De €100.000 loonsverhoging voor de top van ABN-Amro wordt teruggedraaid. Niet uit de overtuiging dat ze fout zaten, maar omdat er te veel onrust is ontstaan….
Interessant essay in Trouw waarin Ruttes ideeen (of wat daar voor door moet gaan) vergeleken worden met die van het aloude liberalisme van eind 19e eeuw.
Experimentele muziek = kattegejank? ach…
Cyriak is niet zozeer muzikant, maar de animaties die hij maakt zijn zo bizar dat ik ze u toch niet wil onthouden.
Hier is hij in de mix met z’n kat…
Check ook z’n youtube channel.
Heibel op ErasmusMC. Moslimstudentes willen niet aan het lichamelijk onderzoek (op elkaar) dat een vast onderdeel is van de artsenstudie.
Tuxedomoon begon in 1978 met een soort eigen versie van iets dat het midden hield tussen (post)punk, new wave, avant garde en experimentele electronica. De band is gevormd rond klarinetist/pianist Steven Brown en violist/toetsenis Blaine Reininger. Later werd alles wat nog riekte naar punk, pop of new wave de deur uit gegooid, om plaats te maken voor neo-klassiek, new music en jazz-invloeden.
Hier horen we ze op de Ghost Sonata uit 1992, muziek voor een theaterstuk rond de (nog plaats te vinden) dood van alle medewerkers en bandleden zelf.
Dat het plan op zoveel fronten niet klopt en niet kan, weet de VVD best. Wat overblijft is populisme op zijn slechtst. Je roept wat een aantal kiezers wil horen, terwijl je weet dat je het nooit kunt waarmaken.
aldus Leo Lucassen, directeur van het Instituut voor Sociale Geschiedenis en hoogleraar migratie, in de Volkskrant, over het nieuwe plan van de VVD om vluchtelingen die niet uit Europa zelf komen voortaan per definitie terug te sturen.
En ook, even verderop:
‘Poetin zal sterven in het Kremlin. Een vreedzame transitie is onmogelijk.’
aldus Garri Kasparov, bij de Nexus-lezing in Tilburg.
Ook te vinden in Trouw.
Nog meer Poetin in Trouw: een lang opinierend stuk van Ekke Overbeek, waarin de vloer aan wordt geveegd met pacifistische, naieve West-Europese politici die het gevaar van Poetin maar niet willen onderkennen.
En waarin clubs als PVV en Front National neergezet worden als een soort vijfde colonne van Poetin.
Venetian Snares is de Canadees Aaron Funk. Berucht vanwege z’n snoeiharde breakbeats die je maniakaal om de oren vliegen. Bij Funk is dat dan ook nog eens in 7/8 of andere maatsoorten gebaseerd op eneven getallen, want zich iets aantrekken van toegankelijkheid heeft Funk nog nooit gedaan. Z’n productie is de laatste jaren iets teruggelopen, maar in z’n hoogtijdagen (een jaar of zes, zeven geleden) bracht hij doodleuk zeven of acht nieuwe platen per jaar uit.
Rob de Wijk betoogt in Trouw dat Europese leiders hun conventionele strijdkrachten sterk verwaarloosd hebben, en dat daardoor het risico op escalatie naar een kernoorlog flink groter is geworden…
Aldus Trouw.
Ik beken: in mijn jonge jaren keek ik af en toe wel eens in muziekkrant Oor. De allerlaatste keer weet ik nog goed: het zal ergens begin jaren 90 geweest zijn. De verstandhouding was al niet geweldig, maar toen presteerde dit blad het om in jubelende euforie te verkeren over de zoveelenzoveelste bloedeloze poging van Bob Dylan om andermaal plagiaat op zichzelf te plegen, terwijl ondertussen een of ander fluttig brultoeterbandje zoals de Heideroosjes of iets in die geest goed genoeg bevonden werd om op de voorpagina te prijken.
Op pagina 84 in de rechteronderhoek werd in een recensie van nauwelijks 8 regels de muziek hieronder afgeserveerd als prut. Het was het moment dat ik mij realiseerde dat het blad Oor mij werkelijk helemaal niets te bieden had, nooit zal hebben ook, en dat onze wegen definitief zouden moeten scheiden. Oh ja, en dat de wereld hoogst onrechtvaardig was.