Ja, ik was even van de leg, durf ik best te zeggen, want dat was zo, er kwam even niets meer uit mijn handen qua Closing Times, ik kon even geen tekstje op papier krijgen. Waar kwam dat door? Ik had een, in mijn oren fijne plaat gekozen: Home I’ll Never Be van The Low Anthem. Met die rauwe zang. Leuk, genieten. Maar. Komt er een commentaar onder:
Vreselijk. standaard gitaren, standaard drums, automatische vierkwartsmaat in omdat dat zo hoort.
Tja. En toen hoefde het van mij eigenlijk niet meer. Daar deed ik het niet voor. Ik had geen zin in gezeik. Dat kun je overal op Internet wel vinden, en dat tref ik liever niet aan op sargasso. Dus vandaar dat ik dacht, doei Closing Times.
Maar afgelopen week heb ik weer met zoveel plezier geluisterd naar de songs van Will Oldham in de versie van Three Queens In Mourning, dat ik dacht, kom, muziek is groter dan mijn wrokkigheid, hup, op naar de toetsen makker, en schrijf.
Van Will Oldham ben ik al fan sinds hij zich nog Palace Brothers/Palace/Palace Songs noemde, zeg 1993. En ja, ik kocht al zijn platen. (Dat wil zeggen, van elk exemplaar één.) Muziek van iemand die eigenlijk niet kan zingen. Een zanger met een onvaste stem. Een stem die uitschiet, naast de toon terechtkomt. Dit nummer komt nota bene van een verzameling B-kantjes en rarigheden, sorry, rarities. Maar bij Will Oldham lopen die zaken een beetje door elkaar.
Three Queens In Mourning zijn drie Schotse muzikanten. En dat kun je horen. Misschien is het origineel mooier, pregnanter, bijzonderder, doet dat mij meer – ik kan daar als fan moeilijk objectief over oordelen.
Zit hier een standaard drum in? Boeie. Hoort iemand hier standaard gitaren? Boeie. Zit er niet de juiste maatsoort onder? Get a life
Reacties (6)
Ah ja, die reactie zag ik ook voorbijkomen. Het kwam er toen niet van om te antwoorden. (Ik bemoei me al veel te veel met allerlei discussies hier…)
Sommige mensen hebben wat moeite met het onderscheid tussen hun persoonlijke smaak en objectieve kwaliteit. Sterker nog, waarschijnlijk heeft iedereen dat, tot op zekere hoogte. Maar je zo af en toe eens afvragen waarom je zo nodig over muziek, of over andere kunst of cultuur zou moeten oordelen kan geen kwaad. Dat loslaten is wel zo prettig. Voor jezelf en voor de rest van de wereld.
Als iemand de eigen smaak zo nadrukkelijk superieur verklaart, zegt dat vooral iets over die persoon zelf. Laat je er niet door weerhouden om je enthousiasme te delen over waar jij graag naar luistert. Er is altijd wel iemand die je er blij mee maakt. Al is het er maar eentje, dan is het nog steeds de moeite waard.
Tsja, dat was ik.
Vooropgesteld: laat je niet op je kop zitten door negatieve commentaren. Die horen er bij, en doe er wat mee of laat ze afglijden. Ik vind het jammer dat het dit gevoel bij je opriep.
Maar ook vind ik dat negatieve commentaren ook moeten kunnen, mits dat niet schering en inslag wordt, en uitdraait op gewoonte. En ik waak er voor dat dat niet gebeurt. Ik heb zelden negatieve commentaren geplaatst.
De reactie van Hans Custers vind ik nergens op slaan. Ik beargumenteer waarom ik iets vind. Dat mag volgens mij. Daarmee zeg ik niet per se dat mijn smaak superieur is. Ik geef juist met argumenten aan waarom ik het niks vind. In die agumentatie probeer ik wat meer objectieve kwaliteit te benaderen, voor zover dat mogelijk is. Hieronder ook een poging tot analyse waarom ik iets vind.
Wat ik goed vind aan M&M’s closing times is het enthousiasme erover. Dat doe je prima, dus ik zou zeggen ga daar mee door. Maar ik merk bij mezelf dat M&M voor mij een bijzondere positie inneemt. M&M is een van de weinige mensen die net als ik een uitgebreide kennis van veel bands heeft, er echt mee bezig is, maar die tegelijkertijd zo goed als geen enkele overlap met mijn eigen muzikale smaak heeft. En dat komt zelden voor.
Ik denk dat dat komt omdat voor jou rauwe randjes belangrijk zijn. Maar zoals bij the Low Anthem: ik hoor Simon & Garfunkel, maar dan met een rauw randje: drie accoorden, simpele opbouw, gitaartje wat zo al 1001 keer gedaan is, etc.. Zo’n rauw randje is allang niet meer uniek of hip of stoer; het is eerder “gewoon” geworden. Voor mij is het rauwe randje in muziek vaak een pose, een gewoonte, iets wat bands doen omdat dat zo hoort, en daar heb ik echt een hekel aan: muziek omdat het zo hoort.
Ik vergelijk het vaak met schrijvers: je kunt als schrijver boeiender proza maken als je een grotere woordenschat hebt. Dat is natuurlijk geen garantie voor boeiende verhalen. Maar een schrijver die slechts 500 woorden kent, heeft nou eenmaal beperktere middelen tot zich dan een schrijver die 5000 woorden kent.
Ik hoor vaak vooral heel veel muzikanten die als de schrijver van 500 woorden zijn, en zich bedienen van de standaard drie accoorden, de standaard vierkwartsmaat, het standaard instrumentarium (drum bas gitaar), etc etc. Rauwe randjes (= regelmatig wat stoute woorden gebruiken die door anderen ook al veel gebruikt zijn) verhult dat dan niet. Dat vind ik zo verdomde jammer want er is zo veel meer. Er bestaan andere maatsoorten, andere accoorden, andere instrumenten dan de eeuwige gitaar drum en bas. En dat vind ik ook weer jammer aan je keuzes: het is vaak wel allemaal in de zelfde hoek. Wat mij betreft mag het wel met wat meer variatie.
Maar goed, dit gezegd hebbende: ga vooral door met plaatsen van je favorieten in closing time. Ik heb beslist bewondering voor het enthousiasme waarmee je dat doet. Ikzelf heb het niet volgehouden.
Dit was de volledige “argumentatie”. Weinig argumenten, en vooral een heel denigrerend toontje.
En als je ooit een optreden van The Low Anthem hebt gezien, dan weet je dat de bewering dat ze iets doen “omdat het zo hoort” totaal misplaatst is. Het is allesbehalve een inwisselbaar standaardbandje. In dit geval zit je er met je oordeel dus ook nog eens finaal naast.
Het gaat er me niet om dat je The Low Anthem goed moet vinden. Het gaat me om die denigrerende toon in die reactie. Nergens voor nodig. Je wekt alleen maar de indruk je eigen smaak superieur te vinden.
The Low Anthem is inderdaad geen inwisselbaar bandje. Ze zijn hier eerder (ook door jou) in Closing Time geweest. En toen had de zanger geen stem als een brulboei, maar bracht hij de song haast fluisterend. En daar word ik dan weer stil van.
https://sargasso.nl/closing-time-ticket-taker/
Klopt. Er zijn maar weinig bands die zich zo weinig aantrekken van conventies als The Low Anthem. Het ene moment maken ze een bak herrie met gitaar, bas en drums. En daarna kunnen ze zomaar een breekbaar liedje spelen met akoestische gitaar, contrabas en twee klarinetten. Of met harmonium en althoorn. En soms mag het gewoon mooi zijn. Toegankelijk, zelfs.
Vergeleken daarmee zit progrock van bands als veel meer vast in conventies. Het moet complex, het moet virtuoos en dat moet er aan af te horen zijn. En het mag juist niet al te toegankelijk zijn. Waarmee helemaal niet is gezegd dat het nooit goede muziek zou zijn. Maar het is een misverstand dat daar niet iets bestaat als: “Zo hoort het”. En dat het allemaal vernieuwend – ook een conventie, trouwens – zou zijn is ook een misverstand. Want vrijwel alles dat je uit kunt spoken met polyritmiek, moeilijke maatsoorten, complexe akkoordenschema’s, of razendsnel gespeelde exotische toonladders is ook al duizend keer gedaan.
Ah, goeie cover.