Het begin van de toenadering is er: Edith Schippers vertelt in de Volkskrant dat ze de PVV niet bij voorbaat uitsluit.
Je kunt op je klompen aanvoelen waar dit toe gaat leiden bij de VVD: tegen verkiezingstijd is samenwerking met de PVV totaal geen taboe meer.
Hoogleraar Harry Verbon trekt lekker van leer in de Volkskrant: die continue instroom aan asielzoekers zal voor permanente massawerkloosheid zorgen op de arbeidsmarkt voor laag-opgeleiden. Een aanbodschok, noemt hij het.
Het valt op dat er in het hele artikel geen getal genoemd wordt. Lekker fact-free en getallenloos angsten voeden. Het minste wat Verbon had kunnen doen was ons vertellen hoe groot die arbeidsmarkt voor laag-opgeleiden is, en hoeveel toestroom hij verwacht – zodat we inderdaad kunnen beoordelen of er substantiele hoeveelheden bijkomen. Maar helaas, van Verbon zullen we dat niet horen. Als hoogleraar doe je kennelijk niet aan kwantitative analyse.
Trouw bericht hoe Piketty de inkomensongelijkheid aan kooldioxideuitstoot koppelt. Het levert een aantal interessante plaatjes op. De conclusies liggen voor de hand: voer een vliegtax of een CO2-tax in.
We blijven even in ruwweg dezelfde tijd hangen als gisteren. Bill Bruford kennen we natuurlijk als drummer bij klassieke rockbands als Yes, King Crimson, Genesis en UK. Hij had ook door de geschiedenis heen verscheidene eigen bands en veel solowerk – vaak met een fikse jazz/fusion-inslag.
In 1977 vormde hij z’n eigen band getiteld Bruford. Van hun zwanenzang uit 1980 is dit het nummer Joe Frazier, met een mooi rol voor Jeff Berlin op bas. Volgens sommigen de beste bassist ooit.
Dirk-Jan van Baar weet het even niet meer in de Volkskrant. Ontkennen van de klimaatverandering kan met goed fatsoen niet meer. Ontkennen dat het door de mens komt kan ook al niet meer. Wat moet je dan nog? Dan maar een warrig betoog over dat het allemaal toch onhaalbaar is, en dat we dus maar gewoon door moeten gaan met na-ons-de-zondvloed en potverteren-zolang-het-nog-kan.
Waarom zijn er toch zoveel klimaatsceptici? Het feit dat een flink deel uit een soort van intellectuele gemakzucht graag de eigen “nestgeur” uitdraagt, en daarom maar bij voorbaat van leer trekt tegen alles wat “eco” is, lijkt me niet een afdoende verklaring. Er zijn toch zat anderszins uiterst intelligente mensen die nog steeds een anti-klimaatstandpunt betrekken dat logisch en wetenschappelijk gezien allang niet meer houdbaar is.
Brand X was in de jaren zeventig een jazzrockgezelschap – u weet wel, dat genre waarin de muzikanten zich compleet verliezen in hun pogingen zoveel mogelijk noten op de vierkante millimeter te proppen – en dan meestal ook nog dwars door elkaar heen. Phil Collins was naast z’n werk als frontman van Genesis ook nog drummer bij dit bandje.
Dat Brand X niet altijd aan bovengenoemd clichee voldeed laat dit nummber uit 1977 horen.
Der Himmel über Berlin is een cultfilm uit 1987 van Wim Wenders. De soundtrack bevatte destijds veel klinkende namen van wat toen “hip” was, zoals Nick Cave, Laurie Andersson en Tuxedomoon. Het titelstuk was echter van de minder bekende Jurgen Knieper – een componist van filmmuziek die een stuk of twintig filmscores op z’n naam heeft staan.
Alamaailman Vasarat is een Fins gezelschap dat al sinds 1997 bestaat. Ze maken een soort mix tussen metal, klezmer, jazz en volksmuziek.
Rock heeft altijd al geflirt met sex, maar de band die dit tot het uiterste doorvoerde was natuurlijk Rockbitch. Rockbitch kun je met recht de meest controversiele band uit de geschiedenis van de rock noemen: optredens waren half of geheel naakt, nummers als fist fuck werden live uitgebeeld op het podium, en hoogtepunt was het moment dat het gouden condoom het publiek in gegooid werd: de gelukkige vanger mocht sex bedrijven met verscheidene van de bandleden.
De Volkskrant bericht over het dorp Crickhowell in Wales, waar de locale kleine ondernemers de koppen bij elkaar hebben gestoken. Het hele dorp is “offshore” gegaan, om op die manier van dezelfde belastingontduikingstruuks gebruik te maken zoals we die kennen van multinationals als Starbucks en The Rolling Stones.
Kunnen we in Nederland ook niet zoiets doen?
Een miniserie over enge muziek is niet compleet zonder iets uit het genre dark ambient. Zweed Peter Andersson runt al sinds de vroege jaren 90 zijn eenmansproject Raison d’etre. Het is typische dark ambient: geschuif met grote objecten over gruizige natte vloeren van duistere kerkers, gerammel met kettingen, onheilspellend geborrel en gepruttel, veel echo en gregoriaanse gezangen, het is er allemaal. En van een vrolijke kijk op het leven heb ik de man ook nog nooit kunnen betichten.
Dat ook techno best een enge sfeer neer kan zetten bewijst Dave Clarke op zijn Rhapsody In Red. Uit 1996, van zijn album Archieve One.