Moord of doodslag, daar draaide het vandaag om in Almelo. Schoot de Duitse beroepscrimineel Rudi B. politieagent Jan Wind dood uit een impuls of nam hij zijn pistool mee om bij een eventuele arrestatie welbewust slachtoffers te maken? De officier van justitie meende het laatste. Hij eiste levenslang.
Rudi B., junk, dik in de veertig, baardje, halflang haar en gekleed in een rood spijkerjack, leek rechtstreeks uit een Duitse krimi de rechtszaal binnen te lopen. Dit had hij vaker gedaan: sinds 1984 zat hij al zeventien jaar achter de tralies voor drie verschillende delicten. Dat hier drie Nederlandse rechters zaten maakte weinig uit. Hij verstond de vragen in het Nederlands, en antwoordde in het Duits doorspekt met Nederlands. De tolk hield hem maar zelden bij.
Rudi was erg veel aan het woord in Almelo. Hij wilde goed uitleggen hoe de vork in de steel zat. Hij verwachte een arrestatie door de Duitse politie wegens twee bankroven en had daarom een pistool op zak. ‘Ik laat me niet pakken’, had hij tegen een maat gezegd, ‘als ze me aanhouden vallen er doden: de politie of ik’.
Maar dat een kogel uit zijn pistool terechtkwam in de borst van Jan Wind, en een ander in het hoofd van een tweede agent, daar kon hij niet zoveel aan doen. “Ik werd geprovoceerd”. Rudi handelde uit noodweer. “Toen ik mijn wapen had getrokken greep de agent naar zijn heup. Ik moest wel schieten”. De officier vond het allemaal maar apekool. “Voelt u zich verantwoordelijk voor wat er is gebeurd?”. Rudi knikte “Ik ben medeverantwoordelijk”.
Zijn klinische beschrijving van het doodschieten van brigadier Wind wekt emotionele reacties op in het publiek. Maar Rudi gaat onverstoorbaar door: Ook bij de tweede schietpartij bij een school werd hij geprovoceerd. Hier schoot hij een jonge politieman door het hoofd. “Waarom hielden ze dan ook niet op met schieten toen ik dat zei?”
B. leeft in een wereld met zijn eigen normen, zei de officier van justitie. “We hebben hier niet met een gek te maken, maar met een intelligente, narcistische en levensgevaarlijke man.” Dat beaamden de rapporten van gedragsdeskundigen. Een psycholoog achtte de kans op herhaling honderd procent. Omdat tbs in zijn geval geen zin heeft eiste het OM levenslang.
“Yesssss…”, stiljuichte de moeder van een agente in het publiek.
Het was even schrikken voor de vaste bezoekers van