Welke muziek past op vier mei, de avond van de Dodenherdenking? Geen pop. En ook niet die clichénummers waar de stemming zo nadrukkelijk in je gezicht wordt gewreven. Je dacht een tijdje na over Jules Schelvis en zijn optreden in de Vredeskerk in Den Haag samen met het Nationaal Symfonisch Kamerorkest waar hij vertelt over het vernietigingskamp Sobibor. Dat filmpje heb je drie keer bekeken.
Maar er speelde een melodietje in je hoofd, heel licht, met een rustig klinkende zangstem, Engels. Nick Drake. En Nick Drake was toch – je hebt allerlei klasseringen in de pop, maar Nick Drake onttrekt zich daaraan, die bevindt zich in zijn eigen categorie, met niets anders, met niets te vergelijken.
Nick Drake speelt zo ingetogen, zo alsof zijn gitaarspel hem geen moeite kost. En daar legt hij dan zijn kalme zang overheen. In zijn nette, beschaafde Engels. Gitaar en zang. En weet dan gelijk daarmee de weg naar het hart te bereiken. En biedt daarmee, hoop ik dan op zo’n dag als vandaag, ook troost. Day Is Done.