WasHetMaarWat

38 Artikelen
42 Waanlinks
292 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Recensie: Het zijn net mensen

Het nieuwste boek van Joris Luyendijk handelt over zijn tijd als Midden-Oosten correspondent. Luyendijk had toen nauwelijks enige training als journalist gehad, en zodoende viel hij van de ene verbazing in de andere. Geregisseerde demonstraties, propaganda, tegenwerkende persvoorlichters, grove ellende, het komt allemaal langs. Gaandeweg gaat hij steeds meer beseffen dat je in dictaturen eigenlijk geen journalistiek kunt bedrijven.

Als hij zijn aandacht verlegt naar de Palestijnse kwestie, zie je hem als het ware met de handen in het haar zitten. Je kan er niet objectief over schrijven, laat staan filmen. Door de strijd te presenteren als een ruzie tussen twee tegenstanders ben je eigenlijk al verkeerd bezig. Wat moet je als journalist doen als één van de twee partijen de media veel beter kan bespelen dan de ander?

Tussendoor probeert Luyendijk te laten zien dat de bewoners van het Midden Oosten ‘net mensen’ zijn. De angst voor bombardementen, de urban legends, en de humor van de mensen die hij spreekt komen allemaal aan bod. Hij slaagt niet echt in die opzet: wie zelf niet in de gebieden is geweest, krijgt vooral een beeld van domme, xenofobe, analfabete woestijnbewoners. Het grootste verschil met Nederlanders is dat ze dom worden gehoùden, in plaats van er zelf voor te kiezen, maar sympathie wekt het allemaal niet op.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Genocide

wel of niet gebeurd?Eerlijk zeggen: wie heeft er enige idee wat er in 1915 gebeurde in Turkije? Ik geloof dat de officiële lezing in Nederland is dat de Turken genocide hebben gepleegd op honderdduizenden Armeniërs, en dat zal dan wel. De Turkse regering schijnt te beweren dat dat niet helemaal of zelfs helemaal niet waar is, en veel Turken delen die mening. Tot zover niets aan de hand.

Nee, echt, niets aan de hand. Dat CDA en PvdA kandidaten van de lijst schrappen vanwege hun ontkenning van de Turkse genocide, is te idioot voor woorden.

Als het zo klip en klaar is dat Turkije wel degelijk genocide heeft gepleegd, zouden ontkenners makkelijk bestreden moeten kunnen worden met argumenten. Geloven in je eigen versie van de wereldgeschiedenis is geen politieke zonde.

De officiële Turkse lezing van de Armeense kwestie zou ook geen moeilijkheden mogen opleveren bij toetreding tot de EU. Maar wat wel een probleem is: het is in Turkije strafbaar om te beweren dat in 1915 wel degelijk genocide heeft plaatsgevonden.

Tenminste, dat zou een probleem kunnen zijn, ware het niet dat landen als Nederland geen haar beter zijn: bij ons is het immers strafbaar om de Holocaust te ontkennen. Inderdaad, strafbaar. Beweren dat er helemaal geen zes miljoen joden stelselmatig zijn vermoord is een misdrijf. Die wet verleent de ontkenning van de Holocaust legitimiteit, want waarom zou je iets verbieden waarvan de onzinnigheid klinkklaar is?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Recensie: Alzheimer-opera

Ga nietAlzheimer is zo?n verschrikkelijke ziekte dat je wel heel erg je best moet doen om een opera erover niet aangrijpend te laten zijn. De Muziektheaterunie krijgt het bijna voor elkaar.

Vroeger was het makkelijk, met collectanten. Als je graag kunst subsidieerde, dan gaf je aan het Anjerfonds, en als je liever de ziekte van Alzheimer de wereld uithielp, dan stak je een tientje in de bus van Alzheimer Nederland. Als u zich afvraagt wat er met dat geld gebeurt, kunt u vrijdag gaan kijken: honderdduizend euro heeft de Alzheimerstichting opgehoest voor een opera.

Dat die opera grotendeels onverstaanbare liedjes bevat is natuurlijk niet erg. Dat hoort zo bij opera, en bovendien worden de teksten op een schermpje getoond, zodat de bezoekers alsnog het sinterklaasrijm van auteur Bert Keizer mee krijgt: ?De dood maakt geen geintjes, hij pakt de groten, maar ook de kleintjes.?

De slechte teksten, af en toe een valse noot, daar gaat een opera niet aan ten onder. De voornaamste schuldige is Eveline Karssen, die de vrouw van een dementerende bioloog speelt. Ze schmiert, ze heeft een lelijke stem en uitgerekend zij moet in het kader van dramatiek vrijwel elke zin twee of drie keer zingen. Het is een lange zit tot aan de pauze, en een enkele bezoeker houdt het dan voor gezien.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tien kleine negertjes

Het staatsrechtelijke spaghettimonsterBlijkbaar heeft Jan-Peter Balkenende het nog niet ellendig genoeg gehad. Twee keer ging hij op z?n snufferd, en nu begint zijn kabinet te desintegreren. Donner weg, Dekker weg, nu nog een rel over het gifschip van Van Geel en het begint te lijken op ?Tien kleine negertjes?. Straks leidt Balkenende een kabinet dat bestaat uit Gerrit, Rita Panzerfaust en een pelotonnetje wegwerpministers.

Blijkbaar is het ene zwartje het andere niet. Rita zit steviger dan ooit in het zadel, omdat Balkenende en de zijnen zich vierkant achter de minister schaarden. Ondanks het wegpesten van achtereenvolgens asielzoekers, een politica en een volledige politieke partij. Als ik het kabinet was, zou ik er ietwat zenuwachtig van worden. Maar de rook van de Schipholbrand was nog niet opgetrokken of Verdonk meldde doodleuk dat de gevangenismedewerkers adequaat hadden gehandeld. En ook dat nam het kabinet haar niet kwalijk.

Donner en Dekker, die slechts indirect verantwoordelijk zijn voor het hier en daar een hoekje afsnijden bij het naleven van de honderden regeltjes ? en hadden we niet sowieso al een hekel aan die vreselijke regelzucht? ? mogen echter meteen hun biezen pakken. Balkenende 2.1 blijft dit keer overeind, maar misschien is dat wel vooral om nog meer staatsrechtelijke spaghetti te voorkomen. De periode Balkenende was al een oefening wetten afstoffen, en het vallen van een gevallen missionair minderheidskabinet zou daar geen verandering in brengen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Beestenboel

Britse natuurbeschermingsorganisaties hebben samen met Disney onderzocht hoeveel tropische beesten er in en rond Engeland rondlopen. Het antwoord: véél. Dwergpanda’s, witte haaien, pinguins, krokodillen, wallabies. Als we in Nederland nou ook zo’n onderzoek doen, komt die poema eindelijk eens boven water.

Want laten we wel wezen: de Nederlandse natuur is saai. Je krijgt folders van Natuurmonumenten vol met everzwijnen, hazelwormen en andere crème de la crème. Als je vervolgens verwachtingsvol de paden op en de lanen in trekt, valt het vies tegen. Aangeplante bomen, en de enige beesten die je ziet zijn de mestkevers die de paardendrollen van je wandelroute afhalen – maar niet snel genoeg.

Àls er in de Nederlandse bossen en heides stiekum poema’s, anaconda’s, en een middelgrote papoea-stam wonen, krijg je die natuurlijk nooit te zien. Je komt die kut-everzwijnen al nooit tegen. Het is dan ook geen wonder dat nergens ter wereld de dierentuin-dichtheid zo hoog is als in Nederland.

Maar ook als je ze niet ziet, voegt een dierentuinbeest iets toe aan de natuur. Even van het pad af voor een plas tussen de bomen wordt toch spannender als er een minuscule kans bestaat dat er een boa constrictor om je nek valt. Paardenpoep heb je zo uit je schoenzolen verwijdert, maar een flinke berendrol veroorzaakt onherstelbare schade aan leer. Als er een diersoort is die specifiek jaagt op loslopende honden, kan zelfs Natuurmonumenten geen bezwaar meer hebben.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Recensie: Zwartboek

Nazi's die aan tieten zitten

Het zal niemand ontgaan zijn dat Paul Verhoeven terug is in Nederland. ?Zwartboek?, de nieuwe Nederlandse film van de regisseur die jaren in de States zat, is de afgelopen weken zo vreselijk gehyped dat je er bijna bij voorbaat een hekel aan zou krijgen. En lovende recensies zeggen weinig: de laatste Nederlandse film die zoveel positieve aandacht kreeg, ?Phileine zegt sorry?, was een droevige aaneenschakeling van net-niet-grappige scènes, met als tragisch dieptepunt de zoveelste parodie op ?When Harry met Sally?.

Dat ?Zwartboek? een Nederlandse film is, is onmiskenbaar. Hollandse cineasten zijn dol op bloot en seks, maar dan niet op z?n Hollywoods. In onze vaderlandse films is seks steevast het betere ram- en stampwerk, met klotsende tieten en harige kutten. Dat hoeft niet per se storend te zijn, maar het is ook al een jaar of dertig niet meer schokkend of boeiend. Films met heipaalseks en lillend bloot zijn inmiddels bijna even Hollands als klompen en windmolens, en ?Zwartboek? is geen uitzondering op de regel. Gelukkig smijt Verhoeven niet tot vervelens toe met konten en piemels.

Er zit vaart in het verhaal. Soms iets te veel, vooral in het tweede deel van de film. Hier en daar klinken de dialogen net iets te geforceerd, omdat er nog even snel iets uitgelegd moet worden aan de kijker. Tegen het einde van de film lijkt het wel alsof de acteurs bang zijn dat de aftiteling gaat verschijnen voordat ze bij de laatste pagina van het script zijn.

Vorige Volgende