Liefde, afscheid, heimwee en geluk door de ogen van opkomende en gevierde kunstenaars, die de veelbewogen geschiedenis van migratie verbeelden in het Museum Fenix te Rotterdam. Hoe past een leven in 1 koffer, wat neem je mee en wat laat je achter ? Welke reis heeft een koffer gemaakt ? Was het een vlucht, op weg naar de liefde, een betere toekomst, haastig of zorgvuldig ingepakt? Fenix verzamelde de afgelopen jaren meer dan tweeduizend koffers die met hun eigenaren de wereld over reisden. In het Kofferdoolhof kan men met een audiotour dwalen tussen de koffers en hun uniek verhaal beluisteren. Collectie Fenix. © Mark Bolk Een van de gevierde kunstenaars is Adrian Paci, die in 1997 een gewelddadige opstand in Albanië ontvluchte en zijn toevlucht zocht in Italië. Zijn artistieke expressie vertolkt vele existentiële en sociale problemen van ons tijdperk: migratie, mobiliteit, verlies, ontheeming, globalisering, culturele identiteit, nostalgie, geheugen. Collectie Fenix. ©Adrian Paci - Een foto uit de film: Centro di Permanenza Temporanea. Wachten op een vlucht die nooit komt. Allen stapten op, maar konden nergens heen... Centro di Permanenza Temporanea , oftewel "Tijdelijk Detentiecentrum" is een korte film die de onzekere en uitzichtloze situatie van migranten verbeeld. Gevangen in een pauze van asielcentra, wachtend op een toekomst die nooit schijnt te komen. Vertrek, reis en aankomst in bijna tweehonderd foto's. Zweden, 2015. Cidra vluchtte met haar oom Ahmed en tante Jihan naar Zweden. Ze belt haar moeder, die in Syrië achterbleef. Collectie Fenix. © Olivier Jobard. The Family of Migrants is een Fenix expositie van bekende en onbekende foto’s, genomen door 136 fotografen van over de hele wereld. Zij tonen dat migratie van alle tijden is en bovenal over mensen gaat. China, 1996. Geliefden onder een deken in de trein van Guangzhou naar Chengdu. Collectie Fenix. © Wang Fuchun. Naast de vele mooie en interessante exposities én een restaurant met streetfood en familierecepten van Sterrenchef Maksut Aşkar, is er ook het Plein. Een organisch gebeuren, van pop up eetstalletjes, winkeltjes, kleine exposities, een taalschool waar bezoekers ook aan deel kunnen nemen of met eigen initiatieven kunnen komen om het Plein met een eigen vormgeving te laten ontwikkelen. Tot ziens in Museum Fenix. https://vimeo.com/1076012163
Assepoester versus Belle (van het Beest) in een rap battle… waar de hel zit ik naar te kijken?? (En jullie nu ook, trouwens – graag gedaan!) Nou ja, algoritme bedankt ofzo. Ach, dat Sarah Michelle Geller (in de rol van Assepoester) aardig kon zingen, zij het met tegenzin, wisten we al langer.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
‘Relationship’ is een fotoserie die de liefde tussen Zackary Drucker en Rhys Ernst vertaalt naar beeld.
En van zelfliefde, de tijd daar naartoe. Beiden zijn transgender en in het begin van hun transitie.
In 2008 ontmoeten, herkennen zij elkaar en beginnen een relatie.
In diezelfde tijd ontwikkelen zowel Rhys als Zackary zichzelf in multidisciplinaire beeldende kunsten. Zo begint een fotoserie die de jaren samen documenteert.
In iedere ruimte van hun huis was wel ergens een camera – transitie in licht en compositie.
Naar elkaar groeien en uiteindelijk een nostalgisch terugzien op een relatie die eindigt in 2014.
Kort daarna wordt hun fotoserie in de Whitney Biennial tentoongesteld.
Het toont de kunstwereld een nieuwe liefde in beeld tussen twee transgender mensen die deze werkelijkheid zelf visualiseren in een tijd waar de media het frame beheerst met sensationele en eenzijdige verhalen.
De serie is intiem, kwetsbaar gelaagd en doet bij tijden denken aan het werk van Nan Goldin. Reflecties – soms letterlijk, van Goldins leven gedeeld met anderen.
In de fotoserie Relationship symboliseren de reflecties soms de uiterlijke eerste afwijzing, alswel het innerlijk verlangen om de ware gender te kunnen zien. Vervorming van verleden en toekomst.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dido’s Lament is vertolkt door tal van artiesten. Doorgaans zijn dat klassiek geschoolde operazangers en -zangeressen, zoals Jessye Norman.
Jeff Buckley doet ’t ook lang niet onaardig, zo met z’n falsetto.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ja, János. Ja, dat heb je. Ik schreef een paar jaar terug:
Hongaarse black metal met trompet. Hoe vet is dat? Sear Bliss bestaat nog steeds, als ik Wikipedia mag geloven. Het is typisch zo’n bandje waar ik één vet nummer van ken via zo’n gratis reclame-cd’tje*, maar waarvan ik nooit de moeite heb gedaan meer werk op te zoeken. Geen idee of ik mezelf daar niet gruwelijk tekort mee heb gedaan.
Recent had ik het met een collega over leuke Nederlandse bandjes die in de jaren 90 te zien waren in de kleine clubs. Naast de usual suspects viel toen opeens de naam Brotherhood Foundation. Die had ik al lang niet meer gehoord! Hoewel dat toch een heel aardig hardcore/metal bandje was dat ik met veel plezier vaak live heb mogen aanschouwen, waaronder op de parkeerplaats van het jongerencentrum SJOR in Roggel. Tispelpop, heette dat festival, en warempel het lijkt nog steeds te bestaan. Hoe dan ook, Elevator Music, nog steeds leuk!
Limburgse gemeentepolitiek uit de jaren 80, het feitje dat Rowwen Hèze vroeger blijkbaar in het Engels zong… wat komt hier allemaal voorbij?! Ook een stukje muziek natuurlijk, genaamd ‘Niks Stront Niks’, want het is natuurlijk de Closing Time.
Juij, nostalgie enzo! Het breakbeat gezelschap Bombfunk MC’s had in 2000 een grote hit in Europa met het nummer Freestyler. Lekkere beats, onderhoudend clipje, wat wil een mens nog meer?
Nafas Khoramiyan was een muzikaal wonderkind dat zes verschillende instrumenten bespeelt en verschillende prijzen won in Iran.
Hier speelt ze de Tombak, een traditionele Iraanse drum.
Wishbone Ash is een Britse hardrock/progrock-band die vier albums maakte in de jaren ’70 en grotendeels onder de radar bleef.
Desalniettemin hadden de heren invloed op tal van heavy metalbands, zoals Judas Priest, Metallica, Iron Maiden en noem maar op.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.