Afgelopen vrijdag werd hij 87: Frank Stella, meester van minimalisme en puur abstract. In Nederland bekend van een reusachtige gebroken kruik. Wie in de laatste anderhalf jaar vanuit Harlingen naar Terschelling of Vlieland is overgestoken, heeft de enorme sculptuur wel gezien. Broken Jug, 2021 Dankzij inspanningen van Joop Mulder (oprichter Oerolfestival en culturele ontwikkelorganisatie ‘Sense of Place’) heeft de gemeente Harlingen het beeld nu in bruikleen. Mulder heeft de installatie van het werk niet meer mogen meemaken. Hier een timelapse filmpje met het plaatsen van het werk. https://www.youtube.com/watch?v=Qi8jDYPjFIw De bruikleen kost de gemeente 10.000 euro per jaar, maar dat denkt de gemeente te kunnen dekken door het parkeertarief met een kwartje te verhogen. Daar kwam natuurlijk kritiek op van ‘eilandgangers’. Twee weken naar Vlieland werd ineens 3,50 euri duurder. Met die kritiek rekende een van de Harlingers af: “Ze veroorzaken meer overlast dan dat ze iets bijdragen aan de toeristische sector hier in Harlingen” (bron: Harlinger Courant, 26-2-2021) Een kleinere versie (zo’n 3 x 4 x meter) van de 14 meter hoge Harlinger kruik (waar deze 'eye of the beholder' meer een slakkenhuis in ziet) is in bezit van het Berardo Museum in Lissabon. The Broken Jug, 1999 Hoe anders van stijl is de kruik, vergleken met Stella’s andere werken voor de openbare ruimte. Even abstract, maar meer barok is dit fraai stuk junk-art in Luxemburg. Het steekt behoorlijk af tegen de strakke architectuur er om heen. Sarreguemines, 1993 Weer anders is de installatie van twee sculpturen, te zien geweest bij beeldenroute ArtZuid 2015 in Amsterdam. Inflated Star and Wooden Star, 2014 Verschillend maar herkenbaar? Zo verschillend zijn sculpturen zijn, zo verschillend zijn door de jaren heen ook zijn schilderijen, collages en grafische werken. Zou je bij zulk abstract werk, als je ze los van elkaar tegenkomt, zonder bijhangend verklarend bordje toch de hand van de meester herkennen? Concentric Square, 1966 Effingham II, 1966 Raqqa II, 1970 Hooloomooloo IV, 1994 Franks Stella in Nederland Bijna zou Nederland al veel eerder een groot, monumentaal werk van Stella kunnen hebben. Hij is gevraagd een ontwerp te maken voor een van de paviljoens van het Groninger Museum. Het ging niet door omdat de Groningers de teflon-tent te duur en niet veilig genoeg vonden. Stella wenste niets aan zijn ontwerp te veranderen. Einde verhaal (meer lezen? Kunstpuntgroningen en Trouw (1992. betaalmuur). Er zijn 20 werken van Frank Stella in Nederlandse musea. Op één na allemaal in depot. Het Stedelijk Museum Amsterdam heeft 13 uiteenlopende werken. Tot en met 16 mei is ‘Newstead Abbey’ nog te zien in de expositie ‘Everyday someday and other stories’. Museum Boijmans van Beuningen (Het Depot), Rotterdam - 2 werken: Marsamxett Harbour A1 en The Butcher Came and Slew the Ox. Van Abbemuseum, Eindhoven - 2 werken: Effingham I en Tuxedo Junction. Kunstmuseum, Den Haag - 2 werken: Uzlany II en The Whale as a Dish. Museum No Hero, Delden -1 werk: WLID. Beste musea, ik daag u uit. Haal die werken uit de depots en hang ze in het gemeentemuseum Het Hannemahuis, Voorstraat 56, Harlingen (hee, een Voorstraat!). Geen 1 op 1 ontmoeting zoals men met het Rijksmuseum Amsterdam heeft afgesproken. Nee, gewoon die 20 werken ophangen tussen de oude klokken, in de kunsthandelkamer en de jeneverstokerij. Een uitdaging die te doen moet zijn. Wie pakt die op?
Na acht jaar brengt Blur weer eens een plaat uit, The Ballad of Darren. De eerste single is vers van de pers.
Die heet The Narcissist, en dat valt in ons huidige tijdperk van ongelimiteerde zelfpromotie middels sociale media nogal pertinent te noemen.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Ongetwijfeld woedt er discussie over de vraag of we de geschiedenis van de Amerika’s vóór de komst van Columbus nog moeten aanduiden als “precolumbiaans”. Zoals alle historische periodiseringen, verheldert én verdoezelt ook dit etiket. Ja, de komst van mensen van overzee was een schok, een breuk. Nee, er waren continuïteiten.
Azteekse watergodin uit Mexico (MAS Antwerpen)
De klap van de Spaanse aanwezigheid was in elk geval onvoorstelbaar. De conquistadores kwamen met schepen, paarden, kanonnen, christendom, gouddorst en het pokkenvirus. De mensen in Midden-Amerika, die leefden in wat wij het Chalcolithicum zouden noemen, konden zich geen voorstelling maken van wat hun te wachten stond. Vermoedelijk begrepen ze het evenmin nadat Hernán Cortés, samen met de Tlaxcalteca’s en de Texcoca’s, de hoofdstad Tenochtitlan had verwoest. De ervaren schok schiep ruimte voor de snelle verspreiding van het christendom en de Spaanse taal.
Een Maya-hoofd uit Guatamala (MAS Antwerpen)
Er bleven ook dingen hetzelfde. De Azteekse Drievoudige Alliantie mag dan in 1521 gewelddadig ten onder zijn gegaan, in Mexico leven nog een kleine twee miljoen Azteken en het Nahuatl is een levende taal, waarin men informatie over het verleden mondeling doorgeeft. We bezitten zo’n tachtig Azteekse boeken, uitgegeven door de Leidse onderzoeker Maarten Jansen. Daarvan zijn er vijftien precolumbiaans, terwijl ook de jongere boeken informatie bevatten over de precolumbiaanse periode. Over de Maya’s, waarvan er in Guatamala en Yucatán nog acht miljoen leven, is iets soortgelijks te zeggen. Een voor hen belangrijk boek, Popol Vuh, bevat verhalen over de vroegste periode. Kortom: er zijn bronnen van informatie.
Taalpolitieke kwesties hebben mij altijd meer geïnteresseerd dan de gemiddelde mens: hoe stellen we vast in welke omstandigheden welke taal of talen gebruikt mogen of moeten worden? Moeten alle kinderen op het schoolplein altijd Nederlands praten? Welke talen moeten worden gesproken in het Europese Parlement om alles tegelijk efficiënt en democratisch te laten verlopen? Moeten we ons verweren tegen het Engels in het hoger onderwijs of die taal juist omarmen?
De laatste tijd dringt tot me door dat in de toekomst die vragen weleens allemaal zouden kunnen verdwijnen, of in ieder geval een heel andere vorm zouden kunnen krijgen. Dat komt door Kunstmatige Intelligentie, systemen als ChatGPT maar vooral Google Translate en DeepL, automatische vertalers. Steeds beter worden die dingen: als je weleens iets moet vertalen, doen die systemen dat voor je in een handomdraai. Vaak is hooguit nog een lichte redactieslag nodig.
Het moment lijkt niet ver meer dat die systemen niet alleen voor geschreven tekst werken, maar ook in staat zijn de gesproken taal te begrijpen en voort te brengen. Ik bedoel niet dat zulke systemen er over vijf jaar zijn, maar wel dat ik niet verbaasd zou zijn als we ze in pakweg 2045 overal hebben. Dat je tegen die tijd een knopje in je oor kunt doen die alles wat de ander zegt in diens eigen stem maar in jouw taal laat klinken.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
And all through midnight streets you’ll hear
How the youthful and the old
Party hard to numb the fear
No one wants to feel the cold
Escape on Friday
Get caught on Monday
‘Zone 1 to 6000’ staat op Nabihah Iqbals debuutalbum Weighing Of The Heart (2017).
Er zijn van die mannetjes die met recht vervelende kereltjes genoemd kunnen worden. We noemen geen namen, u kent zelf wel bepaalde alfamannetjes en frustraten die haatcampagnes tegen feminisering voeren.
Jammer, want mannetjes kunnen zo leuk zijn….
Mannetjes waar je je veilig mee voelt. Het enige wat het mannetje van je vraagt is wat geduld op te brengen tot-ie groen wordt.
Het Ampelmännchen uit de voormalige DDR is dermate iconisch geworden dat het werd ingezet bij de feestelijkheden rond het 25-jarig bestaan van de Duitse eenheid. Vormgegeven door kunstenaar Ottmar Hörl waren de ‘alle-mensjes -zijn-broedertjes’ op veel plaatsen te zien.
Als standbeeld in Frankfurt am Main
Groepsgewijs op de Postsdamer Platz in Berlijn
Het verkeerslichtmannetje is overigens niet te beroerd zich in een ander te verplaatsen. Van Karl Marx….
… tot Elvis
Sterker nog: het mannetje kan ook een vrouw zijn. De eerste keer verschenen als ‘Sofie’ in Amersfoort. Nu zijn ze over heel de wereld te zien. Onder andere in Australië en Litouwen. Speciale vermelding is voor Wenen waarin 2015 voor het eerst homoseksuele en hetero ‘Ampelpärchen’ (verkeerslichtstelletjes) verschenen. Ook dat voorbeeld werd snel wereldwijd gevolgd.
RECENSIE - Dat is nou eens een leuk boek: Verheven ongemanierd. Mimi en Multatuli van Gaia van Bruggen. Mimi, voor wie het even niet paraat mocht hebben, heette voluit Mimi Hamminck Schepel en was de tweede echtgenote van Multatuli.
Mimi – zoals we haar maar zullen noemen – heeft geen makkelijk leven gehad. Ze koos ervoor een keurig, burgerlijk en ongetwijfeld welgesteld bestaan op te geven om te leven met iemand die weliswaar gold als een geniaal schrijver, maar die van de ene naar de andere moeilijkheid liep. Dat ik hem in de vorige zin “schrijver” heb genoemd, zou hij me vermoedelijk kwalijk hebben genomen, want de Havelaar was zijns inziens geen roman maar een politiek middel. En het boek dat mij het dierbaarst is, Woutertje Pieterse, zou hij nooit uitgegeven hebben willen zien zoals het uitgegeven is. Het was geen zelfstandig boek, vond hij, maar een uitwerking van zijn Ideën. Wat ik maar zeggen wil: Multatuli was iemand die het met iedereen oneens lijkt te zijn. Op zich een zinvolle intellectuele positie, maar lastig voor wie ermee moet samenwonen.
Van Bruggens verhaal is dus te lezen als een verslag van een reeks moeilijkheden. Moeilijkheden met de eigen familie, die Mimi verbiedt om te gaan met Multatuli. Niet onbegrijpelijk, want zijn omgang met goedgelovige jonge vrouwen zou tegenwoordig gelden als grensoverschrijdend. Moeilijkheden met Multatuli’s kinderen en eerste echtgenote, Tine. De kinderen haatten hun stiefmoeder als de poorten van de hel. En uiteraard behandelt Van Bruggen de financiële moeilijkheden. Die vormen nu eenmaal de rode draad in elke Multatulibiografie. Ronduit wreed zijn de moeilijkheden na Multatuli’s dood, als ze de boedel niet op de normale manier te gelde kan maken omdat daarvoor moet worden samengewerkt met Multatuli’s kinderen, waarvan niemand weet waar die zijn.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bij Omroep ZWART kun je de vierdelige docuserie Fight The Power: How Hip-hop Changed The World (BBC) kijken. Het verhaal wordt verteld door Chuck D (Public Enemy) die ook andere artiesten en experts aan het woord laat. In de eerste aflevering gaat het over The Bronx in de jaren ’70 en begin ’80, institutioneel racisme en politiegeweld, de stadsplanning van Robert Moses, de aantrekkingskracht van graffiti spuiten op metro’s en “b-boys and b-girls”. Muziek en dans zijn de culturele manifestatie van het leven in een situatie van geweld en uitzichtloosheid, en het is gezien de achtergestelde positie van The Bronx dan ook onvermijdelijk dat muziek over politiek gaat. In 1982 werd hiphop volwassen, aldus de docu, toen het nummer ‘The Message’ van Grandmaster Flash & The Furious Five overal te horen was.
James Holden is zo’n elektronische artiest die in de loop der jaren alleen maar interessanter wordt. Hij kreeg bekendheid als DJ die goede remixen maakte – en zijn mix-album At The Controls uit 2006 was toen (en nog steeds) inderdaad heel goed – maar Holden ging gelukkig steeds meer zijn eigen muziek maken en nam daarbij de experimentelere afslag. Het nummer ‘Common Land’ staat op zijn nieuwste album Imagine This Is A High Dimensional Space Of All Possibilities.
Experimenteel artiest Amon Tobin maakte zijn nieuwe album Nomark Selects, Vol. 1 met enkele van zijn aliassen, waaronder Cujo en Two Fingers. Als Cujo is Tobin meer jazzy, als Two Fingers – samen met drum & bass-artiest Doubleclick – klinkt hij steviger. En als zichzelf is Tobin al niet goed in een hokje te vangen, wat het nogal een gevarieerd album maakt.