#Dezeweek | Lekker reien

COLUMN - De honderdste Tour is nu bijna twee weken oud en het is een bijzondere editie. Er wordt niet alleen een jubileum gevierd, maar het is ook de eerste keer dat het publiek zich ervan bewust is dat het al jaren en masse naar een klassiek tragedie zit te kijken. Vol van de dope (schande!) proberen overmoedige renners het lot in eigen hand te hebben en boven hun kunnen uit te stijgen, om minstens een paar keer per week een Franse Olympos te beklimmen.

Geen wonder dat Zeus je dan van je fietsje flikkert.

Ondertussen wordt het hele schouwspel lyrisch bezongen door onze nieuwe poëet des vaderlands, Maarten Ducrot, die bij vlagen welhaast halve alexandrijen weet te produceren: ‘Ten lange leste in de chasse patate // gaat er alweer een renner op z’n gat.’ Alsof dat nog niet genoeg is, oreert Mart Smeets elke avond ook nog eens alsof ‘ie uit Delphi komt. Hij weet wel waar het heen moet met de sport.

Het schijnt overigens dat er zich in het peloton ook nog een stel gereformeerden uit de Biblebelt bevindt; de overstap van een Utrechtse heuvel naar een Franse Alp is immers niet al te groot. De groep werd lange tijd geïmiteerd door Duitse volgelingen: ook het niet inenten is blijkbaar een virus dat zich onder grote groepen mensen kan verspreiden.  Deze hardlerenden gingen dan ook nog lang op voor de rode bollen maar schikten zich uiteindelijk rustig in de gebruiken van de wielerwereld door verboden middelen hun bloedbaan in te spuiten. (Schande!!) Dit alles om niet meer afhankelijk te zijn van het credo “mazzel of de mazelen”.

Het hele schouwspel vindt plaats onder het toeziend oog van massa’s Egyptenaren die hun eigen helden naar de top toe juichen. Het liefst nog rennend met een vlag boven het hoofd. Rare jongens toch, die islamieten. Proberen zomaar op onorthodoxe wijze te bepalen wie er aan de macht is in hun eigen land, in de hoop op een betere toekomst. Wat een lotsbeschikking. En dan moedigen ze het eerstvolgende moment gewoon weer iemand anders aan. (Schande!!!) De leiders zijn al even inwisselbaar als de toeschouwers.

En de seculier thuis? Die gaat in zijn goddeloze bestaan nog niet voorbij goed en kwaad en spreekt overal schande van, over alles wel een moreel oordeel vellend. “Hoe het er daar aan toe gaat, dat kan natuurlijk niet. Bij ons gaat dat toch echt niet zo.” Hij leeft in de waan dat moraliteit alleen kan bestaan wanneer je handelen niet wordt bepaald door wat God, Allah of Lance wil dat je doet. In de tussentijd zet hij er wel zijn tv voor aan, en leutert en loutert hij lekker verder vanuit de luxe van het huiselijk amfitheater.

Peter Buurman is een maand op vakantie en wordt die tijd vervangen door Sybren Spit.