Daar gaan we dan, twee supermachten met dito superproblemen staan klaar voor de start om de baas te worden over de 21ste eeuw: Amerika en China. De kersverse en in alle opzichten ozo verfrissende Amerikaanse president Barack Obama heeft een plan voor 825 miljard dollar aan economische stimuleringsplannen neergelegd. Veel van deze plannen houden belastingverlagingen in om zo de onvermoeibaar ondernemende Amerikaanse burger wat lucht te geven. De niet zo kersverse communistische leiding in Peking smijt ook met miljarden om de economische crisis te bestrijden maar besteed haar geld voornamelijk aan old skool infrastructurele megaprojecten. Terwijl Washington slechts 5% van haar stimuleringsbudget besteed aan infrastructuur plant Peking een lange spoorlijn dwars door de woestijn, een netwerk van vrachtspoorlijnen in de centrale Shanxi provincie en een hogesnelheidslijn tussen Beijing en Guangzhou. Maar ook zal er 300.000 km aan rurale wegen worden verhard danwel opgeknapt (IHT). Alleen is er nu wat verwarring ontstaan wie dat allemaal gaat betalen, Peking heeft namelijk projectontwikkelaars gevraagd een deel van het geld bij de lokale overheid te halen of het te lenen van de bank?
De modernisering van het Chinese leger, nog zo’n toekomstgericht typisch 21ste eeuws project van Peking, lijkt al een stuk voortvarender te verlopen. Uit de chaos die ontstond na de grote aardbeving in de provincie Sichuan in 2008 toen soldaten niet overweg bleken te kunnen met de detectie- en satellietapparatuur is de noodzaak tot educatie van het leger ontstaan. Met aantrekkelijke beurzen worden Chinese studenten verleid om voor het leger te komen werken (IPS). De campagne is volgens de overheid een succes, er zouden zich al meer dan 10.000 knappe koppen hebben aangemeld. Washington zet ook in op intelligentie nu de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton heeft aangekondigd dat robuuste diplomatie de beste waarborg is voor een veilig Amerika. Wie gaat er winnen? Kaplan mag het zeggen…
Reacties (1)
Tja, Kaplan is in 2005 nog helemaal in de ban van de militaire opties. Meer gestoeld op de theorie met volgzame schapen dan op de praktijk met de lastpakken. Poot-1, het dreigen ermee is al weinig effectief (Iran, NKorea). Poot-2, een daadwerkelijk USA militair optreden, leidt niet tot resultaten (Vietnam, Irak).
De echte kracht van de VS zit hem in dat bankje met George Washington erop.