Ethische kwestie #1: zwart/wit of grijze zone?

Wanneer en onder welke omstandigheden mag je afwijken van je principes? Principes. Waarschijnlijk heeft iedereen er wel een paar, zeker als je er even een moment op reflecteert. De eerste drie deelnemers aan mijn filosofische veldwerk in ieder geval wel. In alle drie de gesprekken kwam op een gegeven moment een variant op de Kantiaanse categorische imperatief voorbij, beter bekend als: 'Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.' Ook al speelde dit principe voor alle drie mijn gesprekspartners een rol, op de vraag hoe absoluut deze rol moet zijn, kwam geen eenduidig antwoord. De kwestie: onder welke omstandigheden mag je je principes inruilen voor pragmatiek?

Door: Foto: Christian (cc)
Waan van de dag

Mantelzorg moreel verplicht

, door

NIEUWS - Zorginstelling De Vierstroom kan familie niet dwingen tot mantelzorg, maar voert druk op om familie aan te sporen tot de een “morele verplichting” van de familie om minimaal vier uren per maand te zorgen voor, onder andere, koffie schenken, koken, spelletjes doen en wandelen.  Die vier uren per maand blijken voldoende om de bewoners een “blos op de wangen”  te toveren. De organisatie krijgt uit het AWBZ-geld wel wat dagbesteding en geestelijke verzorging vergoed.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Elliott Brown (cc)

De krant is een lul

, door

OPINIE - De krant is niet meer wat het geweest is, vindt Edge of Europe.

Leest u nog wel eens papieren kranten, in druk of in pixel? Ik bijna niet meer – alle Nederlandse kranten heb ik uit mijn bookmarks geknikkerd en voor een Telegraaf van gisteren, her en der in Italiaanse kiosks nog te vinden, ben ik nog nooit te porren geweest. Mijn nieuws haal ik van de websites van ‘buitenlandse’ kranten (voornamelijk La Repubblica en The Guardian) en, bij gebrek aan beter, van copypastesite nu.nl.

En ik was een krantenverslinder. Je kon me tegenkomen in Tilburg, al lopend verdiept in Le Monde of de Volkskrant als een smartphoneverslaafde avant la lettre. Of in een kroeg aan de leestafel met een Vrij Nederland of een Groene, met een Hoegaarden erbij. En desnoods in de kantine van de zoveelste uitzendwerkplek met het AD of de Telegraaf, want gelezen moest er worden.

In de krant schreven mensen die er meer van wisten dan jij. Dan stond ik ‘s ochtends in mijn blootje met één hand koffie te zetten met een tot handzaam formaat opgevouwd stuk zaterdagbijlage in de andere hand, omdat ik die column wilde begrijpen voordat ik de dag begon. Ook al ging die over economie of zo – iets waar ik overigens nog altijd geen donder van begrijp. Want de krant daagde je uit om de grenzen van je kennis te verleggen en prikkelde je om over dingen na te denken. Het was zelfs prettig om het oneens te zijn met de grote columnisten. Dat gaf het jonge brein zelfvertrouwen, dat gevoel in staat te zijn om onafhankelijk van erkende denkers tot een eigen conclusie te komen. Daarom was de krant ‘een meneer’.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Fan van Carlo Strijk

, door

COLUMN - Een online zoektocht naar een vergeten jeugdheld.

Wie meent dat er tegenwoordig enkel rotzooi op televisie is en vroeger niet, zou eens naar dit filmpje moeten kijken. Het is een compilatie van tv-optredens van Carlo Strijk, door hemzelf achter elkaar gezet en geüpload op zijn eigen YouTube-kanaal.

Het filmpje begint met Strijks tv-debuut bij Showmasters. Dat was een soort Idols voor tv-presentatoren, waar iedereen gezellig en enthousiast deed, hoewel het niveau van de kandidaten daar geen enkele aanleiding toe gaf.

Na het jurycommentaar van Jan Rietman (‘Je ziet er een beetje uit als Carl Lewis, dus het zou me niet verbazen als je nog vreselijk hard kan lopen ook, gheghe’) zien we Carlo Strijk struikelend langs een meer rennen in AVRO Sterrenslag. Zowel hijzelf als de voice-over laten er geen twijfel over bestaan: hij is gekomen om te winnen. Verder zien we de 5 Uur Show, Call TV en Karaoke op 4 met Gerard Joling, toen die er de kracht nog voor had.

Dat ik op dit filmpje stuitte was geen toeval. Ik voelde namelijk plots een alles overheersende drang om te weten waar Carlo Strijk was gebleven. Dat gebeurt wel vaker, dat er iemand uit het verleden, zonder duidelijke aanleiding, ineens door je hoofd schiet. Het mooie van internet is dat je bijna iedereen kan vinden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Terug naar de Bijlmer #2

, door

COLUMN - Na vorige week in gedachten terug te zijn gekeerd naar de Bijlmer, ging ik nu in het echt.

De foto op mijn rijbewijs is gemaakt in 2006. Het is als een beslagen zwart-witspiegel. Er zat iets meer krul in mijn haar en het lijkt alsof ik geen wallen onder mijn ogen heb, maar dat komt door de afdrukkwaliteit. Opvallend hoe weinig een mens kan veranderen in zeven jaar. Alleen de details verschillen. De grote lijnen zijn hetzelfde.

Zo zou het in de Bijlmer waarschijnlijk ook zijn. Misschien is het fietspad naar mijn flat eindelijk gereed gekomen. Of hebben ze die picknicktafel weggehaald, waar toch nooit iemand zat omdat hij in een tochtgat stond zodat je zelfs bij windkracht 2 weggeblazen werd.

Maar ik lette er niet op, want ik werd gegrepen door de totale leegte van het uitzicht. Het winkelcentrum was veranderd in een grote berg puin. Ik dacht aan al die rare winkeltjes waar nooit klanten kwamen, maar die altijd bleven bestaan. Aan de niet eens zo slechte Chinees, waarvoor je om moest lopen en dan door een donker trappenhuis kwam waar in films altijd lijken van bijrolspelers worden gevonden. Aan de rommelige Albert Heijn, waar ik met mijn krop ijsbergsla tussen de lijvige schooljongetjes stond die energydrink en chips kochten. Het rook er altijd naar gas, maar iedereen negeerde het, dus dat deed ik ook maar, zoals ik buitensporige turbulentie negeer als iedereen rustig verder bladert in zijn in-flight magazine. Geestelijk gerustgesteld door de kudde, maar diep van binnen doodsbenauwd.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Mijn drone en ik

, door

COLUMN - Deze week heb ik een drone gekocht. Bij de Bart Smit voor maar €99,99. Nu kan ik eindelijk aan de slag als huis-tuin-en-keukenjournalist. Of als spion natuurlijk. Dat kan namelijk ook vanuit huis: organisaties als de AIVD schijnen het afluisteren uit te besteden aan private bedrijven, omdat ze zelf de grote hoeveelheid data nooit zo snel zouden kunnen verwerken. Als dat zo is, wil ik ook best meewerken vanuit mijn luie stoel. Bovendien krijg je er ook nog eens veel meer voor betaald dan wanneer je gewoon in overheidsdienst werkt. En een beetje spelen met zo’n op afstand bestuurbare helikopter, dat lijkt me ook wel wat.

Nadat ik mijn drone uit de verpakking had gehaald, besloot ik om er eerst maar eens mee naar Brussel te vliegen. Er was een kroning en een groots feest. Ik kreeg er beelden door van een niet zo houterige nieuwe koning. Maar hoe heet die nieuwe koning eigenlijk? Moet ik hem Filip noemen, of Philippe? De strijd tussen de twee namen is natuurlijk kenmerkend voor de verdeeldheid bij onze zuiderburen, maar ik vind het maar onhandig. Als de beste man twee verschillende namen krijgt, bestaan er ook twee verschillende beelden van hem, die ieder hun eigen geschiedenis creëren. Nu ik zo’n mooie drone heb, wil ik wel weten wat de waarheid is, hoe het werkelijk zit. En daar hoort één naam bij, anders kan ik natuurlijk nooit weten wat hier echt gaande is.  

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Hoe een McDonalds-burger aantrekkelijk gemaakt wordt

, door

Heb je je wel eens afgevraagd waarom fastfood er in reclames en advertenties best smakelijk uitziet – terwijl het in realiteit vaak een zielig plakje ‘iets’ is dat vaag aan vlees doet denken, verdronken in teveel ketchup en ingesloten in droge broodjes? McDonalds geeft zelf het antwoord. Dat is dan wel weer leuk van ze.

Vorige Volgende