezegd niets dat de 24-uur met hem echt interessante tv oplevert. Komt voornamelijk omdat ie geen rol aan het spelen is, maar gewoon geïnteresseerd is in de medemens en geen blad voor de mond neemt. Dat was in ieder geval ook mijn ervaring.
Ik hoop dat als Theo Maassen nog eens een vrouwelijke gast heeft, hij het anders aanpakt als met Hadewych Minis, want dat was niet om aan te zien. Maassen begon met een beetje opdringerig te doen, en toen Minis wat afstand hield, kon hij niets beters verzinnen dan alles wat haar dierbaar is af te zeiken, 50 minuten lang: Haar kleding, haar eten, haar man, haar muziek, haar geluk, alle onderwerpen werden eerst aangeraakt en vervolgens meteen neergesabeld. Minis leek geen moment op haar gemak, en hield haar kaarten tegen de borst. Geen wonder: na zo’n begin geloof je bij geen enkele vraag meer dat hij uit oprechte belangstelling gesteld is.
Maassen is en blijft mijn favoriete cabaretier, maar dit interview was respectloos. Bah.
Tja, Gude was wel nogal gratuit boos. Alsof alles beter wordt als je je alleen maar positief uitlaat.
Feit is dat een flink deel van de Tweede Kamer er vooral zit omdat ze zich jaar na jaar nuttig hebben gemaakt voor de partij-organisatie en daar vooral niet te principieel waren.
Feit is dat de Tweede Kamerleden ofwel worden gegijzeld door fractievoorzitters die in een klein groepje een regeerakkoord hebben zitten bedenken waar de Kamerleden in een ochtendje alleen ja tegen mogen zeggen om vervolgens vier jaar alleen maar dat te mogen uitdragen, ofwel door fractievoorzitters die het oppositiebeleid uitzetten en dan hardop durven te zeggen dat een Kamerlid één keer mag afwijken – maar dan wel zijn plek op de kieslijst kwijt is (Mannetje Pechtold).
Feit is dat Kamerleden in veel gevallen meer bezig zijn met de goede soundbite dan met de feiten. Het (volstrekt afwezige) privacydebat is daar een uitstekend voorbeeld van.
Maar van meneer Gude mag je dat niet zeggen. Je mag eens in de vier jaar stemmen, en verder alleen maar bewonderend gaan zitten klappen. Simpel, holistisch geneuzel, waar Maassen wel iets forser in had mogen gaan.
Rene Gude? nooit van gehoord.
Voel na het zien van wat fragmenten uit dit slaapverwekkende progamma ook geen behoefte hem beter te leren kennen.
Denker des Vadelands?het zal allemaal wel.Wie bepaalt dat eigenlijk?
@2
Ja, ik geef hem het voordeel van de twijfel en denk dat hij het ‘versieren’ bewust als techniek toepaste om een reactie te ontlokken. Maar als dat zijn enige manier is om vrouwen te benaderen is het wel triest. Afwachten hoe het met Koblenko gaat…
@4
Afkeuren is makkelijker dan instemmen hè.
@5: Yep,ik ben tenminste geen masturberende quasi-intelectueel.
Zomergasten is aan mij ook niet besteed,dezelfde doelgroep als bij dit progamma neem ik aan.
@6
Rene Gude is dat ook helemaal niet. Voor een filosoof dan.
@7: Ik doelde op de kijkers naar dit soort vermaak(en Jan Mulder)