Aldus ex-VVD politicus Ton Hooijmaijers tijdens het hoger beroep van zijn corruptiezaak:
Hij verzuchtte het keer op keer, voor de rechtbank. Dat de rechters zijn wereld niet begrepen. Dat ze niet snapten hoe het politieke bedrijf werkt, ze de bestuurlijke mores niet kenden. Zijn visie? De overheid moet een serviceloket zijn voor het bedrijfsleven. Daarvoor zat hij in de politiek. Hij wilde dingen bereiken. […]
Het verhoor van vastgoedman Luigi Prins, die zijn vervolging in de zaak recent afkocht, gaf vandaag een prachtig inkijkje in deze manier van denken. Van het spel tussen ondernemers en hun partij, de VVD.
Want Prins heeft allerlei projecten in de provincie Noord-Holland en die lopen soms vast, vertelde hij. ‘Dan is de provincie de instantie om dingen los te krijgen en de gedeputeerde de aangewezen persoon.’ Zo werkte dat volgens Prins. Dan ging hij naar een gedeputeerde, bijvoorbeeld Hooijmaijers, en vroeg hij of er eens naar zijn project gekeken kon worden. ‘En zo’n gedeputeerde bepaalt dan welke ambtenaar er op wordt gezet.’
En dus leek hem een gift aan de campagne van VVD’er Hooijmaijers een goed idee. Want op die partij kon hij als ondernemer bouwen. Of hij er later iets voor terug kreeg van Hooijmaijers, een tegenprestatie? ‘Nee.’ Hij was dus niet begunstigd? ‘Nee.’ En dus is er volgens Prins ook geen sprake van omkoping. Precies wat Hooijmaijers ook volhoudt.
Hij is nooit omgekocht. Hij trad soms op als adviseur voor mensen die hij tegenkwam. Dat is nou eenmaal zijn tweede natuur, te pas en te onpas adviezen geven. En daar stuurde hij dan wel eens een factuur voor. Of hij vroeg deze mensen bij te dragen aan zijn verkiezingscampagne, zo legde hij eerder bij de rechtbank uit.
