Ouwe

Hoewel er officieel nog geen vrede is in Congo, zijn er onlangs voor het eerst officiële verkiezingen gehouden. Waar Laurent Kabila werd vermoord en zijn zoon door het Congolese parlement werd aangesteld als nieuwe president, is er wonder boven wonder geen nieuwe dictatuur ontstaan zoals deze er vroeger was. Dit betekent echter niet dat de – onder internationaal toezicht gestelde – verkiezingen niet worden geteisterd door schandalen en corruptie.

Van meet af aan was praktisch zeker dan het een nek-aan-nek race zou worden tussen de huidige president Joseph Kabila en Jean-Pierre Bemba. Wie er ook zou winnen, de een zou met de ander moeten leren leven. Waar Kabila vooral populair is in de landelijke gebieden, doet in de stedelijke gebieden Bemba het erg goed. Niet vreemd als je bedenkt dat zijn militie – en de aan diezelfde militie gelieerde partij – grote delen van de landelijke gebieden nog steeds beheerst en men het zware juk zat is.

Kabila, de timide president welke hoop uitstraalt volgens velen. En aan de andere kant de brute vice-president die geen middel schuwt om zijn macht uit te breiden. Wie is de minst slechte van de twee? Wie kan beter president zijn? Niemand schijnt het te kunnen zeggen, maar ondertussen is ook niemand van plan ook maar een procent prijs te geven.

Het slechtst denkbare is gebeurd in Nicaragua: Daniel Ortega heeft de presidentsverkiezingen gewonnen in het Latijns-Amerikaanse land. Even kort een sprongetje naar het verleden: een bloedige burgeroorlog, geheime arrestaties en natuurlijk gevangenisstraffen zonder enige vorm van proces. Dat waren de dingen waar Ortega en consorten bij uitstek goed in waren. Hij belooft zich vanaf nu als een vroom katholiek te gedragen (beloofde hij eerder ook, tijdens zijn schrikbewind) en zegt niet meer zo extreem te zijn als vroeger.

Ondertussen vinden de Verenigde Staten hem natuurlijk – en terecht – nog even eng gezien het feit dat hij nog steeds de populistische revolutionair is. Fidel Castro en Hugo Chávez hebben Ortega reeds gefeliciteerd en juichen de zege toe. Opzich niet vreemd als je bedenkt dat ze vroeger reeds maatjes waren. Wel is het vreemd dat Chávez steeds beweert tegen de armoede te vechten, maar nu dus wel een regime toejuicht dat in het verleden voor gigantisch veel leed en armoede heeft gezorgd in Latijns-Amerika.

To be continued.

Het is uiteraard allang breed uitgemeten in de kranten en andere media: Saddam Hoessein krijgt de strop. Nee, niet omdat hij willekeurig mensen in Bagdad hun huizen uit liet slepen om vervolgens spijkers in hun koppen te slaan, zoals gebruikelijk was met politieke tegenstanders. Ook niet omdat hij het nodig achtte een gasaanval op het plaatje Halabja – waar voornamelijk Koerden wonen/woonden – uit te voeren. Hij krijgt de strop omdat hij na de oorlog met Iran enkele honderden ‘opstandelingen’ liet doodschieten, voornamelijk Sji’iten.

In de gehele wereld is verdeeld gereageerd op het nieuws. Zo is men in de arme wijken van Bagdad blij, maar is de vroegere aanhang – vooral Soennietische moslims – van Hoessein niet erg blij. Religie lijkt de stemming te bepalen. In Europa is vooral afkeurend gereageerd op de straf in de vorm van de dood. Europa is tegen, maar Balkenende zou Balkenende niet zijn als hij wél zijn goedkeuring geeft aan het uitvoeren van de doodstraf (voor het plaatje zegt hij er wel bij dat Nederland tégen het uitvoeren van de doodstraf is).

Ondertussen gaat bij een veroordeling van de doodstraf in het nieuwe Iraakse rechtssysteem automatisch een hogerberoep in werking. Dit houdt in dat de daadwerkelijke uitspraak nog velen maanden op zich zal laten wachten omdat de bewijsvoering opnieuw bekeken moet worden. Tot een veroordeling voor de eerdergenoemde gasaanval zal het waarschijnlijk dus niet meer komen; men is té druk met het doornemen van de bewijslasten van de gevoerde zaak. Veel Koerden zullen dus niet blij zijn met de gang van zaken.