Even een persoonlijke herinnering om mee te beginnen. Een jaar of tien geleden had ik een nachtdienst die niet zo lekker liep. En dan ga je na de overdracht toch vervelend naar je lockertje toe om je jas te pakken en naar de uitgang te lopen. Maar…
toen ik door die gang liep, beetje bedrukt, beetje de hele bliksemse boel binnensmonds lopen te vervloeken, op weg naar het grauwe ochtendlicht, kwam ik langs een keuken waar een transistorradio was aangezet door een ontbijtmedewerker. En daar schalde Des’ree uit, met Life. En om nou te zeggen dat ik me gelijk had verzoend met de hele situatie, nou nee, maar de Lebensjahung die uit die song sprak, toen tenminste, dat optimisme, was onweerstaanbaar. Ik rechtte mijn rug, mijn mondhoeken gingen omhoog en mijn pas werd stevig. En leek het nou al lichter buiten? En als ik niet zo’n houten klaas was, had ik gebouw met een danspasje verlaten.
Reacties (1)
Over leven gesproken: Zo’n sproeivliegtuigje lijkt me wel in sterk contrast met al die vlinders.
Maar dat laat zo’n radio niet zien…