Met dank aan GeenStijl wordt 2011 de zomer van Hans van Duijn. Wie is Hans van Duijn? Die vraag fascineerde me. De man noemt zichzelf ‘Twitterextremist’ en is boos. Zoals het een ware patriot betaamt, heeft hij inmiddels de hoop uitgesproken dat Tofik Dibi met zijn ‘linkse vriendjes’ wordt afgeknald. Wat beweegt zo’n figuur om zoiets op te schrijven? En waar eindigt zijn haatretoriek en ontstaat een blinde woede, met gevaarlijke gevolgen van dien?
Tot en met 15 augustus zal ik hier elke dag een (fictief) relaas tikken over het leven van Hans van Duijn. Vandaag deel 2.
Hans eet de broodjes met gebraden gehakt zittend op het bed in zijn verhitte zolderkamer. De kruimels zoemt hij weg met een kruimeldief. Door de lamellen heen ziet hij donkere wolken samenpakken boven de Zuidhollandse woonwijk. Linkse clown Tofik Dibi gaat aan de haal met zijn tweet. GeenStijl en HP/De Tijd hebben zijn bericht over het ‘afknallen’ geplaatst. Hmm, iets meer dan 40 ‘followers’, dat moet toch beter kunnen. Hij zet het bord met kruimels op het bureau en tikt nog wat reacties op zure en verontwaardigde twitteraars.
In de spiegel bekijkt Hans zijn gezicht. De spiegel had jarenlang in zijn vaders speciaalzaak voor sportvisserij gehangen. Het is een spiegel van de Heineken Brouwerij, zo een met authentieke tekeningen van het aloude brouwproces, vol houten tonnen en ferme mannen met spierballen en snorren. Hans’ eigen gezicht is met de jaren getekend door de littekens van de acne. Zijn gebit vertoont een zachtgele gloed van vele kopjes koffie van het postsorteerbedrijf. De stofzuiger van zijn moeder blijft op de achtergrond maar door het huis jengelen. Hoe lang was ze nu al niet bezig? Hans kijkt nog eens in de spiegel. Nu iets dichterbij. Ik ben dan misschien niet knap, redeneert hij, maar ik ben niet gek.
In 2003 had hij eens meegedaan met de voorrondes voor een talentenjacht op tv. Het programma was al lang vergeten door het grote publiek, maar hij had wel twee minuten op de zender gehaald. Hij had als twintiger laten zien dat je met een vibrato in je stem en een paar seizoenen gitaarles een behoorlijk staaltje rock kon weggeven. ‘Baker Street’ van Gerry Rafferty. Het hoofd van de jury had op een rode knop gedrukt en gezegd dat hij het ‘helemaal niks’ vond. ‘Dat mag u vinden,’ was Hans’ reactie, en verliet toen dapper de auditieruimte. De camera had nog het gefluister van de jury vastgelegd: ‘Die knul is hartstikke gek. Wat dénkt die gast?’
Thuis had Hans flink uitgehuild bij zijn moeder, met hartverscheurende uithalen. Hij had het voor zijn vader gezongen. Op de begrafenis had immers ook ‘Baker Street’ geklonken. Het was in diezelfde tijd dat Hans zich begon te interesseren voor politiek. Hij kon zijn vinger er niet helemaal op leggen, maar sinds de moord op Pim Fortuyn was zijn politieke hart gaan kloppen.
Een studie politicologie moest toch mogelijk zijn na zijn hbo-studie. Na veel administratieve rompslomp, instaptoetsen en examens kon hij beginnen. Alleen kwam hij er al snel achter dat zijn studiegenoten er een andere mening op na hielden. Bovendien; boeken over en van Murray Rothbard en andere Amerikaanse ‘vrijdenkers’ en conservatieven spraken hem meer aan dan de beduimelde werkjes over veiligheidsbeleid en conflictbeheersing. Na een paar jaar college en een gering aantal studiepunten hield Hans het voor gezien. Het studentenleven sprak hem evenmin aan; die droevig stemmende ‘politiek café’s op vrijdagavonden met al die neomarxisten.
Er zat niets anders op dan werk te zoeken. Hij had immers al een hbo-opleiding. Even had hij gewerkt als junior manager bij een HR-bedrijf, maar hij kwam niet door de proeftijd. Ook een andere baan sneuvelde op identieke wijze. En toen begon zijn cv wat larmoyante trekjes te vertonen en zat er niets anders meer op dan thuis te gaan wonen en parttime werk te zoeken.
De dreigende toon van de ontembare stofzuiger van Hans’ moeder nadert. Vanuit zijn ooghoek ziet hij enkele mentions van zijn gebruikersnaam op twitter. Dat irritante klankje, vergezeld door het loeien van de stofzuiger, dwingen hem om met de volle vuist op de spiegel te timmeren. Even vloekt hij binnensmonds.
Hans kijkt naar zijn gehavende knokkels. Het kootje van zijn middelvinger bloedt.
De stofzuiger op de gang stopt. ‘Hans,’ roept zijn moeder. ‘Wat was dat?’
‘Niets,’ antwoordt Hans. Hij gaat weer zitten achter zijn bureau. Na een paar twitterreply’s te hebben getikt, enkele RT’s te hebben geplaatst, bekijkt hij emotieloos wat porno zonder zich af te trekken. De bloeddruppels op het toetsenbord veegt hij weg met een strook Page keukenpapier.
Morgen deel 3 van de Zomer van Hans van Duijn
Reacties (13)
Zie deel 1 voor het verbijsterende relaas van Thomas van Aalten, of: wat eraan vooraf ging.
https://sargasso.nl/archief/2011/08/02/de-zomer-van-hans-van-duijn-deel-1/
Thomas eet de broodjes met tofu zittend op het bed in zijn verhitte zolderkamer. De kruimels zoemt hij weg met een kruimeldief. Door de lamellen heen ziet hij donkere wolken samenpakken boven de Zuidhollandse woonwijk. Rechtse clown Wilders ignoreert zijn blog. Niemand heeft zijn bericht geplaatst. Hmm, zo’n hoogstaand literair werk, dat moet toch beter kunnen. Hij zet het bord met kruimels op het bureau en tikt nog wat reacties op zure en verontwaardigde bloglezers.
In de spiegel bekijkt Thomas zijn gezicht. De spiegel had jarenlang in het atelier van een van zijn kunstenaarsvrinden gehangen. Het is een spiegel geinspireerd door Warhol en het kubisme, zo een met quasi-diepzinnige kreten zoals zijn kunstenaarsvrinden een patent op hebben, vol dure woorden en fraaie frasen. Thomas’ eigen gezicht is met de jaren getekend door zijn overmatig drank- en cokegebruik. Zijn gebit vertoont een zachtgele gloed van het vele roken. De stofzuiger van zijn moeder blijft op de achtergrond maar door het huis jengelen. Hoe lang was ze nu al niet bezig? Thomas kijkt nog eens in de spiegel. Nu iets dichterbij. Ik ben dan misschien niet knap, redeneert hij, maar ik ben niet gek.
In 2003 had hij eens meegedaan met schrijvers-wedstrijd voor een literair project. Het project was al lang vergeten door het grote publiek, maar hij had wel twee minuten zijn gedicht mogen voordragen. Hij had als twintiger laten zien dat je met een vibrato in je stem en een paar seizoenen gitaarles een behoorlijk staaltje rock kon weggeven. ‘Ons-kent-ons’ van zijne-heerlijkheid-hemzelve. Het hoofd van de jury had op een rode knop gedrukt en gezegd dat hij het ‘helemaal niks’ vond. ‘Dat mag u vinden,’ was Thomas’ reactie, en verliet toen dapper de leeszaal. De camera had nog het gefluister van de jury vastgelegd: ‘Die knul is hartstikke gek. Wat dénkt die gast?’
Thuis had Hans flink uitgehuild bij zijn moeder, met hartverscheurende uithalen. Hij had het voor zijn kunstenaarsvrinden voorgedragen. Op de club-van-kunstminnende-uitkeringstrekkers had immers ook ‘Ons-kent-ons’ geklonken. Het was in diezelfde tijd dat Thomas zich begon te interesseren voor politiek. Hij kon zijn vinger er niet helemaal op leggen, maar sinds 9/11 was zijn politieke hart gaan kloppen.
Een fatsoenlijke studie moest toch mogelijk zijn na zijn havo diploma? Na veel administratieve rompslomp, instaptoetsen en examens kon hij eindelijk aan zijn LOI-cursus “literair schrijven” beginnen. Alleen kwam hij er al snel achter dat zijn studiegenoten er een andere mening op na hielden. Bovendien; boeken over en van Chomsky en andere Amerikaanse ‘vrijdenkers’ en liberalen spraken hem meer aan dan de beduimelde werkjes over zinsconstructies en grammatica. Na een paar jaar cursus en een gering aantal studiepunten hield Thomas het voor gezien. Het studentenleven sprak hem evenmin aan; die droevig stemmende ‘literair café’s op vrijdagavonden met al die “schrijvers”.
Er zat niets anders op dan werk te zoeken. Hij had immers geen opleiding. Even had hij gewerkt als krantenjongen, maar hij kwam niet door de proeftijd. Ook een andere baan sneuvelde op identieke wijze. En toen begon zijn cv wat larmoyante trekjes te vertonen en zat er niets anders meer op dan thuis te gaan wonen en parttime werk te zoeken, want van de WWIK alleen kun je niet leven.
De dreigende toon van de ontembare stofzuiger van Thomas’ moeder nadert. Vanuit zijn ooghoek ziet hij enkele mentions van zijn naam op zijn blog. Dat irritante klankje, vergezeld door het loeien van de stofzuiger, dwingen hem om met de volle vuist op de spiegel te timmeren. Even vloekt hij binnensmonds.
Thomas kijkt naar zijn gehavende knokkels. Het kootje van zijn middelvinger bloedt.
De stofzuiger op de gang stopt. ‘Thomas,’ roept zijn moeder. ‘Wat was dat?’
‘Niets,’ antwoordt Thomas. Hij gaat weer zitten achter zijn bureau. Na een paar zinnen te hebben getikt, enkele alineas te hebben herschreven, bekijkt hij emotieloos wat porno zonder zich af te trekken. De bloeddruppels op het toetsenbord veegt hij weg met een strook Page keukenpapier.
“Wanneer komt die verdomde WWIK nu eindelijk weer eens?”, denkt hij.
Een GeenStijl spinoff in diverse delen. Het nivo daalt gestaag op Sargasso. En als het nu nog grappig was…
Bedankt voor het potsten van deel twee, van Aalten! Nu weet ik het perfecte cadeau voor degenen die ik haat: jouw romannetjes.
/Jammer voor je dat het er zo weinig zijn
Morgen deel 3, kan niet wachten!
@3 weinig… zes romans in amper 10 jaar, wil je me soms dood hebben? (Of bedoel je de oplage)?
http://www.youtube.com/watch?v=PYuLjdkvcSk
x
HAHAHA Vet!! Dit is zo pijnlijk ongrappig dat het gewoon weer gr… Nou ja. Nee. Nu ook weer niet overdrijven.
Oei daar hebben Kippfest… die is zelf eind 2001 voor het laatst grappig geweest, nou ja grappig… ik moet ook weer niet overdrijven.
Mooi, we krijgen een wat gelaagder beeld van Hans van Duijn. Kunnen we vanuit de comments nog suggesties doen voor het verhaal? Zo ja, dan zou ik er in de geest van Bandirah graag een stopcontact in verwerkt zien. En ik ben benieuwd of HvD nog huisdieren heeft. Een vis, stel ik me zo voor. Of een leguaan.
weinig… zes romans in amper 10 jaar
Pfft, te weinig mensen die ik haat, zelfs minder dan 6.
Van Aalten, als jij nog steeds net zo bloedeloos schrijft als in 2009, geen gevoel voor verhoudingen hebt, geen (grimmig) gevoel voor humor bezit, geen enkele inzicht toont voor de drijfveren van zo’n “Hans van Duijn”, en eigenlijk überhaupt niets te melden hebt, schrijf dan niet.
Jij Bernlef 2.0!
Hahaha meen je dat echt Wasabi? Misschien heb ik dan ook wel genoeg komisch talent om aan deze verhalenreeks mee te werken!! Mag dat Thomas van Aalten ok hier alvast deel 3, dan mag jij morgen deel 4 doen ok wisselen we het af:
Toen belde Wilders aan de deur!! “Hee wilders,” zei Hans van Duijn, “Ik haaaaat moslims, waarom sta je achterstevoren??” en toen draaide Wilders zich om en zei hij: “Omdat ik niet met mijn LINKERhand ga aanbellen want ik haaaaat links”
“Oh ja ik ook, ik ga dat ook voortaan doen,” zei Hans van Duijn.
“Ok doen we straks zullen we elkaar nu in de poepgaten liefhebben want we haten allebei links haha geintje”
“ja nee maar is ok want omdat ik links haat wil ik dat ook wel”
Dus toen gingen ze elkaar in de poepgaten liefhebben, en weet je wat Wilders zei toen hij klaarkwam???? “Ik vind het goed van Noorwegen!!”
Haha jaaajaa daar komt de aap uit de mouw!! En toen gingen ze naar Job Cohen, die zat thuis push ups te doen.
Ding dong!!! Deed de bel. En toen Cohen open deed zag hij dat Wilders en Hans van Duijn verderop stonden, achterstevoren.
“Achterstevoren belletje trekken, ZO STOM KAN ALLEEN RECHTS ZIJN,” verzuchtte Job Cohen voordat hij weer verder ging met push ups.
Ben benieuwd naar het volgende deel, ga vooral door!
Kippfest toch, je kan het nog?! Wel weer een beetje banaal met die poepgaten, maar een Job Cohen die pushups doet ontlokte toch echt een welgemeende glimlach op mijn gezicht!
Sorry, maar deze serie is echt té erg om te lezen. Komt in de buurt van de zomer-edities met lezersbijdragen van VN.