Bonos on the Catwalk

Hollywood o’scars
Afgelopen weekeinde hebben we weer mogen genieten van de fine fleur van de cinema. De rode loper was bezaaid met jurken, de dames die zich erin voortbewogen waren onweerstaanbaar. En steeds nadrukkelijker wordt de ontwerper vernoemd. Giorgio Armani, Gianni Versace, Dolce & Gabbana. Iedereen kent de namen. Er zijn zelfs al verhalen van actrices die jaarcontracten sluiten met modehuizen, die de volledige styling van een actrice onder handen nemen.

Gouden Greep
Wanneer is dit proces begonnen?
1995. Uma Turman verscheen op de catwalk in een jurk van Prada (zie Koppen / XL van 22/02/2011). Sigourney Weaver vroeg op dat moment voor de vuist weg aan Uma Thurman: “Ik wist niet dat Prada ook avondjurken maakte?” Waarop Uma Thurman antwoorde: “They don’t. They just made it for me”. En een trend was geboren, een hype was ontstaan.

Hier is een foto van die jurk van Uma Thurman. Met de actrice er nog in ;-)
En hier een foto van Sigourney Weaver op dat moment.

Het levert de ontwerpers veel meer exposure op dan de eigen modeshows. En dus doen ze hun uiterste best om de grootste namen in hun creaties te krijgen. En het levert de sterren flitsende beelden en een flinke duit op. Ware Liefde dus, wederzijds.

Artiesten & Merknamen
Het maakt van de sterren op de rode lopers plaatjes om van te smullen. Los van de blogs die zijn gewijd aan “worst dressed in Hollywood”, is er zo een industrie ontstaan die artiesten aan merknamen weet te koppelen. Dat reikt verder dan enkel de rode loper of filmsterren. En daar is de onderstaande foto een heel mooi voorbeeld van:

Bono & Ali, ieder met een reistas van Louis Vuitton, net geland in Afrika. Goede reclame voor LV (met Bono op de cover!) en voor Ali Hewson (alle kleding in beeld is van haar “fair trade” kledinglijn Edun). De keerzijde van dit verhaal is wat minder gekend.

Dana Thomas
Zij heeft in 2007 een boek geschreven: “Deluxe – How luxury lost its luster”. Hier is een goede bespreking van het boek van Dana Thomas te lezen, door Pieter van Os. Aanrader voor vakidioten en ethisch beleggers. Dana Thomas is een modejournaliste, ex-topmodel. Zij draait al heel lang mee in dit wereldje en werkt al 10 jaar als modespecialiste voor Newsweek.

In 2004 was zij samen met haar man op reis in China. En daar kwam zij in contact met de industrie die zich bedient van sweatshops en kinderarbeid. Daar ook, kwam zij erachter dat luxe een industrie is geworden. Een tegenstelling in it’s very nature: luxegoederen zijn per definitie niet te industrialiseren. Echte luxegoederen, zoals de reistassen van hofleverancier Louis Vuitton, werden handgemaakt, met zorg bereid, op maat gesneden. Dát is luxe. Dat is ook wat couturiers van origine deden: ontwerpen op maat creëren.

LVMH
Iedereen wil wel een luxegoed, iedereen wil wel het gevoel van échte luxe. Bernard Arnault heeft dat in de jaren ’60 goed gezien. Hij is luxemerken gaan verzamelen, zoals u of ik postzegels of auto’s verzamelen. Louis Vuitton Moët Hennessy (LVMH) is een conglomeraat met iets van 40 luxemerken. En Bernard Arnault is ermee één van de rijkste mensen op aarde geworden.

Eén van de dingen die Bernard heel goed door had, is dat productie in lagelonenlanden veel aantrekkelijker is (voor de eigen portemonnee) dan productie in eigen land. Dus vergunde hij de productie van Louis Vuitton tassen aan ’n Chinese producent. Daar worden de Louis Vuittons nu aan de lopende band geproduceerd door kinderhandjes en kleine vrouwenhandjes. “Eenmaal terug in Europa wordt dan slechts een kleine handeling verricht zodat het labeltje Made in China kan worden vervangen door Made in Italy.” – bron

Sinds Dana Thomas dit op zo ontluisterende wijze heeft beschreven in haar boek, is zij trouwens ook niet meer welkom als modejournaliste bij Louis Vuitton. Dat moge voor zich spreken…

Bono + Ali & LV
En dan is daar dat fotomoment van Ali Hewson, de vrouw van Bono. Zij, die haar organisch geproduceerde kledinglijn promoot, door in een reclamecampagne van Louis Vuitton te verschijnen. Daarvan krijg ik een héle wrange smaak in mijn mond. Bono, is dat niet die zanger van “Sunday, Bloody Sunday”? Het ethisch geweten van Ierland in een tijd dat er nog gevochten werd om een religie?
En zijn vrouw, heeft die geen “eerlijke handel”-kledinglijn, Edun?

Fabriekseigendom
Wat ik wel weet, is dat die Louis Vuittons worden geproduceerd aan de lopende band, in erbarmelijke omstandigheden en tegen een hongerloontje. Zoals dat 100, 150 jaar geleden bij ons normaal was: hele woonwijken, opgetrokken door de eigenaar van de fabriek, die denkt sociaal te zijn door zijn werknemers ‘goedkoop’ onderdak te bieden. En zo dus goedkope arbeid in huis haalt: zij werken 7 dagen per week 12 á 14 uur per dag voor deze baas, in ruil voor kost & inwoning en een beetje zakgeld…

Dát is óók Louis Vuitton.
Louis Vuitton staat bovenaan het lijstje van “ethisch onverantwoord geproduceerd”

En daarmee staan Bono en zijn vrouw behoorlijk in hun hemd (in in Kenya gestikt organisch katoen).
Hadden zij gekozen voor Hermès, dan hadden zij overschot van gelijk gehad. Dat is één van de weinige luxemerken die nog steeds handwerk én vakwerk leveren. Geproduceerd in eigen ateliers in Frankrijk. Met hooggewaardeerde en -geklasseerde arbeiders. Een bedrijf dat dan ook geen omzetcijfers vertoont van miljarden euro’s, maar van miljoenen euro’s, eerlijk verdiend goud…