De blunders van nieuw PVV-Kamerlid Richard de Mos

Is Wilders stiekem een indo of rellerige losbol met krullende mat? Het zal wel. Veel interessanter is de naar voren geschoven nummer 9 op de lijst van de PVV: Richard de Mos (33). Hij mag Barry Madlener vervangen, die naar Brussel gaat voor belangrijke zaken. Richard de Mos was tot 2007 leraar op basisschool De Spoorzoeker in Den Haag. De man die prat gaat op de traditionele onderwijsmores, lijkt zelf moeite te hebben met de Nederlandse taal én logica.

De PVV-fractie is een vat vol tegenstrijdigheden. Van een voormalig eigenaar van een geflopt multicultureel radiostation (Martin Bosma en diens Colorful FM), een gesjeesde tv-presentator met een hart voor dieren (Dion Graus) tot een kunstenares met een neosocialistisch gevangenisplan (Fleur Agema). En daar is nieuwkomer De Mos, die Barry Madlener in de Tweede Kamer gaat opvolgen. Grootse plannen voor het onderwijsbestel had De Mos toen hij zich in 2006 aandiende bij de PVV. Mos bemoeit zich nu niet direct meer met onderwijs, want hij neemt Madleners portefeuille over (V&W en VROM). Maar in het kort nog even de onderwijsagenda van de PVV: het vmbo moet afgeschaft en de mavo moet terug (vmbo-t is nagenoeg exact hetzelfde als de mavo, maar goed), de ROC’s (mbo) moeten afgeschaft en er moeten ambachtsscholen en tuchtscholen komen. Alle modieuze onderwijssystemen moeten terug in de mand.

Zullen we even een duik nemen in De Mos’ eigen schoolloopbaan? De digitale atmosfeer stelt nooit teleur. Zijn persoonlijke site is al enige jaren offline, maar lang leve de archieven. Ten eerste: Mos heeft zelf dankzij het door hem gehekelde onderwijssysteem van de mavo naar het mbo (Scheepvaart- en Transportcollege Jan Backx te Rotterdam) kunnen doorstromen. Misschien maar goed ook; de uitval van scholieren die van de mavo naar de havo doorstroomden was vóór de invoering van het vmbo-mbo systeem enorm.

Na enige studies en jaren werkervaring kon De Mos als zij-instromer het primair onderwijs in. Leraar worden op een basisschool en tegelijkertijd studeren, dus. Nog zo’n voordeeltje dat de door hem gehate paarse coalitie voor hem had bereid. Net zoiets als roepen: ‘Bah wat heb ik toch een lelijke trui aan’ in een winterse kou, terwijl je moeder de trui heeft gebreid. De Mos ging aan de slag in de bovenbouw van openbare basisschool De Spoorzoeker in het Haagse Spoorkwartier. Een man met een missie, want de school is volgens De Mos geen prettige aangelegenheid. Op hetvrijevolk.com vertelde hij drie jaar geleden over een paar leerlingen uit zijn klas: ‘Ondertussen ziet Rachida er vaak onverzorgd uit, loopt ze erbij als een uitdagende vrouw, terwijl ze pas een meisje van 10 is, die alleen liefde en begeleiding nodig heeft, maar dat nergens krijgt. Hatice maakt tekeningen met afgehakte lichaamsdelen, heeft te kampen met overgewicht, een laag zelfbeeld en moeder die aan de antidepressieve middelen zit.’

DDR
Op zijn eigen site zou hij overigens zeggen: ‘De eigen ervaring leert dat ik het moet doen met lesmethoden waarbij in de aardrijkskundeboeken onder andere de DDR, de USSR en het voormalige Joegoslavië nog actief zijn. In sommige rekenstencils komt de gulden nog voor en laat ik zwijgen over de vakken geschiedenis en burgerschap, want daar weten de meeste onderwijzers zelf (te) weinig van om daar goed onderwijs in te geven.’

De school waar De Mos werkte had al in 2001 een zogenaamd Onderwijskansenplan, vastgesteld door de directie van de school, de medezeggenschapsraad en het schoolbestuur. Vervolgens is het plan van aanpak goedgekeurd door de gemeente Den Haag en het Ministerie van OCW. Wie kijkt in het onderzoeksrapport uit 2007 van de Onderwijsinspectie (die volgens De Mos’ eigen standpunten alleen maar naar Cito-resultaten zou moeten kijken!), komt niets tegen van een negatieve aantekening van dien aard. Opmerkelijk: De Spoorzoeker behoort volgens cijfers van de Onderwijsbond tot de scholen met meer docenten met een hogere beloningsschaal (LB, 9 procent) dan het landelijk gemiddelde (1 procent).

Softe vrouwencultuur
Een goede knauw naar zijn collega’s destijds, maar goed. Hij klaagt dat hij geld te weinig heeft en zit met zijn handen in het haar met verouderde rekenstencils. Wat het geweest is, weet ik niet. Maar een school waar men nog aardrijkskundeboeken met de DDR erin (voor 1989!) in bezit heeft, behoort tot de sterke minderheid. Tegenwoordig gebruik je misschien Google Earth? Of mag dat niet van Meester De Mos? O, gelijk heeft De Mos zeker. Scholen zijn uiterst voorzichtig met het aanschaffen van nieuw lesmateriaal. De gemiddelde ouderdom van de lesmethoden voor aardrijkskunde is in 2007 ten opzichte van 2006 toegenomen naar 9,1 jaar. Check. Traditionele ‘Aardrijkskunde’-boeken bestaan nog amper, omdat het vak tegenwoordig over meerdere leermethoden en lesonderdelen wordt verdeeld. Er zijn trouwens docenten die vinden dat de methoden niet voldoen aan de moderne eisen; dus werken ze parttime als schrijver voor een educatieve uitgeverij. Maar van De Mos mag dat dus weer niet, want de parttimers verzieken het onderwijs (zie ook de link naar het artikel in het Parool, volgende alinea).

Had De Mos ambitie om zelf directeur te worden? Omdat er te weinig werd verdiend? Kennelijk. De Mos stortte zich op de opleiding Schoolleider primair onderwijs Hogeschool Utrecht, vestiging te Delft. Maar met een curieuze opvatting, getuige zijn ingezonden stuk van februari 2007 in het Parool (hier te lezen). ‘Mannen zijn in het basisonderwijs een zeldzaamheid, en zodoende is het basisonderwijs al jaren geen juiste afspiegeling van de samenleving meer. Het onderwijs wordt geteisterd door parttimers, en op menige school heerst de ‘altijd-maar-leuk-mentaliteit’, die de softe vrouwencultuur tot stand heeft gebracht.’

Oef, laat het Fleur Agema eens horen. Of zijn collega Wilders die het altijd heeft over het gebrek aan respect uit de hoek van de islam. Of zijn oude juf Heleen op de Hoekse Hillschool in Hoek van Holland. Want op haar was hij ‘altijd verliefd’. Had hij zitten dromen? De mavo was immers voor hem een ‘hele ondeugende tijd.’ Tijd om je schoolbankprofiel te wissen, De Mos?

Of het nu allemaal kommer en kwel was voor Richard de Mos op de Spoorzoeker, begrijp ik nu nog niet. In 2006 kreeg de school o.a. dankzij zijn bezielende leiding een Gulden Klinker. ‘Leerlingen van groep 7 en 8 van De Spoorzoeker zorgen ervoor dat hun omgeving verbetert. Zo houden zij het schoolplein schoon, vegen ze de straat en houden ze de boomkransen schoon. Ook hebben zij een aantal afvalbakken beschilderd, om deze aantrekkelijker te maken om afval in te gooien. Docent Richard de Mos helpt de kinderen hierbij. In de klas besteedt hij ook regelmatig aandacht aan het milieu.’

Milieu? Was dat geen linkse hobby volgens de PVV? Want dit zegt De Mos nu: ‘Als woordvoerder milieu zal ik in de Kamer de klimaathysterie, waar u allen flink belasting voor betaalt, gaan bestrijden. Niet alleen de maakbare mens en de maakbare maatschappij zijn een illusie, ook de maakbare natuur bestaat niet.’

Ik hoop het zó hard voor de journalistiek dat we over twee jaar nog minstens tien PVV’ers in de fractie hebben. Niemand is zo kleurrijk en amusant als de PVV.

Oh, en waarom kunnen conservatieve politici toch nooit fatsoenlijk schrijven? Of ze nu wel of niet leraar zijn geweest. Die interpunctie, auw (afkomstig van De Mos’ eigen site, nu dus niet meer online maar hier wel te checken):

” Pechtold speelde voor Sinterklaas; maar leerlingen werken nog steeds uit verouderd lesmateriaal .

Ik durf te wedden dat ook mijn waarschuwing snel iets te doen aan het toenemende overgewicht bij kinderen, door het aantal gymuren te verdubbelen, aan dovemansoren besteed was. We zullen wel zien, wanneer dat de krantenkoppen wel haalt.”