Je kunt de klok erop gelijkzetten: zodra het kwik in het Westen boven de 25 graden stijgt en iedereen langzaam in de vakantieroes glijdt, kruipt er weer een nominatie voor de Nobelprijs voor de Vrede uit een geopolitieke kruipruimte waarvan je wenste dat niemand hem ooit had geopend. Dit jaar: Donald J. Trump, nogmaals voorgedragen. En wie gunt hem dat eerbetoon? Niemand minder dan zijn oude genocidale vriend en partner in diplomatieke dissonantie, Benjamin Netanyahu. Waar Trump de prijs in 2020 nog misliep mag hij het nu nog een keer proberen. Toen gaf het comité de prijs toch liever aan het Wereldvoedselprogramma, want honger is apolitiek. Of nou ja, wás apolitiek, totdat Israël het dit jaar als wapen inzette om Gaza etnisch te zuiveren. Op zijn palmares kan de Trumptator in spe inmiddels nog meer 'vredesinitiatieven' bijschrijven, zoals het inzetten van het leger tegen burgers in eigen land en het terugbrengen van internationale diplomatie tot de drie letters W, T en F. Maar voor wie dacht dat de Nobelprijs voor de Vrede ooit écht bedoeld was om vrede te belonen: mwah. De geschiedenis laat een ander patroon zien. De prijs wordt al decennia gebruikt om niet-westerse landen de les te lezen. Denk aan de Dalai Lama (China: foei!), Malala Yousafzai (Pakistan: kijk, zo moet het!), en Liu Xiaobo (China opnieuw: we menen het echt hoor!). De boodschap is steevast: “Zie, dit is wat fatsoenlijk gedrag is. Leer ervan, barbaren.” En begrijp me goed, natuurlijk had het Nobelcomité gelijk: die regimes zijn moreel verwerpelijk. En die prijzen zijn terecht gegeven, aan zeer moedige mensen. Maar ondertussen branden ziekenhuizen in Gaza. Worden artsen daar gebombardeerd terwijl ze een kind proberen te opereren zonder stroom of verdoving, door de 'enige echte democratie' in het Midden-Oosten. En terwijl de westerse politiek zich schrap zet om vooral géén standpunt in te nemen, 'neutraliteit' is in dit conflict immers het nieuwe morele kompas, zijn daar nog wel mensen als Francesca Albanese, de VN-rapporteur voor de mensenrechten in de Palestijnse gebieden, die de vinger op de zere plek legt, en durft te benoemen wat er gebeurt. En in dank daarvoor sancties van de VS kreeg opgelegd. Haar belonen met de Nobelprijs zou radicaal zijn. Niet omdat het overdreven is, maar omdat het voor het eerst de spiegel zou voorhouden aan 'ons soort mensen', een soort die al te lang wegkijkt naar anderen terwijl het in eigen huis inmiddels ook flink ettert, of eigenlijk, altijd al geëtterd heeft. Het zou een prijs zijn die we voor de verandering tegens 'onszelf' inzetten, met als ondertitel: "En nu stoppen we met de schijnheiligheid." Geef die prijs aan Albanese. Geef hem aan de artsen in Gaza die, zelfs onder constante Israëlische drone-aanvallen, nog steeds hun werk doen. Dat zou pas een statement zijn. Maar de Nobelcommissie zit in Noorwegen, niet in Gaza. En moraliteit lijkt ook hier vaak een kwestie van comfort, niet van consequenties. Dus tenzij we onze verontwaardiging omzetten in actie, blijft deze prijs wat hij al jaren is: een gecureerde schijnvertoning van Westerse deugdzaamheid. Teken de petitie. Sta op voor échte moed.
Dat het niet allemaal kommer en kwel was in de Middeleeuwen, bewijst dit Poolse gezelschap met hun versie van het 13e eeuwse lied ‘Merry it is while summer lasts’.
Het lied werd eind 19e eeuw gevonden in een Psalmenboek in de Bodleian Library, de onderzoeksbibliotheek in Oxford.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Johnny Hallyday was het alias van Jean-Philippe Smet, zoon van een Belgische immigrant. Hallyday werd een rockzanger in de stijl van Elvis Presley, verhuisde tijdelijk naar Nashville om een plaat op te nemen in de hoop een carrière in de VS op te starten.
Dat lukte niet echt, maar in Frankrijk werd hij wel degelijk wereldberoemd.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
HOA is een Koreaanse band uit Seoel die doet denken aan de rock-&-roll-bandjes uit de jaren ’60. Sommige luisteraars vergelijken ze zelfs met de vroege Beatles.
Teveel eer, maar het klinkt in elk geval beter dan veel van de meuk die vandaag wordt uitgebracht.
The Raveonettes zijn een Deens duo die zich specialiseren in een combinatie van noise- en surfrock. Afgelopen jaar brachten ze hun tiende studio-album uit.
Love in a Trashcan komt echter van een eerdere plaat: Pretty in Black (2005).
Een jazzversie van de klassieker van Debussy? Saxofonist Kamasi Washington doet het gewoon. Van het bejubelde album The Epic (2015).
Wat gospel om de dag mee af te sluiten. Van de plaat waarmee Primal Scream doorbrak: Screamadelica (1991). Als u goed luistert, hoort u een echo van George Michael’s ‘Faith’ uit 1987.
Onlangs nam Ozzy Osbourne definitief afscheid van het grote publiek met een optreden van Black Sabbath en een keur aan heavy metal-bands die ode brachten aan hun inspiratie.
Ozzy is natuurlijk wel een beetje de GOAT van het genre. Inmiddels is ‘ie 76 jaar en lijdt hij aan Parkinson. Ze hadden ‘m voor de zekerheid maar aan zijn stoel vastgebonden. Die eigenwijze knar wil straks gaan staan, dachten ze vermoedelijk.
In het computerspel Elder Scrolls: Oblivion (onlangs in gepimpte versie opnieuw uitgegeven door Bethesda Softworks) moet je hellepoorten sluiten om te voorkomen dat de Daedra (demonische entiteiten) naar het aardrijk Tamriel kunnen komen.
U snapt wel wat de bandleden van Daedric als tieners zoal hebben zitten spelen thuis.
Stukje digitale huisvlijt ter begeleiding van Tool’s Forty Six & 2 (van het album Ænima, 1996). Volgens het blad Rolling Stone behoort het tot de 100 beste heavy metal-liedjes aller tijden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.