Over vreemde eend in de bijt gesproken: Mink DeVille stond op de grote podia, Werchter, Rockpalast, Montreux en Pinkpop tussen de rockacts. Stond hij daar met zijn bandleden die gekleed gingen in bloesjes met ruches, en stond hij daar met zijn dunne dandy snorretje, het goud- en zilverwerk in zijn oren, graatmager in zijn giletje en zijn kuif. Zijn kuif! Een romanticus met een latin-ziel verzeild geraakt in de pop.
Hey Mr. Jim I can see the shape you’re in
Finger on your eyebrow
And left hand on your hip
Thinking that you’re such a lady killer
Think you’re so slick!
Alright
Reacties (3)
Nouja, het was niet alleen maar rock op (mijn eerste) Pinkpop:
Wanneer ik Mink Deville hoor, denk ik aan mijn zeer erudiete oom Henk, die een beetje detoneerde tussen de rest van de familie. In dat Leidse grachtenpand waren van een hele etage alle kamers gevuld met stapels boeken en wanneer ik uit interesse of voor een spreekbeurt ergens iets over wilde weten stuurde hij me daar naar boven met een instructie à la “derde rij, voorlaatste stapel, derde of vierde boek van onder” en als het daar niet lag had ik niet goed geluisterd. Ik zie zijn pretoogjes nog glinsteren toen hij me met Opperlandse Taal- en Letterkunde liet kennismaken, en ik echt buikpijn van het lachen kreeg.
Toen hij voor zijn laatste dagen naar een verzorgingstehuis moest, hoorde ik later dat hij net an een metertje boeken mee mocht nemen en ik heb geweend over zoveel wreedheid.
Als hij ons bezocht had hij vaak een niet voor de hand liggende elpee voor me mee, waarvan zijn voorspelling dat ik die later zou gaan waarderen altijd is uitgekomen. Zoals in 1984 Where Angels Fear to Tread, van Mink Deville.
Gezien in de Vereeniging ( 1984, dank zoekmachine!). Verpletterende indruk achtergelaten.