Tussen Kerst en Oudjaar las ik De Avonden – nee, geintje, ik heb me vermaakt met een hedendaags boek: De Beesten, van Gijs wilbrink. Ik had het gekregen van een vriend (bedankt Alex), als verjaarscadeau, maar ik was er sowieso al nieuwsgierig naar.
Het boek speelt voor het grootste gedeelte in het oosten van het land, De Achterhoek. Nou ben ik meer bekend met Twente en Salland, maar iets zei me dat ik met dat boek op bekend terrein zou komen.
Ik ga over de inhoud maar niets vertellen. Wel dat het een goed geschreven boek is, dat je moeiteloos meeneemt naar bladzijde 394, eindpunt. Dan wordt de lezer verzocht het boek te verlaten, want het verhaal is dan verteld. De lezer bekijkt het verder dan maar in z’n eentje. Zonder Tom, Charles, Johan, Frank, Isa en Erva.
Alhoewel, het boek is dan wel uit, maar er volgen nog drie pagina’s: een stamboom van de hoofdpersonages, handig, weliswaar niet zo heel erg nodig als in Oorlog en Vrede, waarin het duizelde van de personages, met hun wisselende benamingen, maar toch.
En er is een pagina met dankbetuiging, dan wordt oom Gert bedankt en ook oom Johan. Enfin. Gijs Wilbrink noteert ook: Dit boek is grotendeels geschreven op de muziek van Barn Owl en Appleseed Cast. En als je dan leest dat het schrijven van De Beesten acht jaar heeft gekost, dan word ik wel nieuwsgierig naar deze bands. Geschikt misschien voor een Closing Time.
Nou, dat zijn ze dus niet. Vind ik. Niet echt mijn muziek. Wel knap dat je er zo’n goeie roman op kunt schrijven.
Daarom Nina Simone met Sinnerman. Tien minuten. Daar is vast ook wel iets op te schrijven, een gedicht ofzo.