Victor

294 Artikelen
119 Waanlinks
1.377 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Onderzoeker Kunstmatige Intelligentie aan de Vrije Universiteit Amsterdam.
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Trapontwerp kan levens redden

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Monumentaal trappenhuis in Londen (Foto: Flickr/nick.garrod)

Ondanks alle pogingen die ondernomen worden om Amerikanen gezonder te laten leven blijkt volksziekte nummer één, obesitas toch een stuk moeilijker in te dammen dan gehoopt. Het verwijderen van snoep- en frisdrankautomaten, het helpt allemaal weinig. Na de vele dietisten en fitnesscoaches zijn de architecten de nieuwste beroepsgroep die wordt ingezet om het overgewicht tegen te gaan. Hun opdracht: ontwerp betere trappen(huizen).

Traplopen is, zoals bekend, een enorm goede manier om structureel overgewicht tegen te gaan. Maar de erg diep weggestopte, slecht verlichte trappenhuizen worden in gebouwen in de Verenigde Staten vooral gezien als nooduitgangen, niet als alternatieven voor de lift. Dokter Ishak Ramsi bepleit nu in een artikel in het Southern Medical Journal dat het verbeteren van het ontwerp van trappenhuizen kan leiden tot drastische verbeteringen in de volksgezondheid. Co-auteur is zijn vrouw Nardine Mansi, een architect van beroep. De auteurs bepleiten dat trappen een veel centralere plek moeten innemen in een gebouw. En mensen moeten verleid worden om de trap te nemen: tapijt op de treden, muziek in het trappenhuis en – hoe Amerikaans wil je het hebben – motivational signs ophangen, het werkt allemaal.

Over het precieze ontwerp van de trappen zelf zeggen de auteurs weinig. Maar over trap-ontwerp is elders genoeg te vinden en daar maken we kennis met een geheel nieuwe terminologie van trappen. Het blijkt niet zomaar om een hoopje hout te gaan, nee, we hebben op- en aantreden, voor- en achterhouten, wellen en wellatten, trapbomen en stootborden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Voelen vissen pijn?

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Voor mijn part word ik arm, heb ik het nooit meer warm
Voor mijn part moet ik verder leven zonder blinde darm
Maar er is een ding wat ik nooit zou willen missen
En dat is vissen

Haakje in je neus: nooit leuk (Foto: Flickr/ratterrell)

Aldus Leen Jongewaard in de Nederclassic ‘Vissen’. Zelf heb ik in totaal misschien vijf keer geprobeerd te vissen. De laatste keer was toen ik ongeveer tien jaar was en in het kader van een ouderwets stukje vader-zoon bonding. Na twee uur sloegen we een heel erg klein visje aan de haak. Dat haakje bleek toen veel lastiger te verwijderen dan we hoopten. Na een kwartier worstelen kregen we het kreng er dan toch uit en lieten we het spartelende beestje weer te water. Tot mijn afgrijzen bleef de vis aan het oppervlak drijven, mij beschuldigend aankijkend met één oog. Zelden heb ik mij zo ellendig gevoeld. Na een half uur daar gelegen te hebben zwom het visje dan toch nog weg: er was blijkbaar niets aan de hand, maar de vis wilde mij erg grondig een lesje leren. Dat hielp: ik heb sindsdien nooit meer een hengel aangeraakt.

Vissen als sport kent al jaren even fanatieke voor- als tegenstanders. De meeste sportvissers behandelen -uit eigen initiatief of geholpen door wet en regelgeving- de gevangen vissen voorzichtig genoeg. Ook worden de vissen hier bijna altijd teruggegooid. Een erg desastreus effect op het ecosysteem van de Nederlandse slootjes heeft het dus in de regel niet. De discussie over het hengelen spitst zich vaak toe op een enkele vraag: voelen vissen pijn?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Decafé-plant in top 10 nieuwe soorten

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

De meeste nieuwe soorten verdwijnen in een laatje ergens (Foto: Flickr/dzsil)

Ook dit jaar publiceerde een grote commissie van vooraanstaande taxonomen een top tien lijst van nieuw ontdekte organismen in 2008. Het is dan wel een beetje vroeg in het jaar voor top-tien lijstjes, maar het zal wel even geduurd hebben voordat de jury eruit was. Op dit moment zijn er, als we de bacteriën en schimmels even wegdenken, zo’n 1,6 miljoen geïdentificeerde soorten bekend.

Daarvan vermoeden we dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Daarom is het niet vreemd dat er jaarlijks vele duizenden nieuwe organismen bijkomen. In 2008 waren dit er maar liefst 18.516 . Dat krijg je ervan als een tripje naar de Mekong je al snel meer dan duizend nieuwe soorten oplevert. Het ontdekken van een nieuwe soort is dus niet echt iets unieks en zo’n top-tien is daarom wel nodig om onze aandacht te vestigen op een aantal van de vele nieuwe soorten.

En in de top-tien van dit jaar is wel degelijk heel wat interessants te vinden. Zo is er het langste insect ooit gevonden (een soort wandelende tak van meer dan een halve meter) en het kleinste zeepaardje ooit (13 millimeter). Naast deze kersverse recordhouders vinden we ook een vleesetende naaktslak en een slak met een superingewikkeld huisje.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Nieuwscyclus van de wetenschap

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Martijn wees me op een erg aardige cartoon van de vaker geweldige webcomic PhdComics.com. Daarin stipt de maker een fenomeen aan waar we hier al vaker mee te maken hebben: hoe wetenschapsnieuws degradeert naarmate het verder over het internet verspreid wordt. De cartoon, die op komische wijze de cyclus van wetenschapsnieuws laat zien, is pijnlijk acuraat. De start begint hoopgevend: één of andere promovendus heeft vier jaar gewerkt aan een onderzoek en heeft een leuk klein resultaat geboekt. Dit publiceert hij, waarbij alle aannames en beperkingen nog genoemd worden.

Vervolgens gaat het communicatiebureau van de kennisinstelling er overheen en brouwt er een persbericht van. Dit is gelijk de laatste keer dat de onderzoeker het verhaal kan bijsturen. Hij/zij denkt dan: nouja, dat is wel wat kort door de bocht, maar ok. Hierna verdwijnt het bericht in de mallemolen van het internet en vertrekt via sites als digg of nujij naar buiten. En elke keer dat het opgepikt wordt door een andere site (of tv-zender) verdwijnen er weer een hoop nuance en wetenschappelijke kanttekeningen bij het verhaal totdat je uiteindelijk je verhaal op een panieksite tegenkomt waar het zo vervormd is dat het lijkt alsof jij en je werkgever iedereen oproepen om toch vooral alu-hoedjes te dragen omdat je net berekend hebt dat een mobiele telefoon net zoveel straling afgeeft als een neutronenbom.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Play’d en Arduino

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Het Playd prototype, met de Arduino eruithangend (Foto: Victor de Boer)

Zoals ik vorige week ook al zei in een reactie op de post op Peterspagina: het is leuk om een keer zélf wetenschaps ‘nieuws’ te zijn in plaats van erover te schrijven. Aan mijn mede-GC-redacteuren moest ik wel beloven iets over Play’d, het winnende idee voor de Science Park Amsterdam ideeënprijs, te schrijven. Omdat ik niet alleen maar grote pluimen aan mezelf wil geven gaat dit stukje ook over het hart van Play’d: de Arduino. Dus als je het PR-praatje wil overslaan en gewoon direct zelf aan de slag wilt om heel simpel geweldige hardware te maken, kan je beter naar het tweede deel doorscrollen.

Over Play’d
Om de ontwikkeling van kinderen te stimuleren zijn allerhande (speel)producten beschikbaar. De ontwikkeling voltrekt zich echter in een zeer hoog tempo en jonge kinderen kunnen snel uitgekeken raken op producten die niet meer bij hun ontwikkelingsniveau passen. Mijn idee behelst het interactieve en adaptieve elektronische speelkleed ‘Play’d’.

Play?D is een zachte, dikke plaid, ontwikkeld voor zeer jonge kinderen terwijl het tegelijkertijd een interactieve speelomgeving is. De plaid is opgebouwd uit vakjes, waarbij elk vakje een eigen kleur en stoffen oppervlak heeft. Verwerkt onder elk van deze vlakken bevinden zich sensoren (zoals druksensoren of microfoontjes), waardoor het jonge kind op een natuurlijke en leuke manier met het onderliggende adaptieve systeem kan communiceren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Hoe staat het met de LHC?

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Samen met de hele wereld keken we afgelopen jaren gespannen richting Geneve om te zien wat de Large Hadron Collider ons zou opleveren: De wereld zou in een kolkend zwart gat vergaan of de experimenten zouden ons precies vertellen wat er gebeurde tijdens de eerste momenten na de Big Bang en ons op die manier vertellen hoe ons universum in elkaar steekt. Op 10 september 2008 werd de LHC voor het eerst in gebruik genomen en …

… het bleef verdacht stil. Wat gebeurde er precies en waarom horen we toch zo weinig vanuit het CERN. Professor Brian Cox kwam naar de TED conferentie om het één en ander uit te leggen. In onderstaand filmpje vertelt hij in drie minuten over de aanvankelijke blijdschap, wat er precies misging en hoe de toekomst van de LHC eruit ziet.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: De wiskundige formule voor oorlog

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

P(x)=Cx^-alpha: De formule die oorlogsdoden lijkt te verklaren (naar slide van Sean Gourley)

De aanslag op koninginnedag heeft uiteindelijk aan zeven mensen het leven gekost, waaronder de geschifte malloot die de Suzuki bestuurde. Nadat het eerste stof van terechte verontwaardiging neerdaalt begint het grote duiden. Op de een of andere manier zitten wij zo in elkaar dat een dergelijke daad een betekenis moet hebben. Men zoekt naar een groter plaatje waarbinnen deze aanslag past.

In het geval van deze wanhoopsdaad zal dat grotere plaatje uitblijven, maar in algemenere zin is de vraag wel degelijk interessant: kunnen we iets zeggen over de waarschijnlijkheid van een dergelijke aanslag? Is geweld op een of andere manier te voorspellen?

Natuurkundige en politicoloog Sean Gourley benaderde geweld zoals het een wetenschapper betaamt. Hij keek naar de data. Hiertoe schraapte hij gedurende langere tijd gegevens over aanslagen en gevechtsacties uit nieuwsberichten, zich in eerste instantie concentrerend op het conflict in Irak. De interessantste ontdekking bleek de verhouding tussen de frequentie van incidenten en het aantal dodelijke slachtoffers dat daarbij viel. Nadat Gourley dit in een grafiekje tegen elkaar uitzette bleek een klassieke ‘power law‘ te ontstaan.

Nu lijkt dit al een verrassing, maar dat valt eigenlijk nogal mee: zodra je met frequenties van dingen werkt, stuit je eingelijk al vrij snel op die machtswet. Maar wat Gourley deed is kijken naar de variabele in de formule. De specifieke versie van de formule zie je in het bijgevoegde plaatje. Het zegt dat de kans (P) op een incident met x doden gelijk is aan een constante keer dat aantal tot de macht -alpha. Deze min alpha factor bepaalt de steilheid van de lijn. Met andere woorden, door die alpha krijg kan je een verdeling krijgen waarin relatief veel grote of veel kleine incidenten voorkomen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Pizzagooien voor micromotors

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Pizza-gooier in actie (Foto: Flickr/Jeff Kubina)

Wetenschap is het leukst als vindingen in één onderzoeksveld voor een doorbraak zorgen in een ander veld. Nog leuker is het natuurlijk als niet-wetenschappelijke ideeën onverwacht impact hebben in een wetenschappelijk veld. Het nieuwste voorbeeld zorgt voor de bovenstaande onwaarschijnlijke kop. Maar op welke manier kunnen pizzabakkers microtechnologie vooruit helpen?

Onderzoekers van de Micro/Nano-physics onderszoekslab van de universiteit van Monash zijn hard op zoek naar de meest energie-efficiënt mogelijke methode om een micromotor te laten draaien. Deze zogenaamde standing wave ultrasonic motors kunnen gebruikt worden voor de kleine nanorobotjes die we straks in ons lichaam injecteren om onze ziektes op te sporen en het lichaam te genezen.

Om de efficiëntie van deze kleine motortjes zo groot mogelijk te maken filmde promovendus Daniel (Kuang-Chen) Liu een professionele pizzabakker terwijl hij de pizza’s al draaiend de lucht in gooide. Vervolgens beschreef hij aan de hand van een aantal wiskundige vergelijkingen hoe de draaiing en golving van het pizzadeeg afhing van de handbewegingen van de pizzabakker.

“Als je een pizza wil blijven opgooien en niet wil stoppen om het op te vangen, dan moet je je handen in cirkels bewegen,” aldus Liu’s begeleider Friend. Door deze vondst en de wiskundige vergelijkingen erachter kan een betere aandrijving van de micromotortjes gerealiseerd worden. Door middel van vibratie in de vaste component van het motortje (de stator), word de draaibare schijf (de rotor) gelift en gedraaid op hetzelfde moment.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Twitteren met je brein

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

EEG mutsje (Foto: Flickr/krischall)

Using EEG to send tweet“. Met dit bericht lijkt de deur naar wereldwijde communicatie voor locked-in patienten geopend.

Hoewel het Locked-In syndroom niet heel vaak voorkomt, is het toch wel zo’n nachtmerrie dat het altijd bovenaan mijn lijstje staat van aandoeningen die je niet wil hebben. Dit zal voor een groot gedeelte ook wel komen door de videoclip die Metallica liet maken voor hun nummer ‘One’. Hierin zien we hoe een jonge soldaat in een ziekenhuisbed ligt, zonder mogelijkheid om te communiceren (zijn armen, benen en zintuigen werken niet meer). Wat de aandoening anders maakt dan een ‘gewoon’ coma is dat de hersenen van de soldaat gewoon doorwerken. Hij is een gevangene in zijn eigen lichaam.

Het schrikbeeld van niet kunnen communiceren en op jezelf teruggeworpen zijn doet mij nog altijd de rillingen over de rug lopen. En het blijft niet alleen bij fictie, er zijn daadwerkelijk patienten die na hersenschade inderdaad hun hogere hersenfuncties behouden maar niet meer in staat zijn te communiceren. Gelukkig wordt door onderzoekers en technici hard gewerkt om deze gekmakende isolatie wat te verlichten.

Al enige tijd zijn wetenschappers bezig met het verbeteren van biofeedback door middel van EEG‘s. Door hersenactiviteiten te meten kunnen de hersenstroompjes van patienten worden ‘uitgelezen’. Uiteraard gaat het nog niet zo goed dat hele gedachten kunnen worden gedetecteerd, maar iets is beter dan niets en de techniek lijkt succesvol.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

GC@AFFF: From Inside / Short Night of Terror

Still uit de animatiefilm From Inside (bron: Imagine)

Ondanks dat de kredietcrisis mede volgens festivaldirecteur Phil van Tongeren een hele hoop roet in het Imagine-eten gooide, viel er toch ook veel te genieten op het festival.

De animatiefilm is één van de genres die traditioneel bij het AFFF extra ruimte krijgt. Vorige jaren werd de animatie voornamelijk aangeleverd door de Japanners, maar dit jaar was dat anders met twee Amerikaanse en één Tsjechische inzending. Ik bekeek zaterdag het apocalyptische From Inside. Deze film maakt vanaf de eerste scene duidelijk waarom animatie zo’n ander medium is dan live-action film. De film is het kindje van striptekenaar en muzikant John Bergin die het bijna helemaal alleen maakte. Het levert een waar huzarenstuk op dat een heel persoonlijke kijk op de apocalyps geeft. In From Inside volgen we een treinreis door een verwoest landschap. Op de trein rijdt de zwangere vertelster mee die met ons mee kijkt naar wat de mensheid heeft aangericht. In gruwelijke beelden in zowel 2-d als 3-d krijgen we een donker beeld geschetst van de nadagen van de mensheid. Een schitterend stukje handwerk!

En dan was er afgelopen zaterdag natuurlijk de SNOT: de Short Night of Terror, de compromis die gesloten moest worden omdat er geen zaal gevonden kon worden voor de traditionele horrornacht. Gelukkig deed het publiek erg z’n best door terug te grijpen naar het aloude HOER en HOMO roepen. De politiek-incorrecte verwensingen waren weer niet van de lucht, wat deze nacht wat mij betreft tot een hoogtepunt van de lowbrow-cultuur maakt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

GC@AFFF: La Crème / Short Cut

Still uit La Crème (bron Imagine)

Vandaag start het Imagine: het 25e Amsterdam Fantastic Film Festival en ook dit jaar is GC erbij. We bekeken vast wat films die op dit leukste filmfestival van Nederland te zien zijn.

In het moderne Franse sprookje La Crème zit het hoofdpersoon Francois Mangin niet mee: hij zit niet alleen werkeloos thuis en kan daarom niet voor zijn jonge gezin zorgen maar na een sollicitatiegesprek moet hij ook nog eens met een lotgenoot strijden om één en dezelfde baan. Dan lijkt het tij gekeerd als hij een mysterieus potje gezichtscreme onder de kerstboom vindt.

Zodra hij een lik van deze crème opgebracht heeft ziet iedereen om hem heen Francois plotseling als een bekende Fransoos: overal wordt hij onthaald als een heuse celebrity. Ietwat verbaasd weet Francois hier al snel een slaatje uit te slaan en hij lijkt het beroemd zijn in eerste instantie slim uit te buiten. Maar zoals verwacht heeft ook deze medaille een keerzijde en ontdekt onze held dat het leven van een celeb niet altijd over rozen gaat.

La Crème laat zien dat je ook zonder special effects een intrigerende fantasy-film kan maken. De film laat haarscherp en met veel humor zien waartoe de blinde en belachelijke heldenverering van BF’ers (of BN’ers) kan leiden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Afdaling in een zwart gat

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Hoe is het om in een zwart gat te vallen? Deze vraag stellen zowel leken als wetenschappers zich al sinds de ontdekking van deze singulariteiten. Wat er precies gebeurt op het moment dat je de singulariteit ‘raakt’ is nog onbekend, maar dankzij wetenschappers van de Universiteit van Boulder in Colorado kunnen we nu een klein beetje ervaren hoe het is om head first op een zwart gat af te duikelen.

Vorige Volgende