Overzicht

Paul Teule

120 Artikelen
11 Waanlinks
229 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Paul Teule (Amsterdam, 1981) studeerde economie en filosofie. Deed van alles en nog wat. Werkt nu als docent aan de UvA en EUR en als (freelance) onderzoeker.
Quote du Jour

Quote du Jour | Mens meer waard onder Obama?

, door

It looks like they just cooked the books — they just doubled the numbers (nytimes)

Todd Spencer, de vice-president van de Amerikaans koepelorganisatie van onafhankelijk truckers, is boos. Hij en zijn achterban zullen de daken van nieuwe trucks twee keer zo sterk moeten maken. Onder Bush werd die nieuwe regelgeving nog als te duur gezien. Maar onder Obama lijken mensenlevens meer waard te zijn geworden, en weegt de waarde van de naar schatting 135 voorkomen doden op jaarbasis, wél op tegen de kosten. Bush’ ambtenaren rekende met $3.5 miljoen per gered mens, Obama’s ambtenaren met $6.1 miljoen. Nogal een verschil.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het verhuiscircus, deel 23

, door

Er is weer nieuws van het front van het gevecht om de vergaderplaats van het Europees Parlement. Een nieuw rapport laat zien dat 91% % van de Europarlementariërs en medewerkers van de maandelijkse Straatsburg-vergadering af wil. Eigenlijk zijn de kosten zelf (180 miljoen euro per jaar, 19 miljoen ton CO2) nog niet eens het grootste probleem. Het is de democratie die er onder lijdt,  zo valt te lezen.

Straatsburg is duur en slecht bereikbaar. Bekend is dat veel media het zich niet kunnen veroorloven om naar Straatsburg te komen, wat de journalistieke controle verzwakt. Maar ook het parlementaire werk lijdt onder de verhuizingen. Het rapport staat bol van ergernissen: “Na een week Straatsburg ben ik kapot (…) Velen klagen over allergieën, problemen met de stoelgang, stress”, zegt een medewerker. “Ik heb een klote tijd (…) Je verliest een halve dag om er te komen, een halve dag om weer terug te gaan”, zegt een ander.

Europarlementariërs hebben last van de reputatieschade door het verhuiscircus. Burgers weten vaak niets van hun werk, behalve dat er onnodig gereisd en geld verkwist wordt .  “Het hangt als een albatros om je nek”, zegt een langzittend parlementslid. Was Straatsburg eerst een symbool van verzoening, het is nu een symbool van verspilling en daarmee een enorm obstakel in de verantwoording van het EP naar de Europese burger.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Boetes en het schuldgevoel van de agent

, door

Mijn vader zat vol vernieuwende ideeën voor de publieke ruimte. Een daarvan was het invoeren van absurd hoge boetes voor afval op straat of asociaal gedrag in het verkeer. “Gewoon 100.000 euro boete. 100.000. Dan is het meteen afgelopen. Heb je ook minder agenten nodig.”

Als economie-student leerde ik dat de combinatie van twee variabelen van belang: de pakkans en de hoogte van de boete. 10% pakkans en 100 euro boete zou het zelfde moeten opleveren (of kosten) als een pakkans van 1% en 1000 euro boete. In de les kwam dan natuurlijk de vraag op: waarom dan de boetes niet flink omhoog doen? Waarom niet 100.000 euro? Dan kun je toch met minder agenten toe en ontzie je toch de staatskas?

De laatste jaren vinden we deze gedachte terug in beleid. In 2008 gingen de boetes al met gemiddeld 20% omhoog, in 2011 komt daar nog eens 15% bij. Door rood licht rijden kost nu 186 euro. Afval op straat kost 104 euro. Zo haalt dit kabinet 50 miljoen euro binnen (en compenseert het misschien het afschaffen van de bonnenquota en het niet leveren van die 3000 beloofde agenten). Maar de oppositie kan er ook wat van: voor de PvdA mag de boete voor het op straat gooien van een leeg patatbakje of colablikje best naar 150 euro. Het gaat al aardig richting de 1000 dollar die je er in Singapore voor neer mag tellen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Hardwerkende Nederlander?

, door

Het taalgebruik van Mark Rutte viel al menigeen op. ‘Ruttiaans’ staat bol van Jip-en-Janneke taal en ook, vreemd genoeg, van ambtelijke beeldspraak (“Van de verschillende voorkeursvarianten moet er nu toch eens één worden uitgeboord’). Maar Ruttiaans is vooral een geniale verzameling ‘frames’ waarbinnen de overheid de boeman is, en de belastingbetaler de koning.

Het gaat dan niet eens om flauwiteiten als “geef je de PvdA een woestijn, dan is binnen de kortste keren het zand op” of  “we moeten snoeien om te groeien”. Het gaat meer om Rutte’s suggestieve typeringen van de overheid. Denk aan de “Marktmeester” die de overheid de eervolle (!) taak geeft om zoveel mogelijk ruimte en mogelijkheden aan marktpartijen te geven, en de “Kleine, Krachtige Overheid” die de overheid op Dreft-achtige wijze concentreert en zuiniger maakt.

Bijna altijd komt Rutte hier knap mee weg. Maar afgelopen zondag moest hij toch eens uitleggen wat hij nou precies bedoelde met een van die andere stokpaardjes, de “Hardwerkende Nederlander.” Clairy Polak wilde wel eens weten wie dat nou is.

Rutte noemde de vuilnisman, de “verpleegkundige die hard werkt”, de barman, maar uit het warrige gesprek werd vooral duidelijk dat het niet zozeer om het harde werken gaat, maar om het hebben van een betaalde baan  (dus geen uitkering) –ongeacht welke baan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ons internationale schuldgevoel

, door

De laatste 5 jaar is de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking (OS) gedemoniseerd. Overal hoor je de pavlovreacties ‘bodemloze put’, ‘maakt afhankelijk’, ‘steunt corrupte regimes’, ‘verlengt oorlogen’ (Polman), ‘heeft niet gewerkt’ en ‘wordt nooit wat’. Vooral de vondst dat het de OS-Sinterklazen eigenlijk helemaal niet gaat om arme mensen in Afrika, maar om hun eigen schuldgevoel,  is werkelijk geniaal. Petje af voor die VVD-ers en PVV-ers die mensen die wél wat willen doen aan schrijnende armoede als egoïsten hebben geframed.

Veel van de kritiek op OS is echter één-op-één toepasbaar op defensie. Over de oorlog in Afghanistan, en de mogelijk nieuwe ‘trainingsmissie’ bijvoorbeeld, kun je zeggen: het is duur, het maakt de wereld, laat staan ons, helemaal niet veiliger. En was die Karzai ook niet corrupt? Toch is defensie met trots omgeven, want onze mannen en vrouwen doen daar, plaatselijk in ieder geval, goed werk en met gevaar voor eigen leven. Knappe jongen die daar egoïsme in ziet. Defensie heeft niets met schuldgevoel te maken. Of toch wel?

Op de vraag aan VVD kamerlid Atzo Nicolaï bij Tros Kamerbreed wat het betekent als de missie niet door zou gaan, zegt hij dat dit vooral iets betekent voor “ons en mijn verantwoordelijkheidsgevoel (…).Wij zijn een rijk en internationaal actief land (…) en nemen veel verantwoordelijkheid en moeten dat ook waarmaken.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

10 redenen om toch blij te zijn met dit Kabinet

, door

Sargasso's week van het hardnekkig optimisme De klassieke optimist is iemand die de wereld als optimum zien – als beste van alle mogelijke werelden. De hedendaagse optimist is minder ambitieus, en meer een positivo die aan elke tegenslag een ‘positieve draai’ kan geven en overal en nergens ‘kansen’ bespeurt. Sommigen beweren dat optimisme erfelijk is, anderen denken dat het toch echt aan te leren valt, maar dat je dan wel veel moet oefenen.

Hier een oefening in optimisme ten aanzien van Rutte 1. Er is veel over hem geklaagd: Geen hervormingen, wel harde, visieloze (is revanche een visie?) bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking en kunst en een rare gedoogconstructie die, hoe je het wendt of keert, Wilders legitimeert (en dus ook diens kopvoddentaks en andere faux pas.) Maar kun je als Sargast/progressief/D66-er/Groenlinkser hier ook een positieve draai aan geven? Omwille van de kerstgedachte, en omdat Rutte zelf zo’n onverbetelijke optimist is, hierbij tien redenen waarom met het huidige kabinet in onze handjes mogen knijpen. Aanvullen mag.

1. We hebben een veel betere premier

Vriend en vijand geeft toe: Rutte is duidelijk, je weet wat je aan hem hebt. Hij geeft gewoon antwoord op vragen, en de debatten met hem zijn veel beter. Een “verademing”, hoor je veel politici zeggen. Natrappen is niet netjes, maar Balkenende was toch een, tja, suboptimale premier.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Chinese economie: tasten in het duister?

, door

Het is al vaker gezegd: ‘cablegate’ bevestigt een hoop van wat al bekend was. Kernwapens in Nederland, Angela Merkel is risicomijdend. Een nieuwe cable bevestigde deze week dat Chinese statistieken niet te vetrouwen zijn. Li Keqiang, de Chinese vice-premier en mogelijke opvolger van Wen Jibao, vertelde lachend tijdens een diner met de Amerikaanse ambassadeur in 2007 dat de Chinese bruto binnenlands product cijfers ‘met de hand gemaakt’ en dus ‘onbetrouwbaar’ zijn.

Maar goed, dit was al bekend, maar op zich toch wel hilarisch. De hele Chinageile goegemeente kijkt angstvallig naar de laatste groeicijfers – theoriëen over de wereldeconomie, vastgoedbubbels, ondergewaardeerde wisselkoersen, oververhitting, stimulusstrategieën worden eraan opgehangen – en China’s kroonprins gebruikt de cijfers slechts ‘als referentie’. Ha!

Li Keqiang was in 2007 gouverneur van de provincie Lianoning en wantrouwde vooral de lokale BBP cijfers. Interessant is dat hij de stand van de economie opmaakte uit drie andere indicatoren: electriciteitconsumptie, vrachtverkeer over spoor en verstrekte leningen. Dit doet sterk denken aan begin jaren ‘30 toen het BBP nog helemaal niet bestond. President Hoover en Roosevelt moesten de Grote Depressie bestrijden op basis van aandelenkoersen, vrachtverkeer en wat losse industriële productiecijfers. Het was dit tasten in het duister dat de Amerikaanse regering ertoe deed besluiten om het BBP te gaan ontwikkelen.

Vorige