Het is zondagavond en tijd voor een gedicht. In deze roerige en soms gewelddadige tijden is er behoefte aan een rustpunt, aan welgekozen woorden over een voorbije liefdesrelatie bijvoorbeeld. Even niet dat schreeuwerige gedoe met drumkabaal en gierende gitaren, maar alleen de tekst.
Wilt u toch even het origineel van Can’t Fit Her Limbs In The Fridge van Gorerotted horen? Dat kan hieronder.
Laatst was er een Closing Time over de danc-act Animistic Beliefs, een Rotterdammers duo, waarvan de een Molukse roots heeft.
Er was een tijd in de Nederlandse popmuziek dat Molukse muzikanten en zangers prominent aanwezig waren: Daniel Sahuleka, Nippy Noya, Julya Lo’ko en Massada natuurlijk, die stonden onder andere op PinkPop en pakten behalve de jeugd, ook mijn moeder en oma, in met hun romantisch wiegende Sajang È.
M&M waren, also, een lang weekend in Duitsland om de kunsttentoonstelling Documenta 15 te bezoeken. En als je vier dagen in dat land bent, Duits hoort, Duits spreekt, Duits eet en Duits drinkt, dan ontkom je ook niet aan de Duitse muziek. In dit geval Die Toten Hosen, punk, aber gemütlich, frech en een beetje altmodisch ook wel. Het hoeft in Duitsland ook niet altijd alles ernsthaft te zijn,
Ja, wat hebben we hier. Spoken Word staat er vermeld onder de video, maar het is meer een lezing ondersteund door wat licht getokkel. Sombermans Henry Rollins vertelt over en blikt terug op zijn leven als muzikant. Waar was hij, wie had hij ontmoet, wat dacht hij? Hij heeft het over de herfst, over vrouwen, het onderweg zijn, teleurstelling, het eenzaam zijn, haat, het verleden, vriendschap, de toekomst – en dood.
M&M bezochten de vijfjaarlijkse internationale kunsttentoonstelling Documenta, nummer 15 alweer, in Kassel. Dit keer niet met een tentje, want er was slecht en koud weer voorspeld, en een mens wordt ouder nietwaar, dus was er een appartementje geboekt en werden er restaurants bezocht en kon het camping kooksetje ook thuis blijven.
De Documenta in Kassel is dus, zoals vermeld, een internationale kunsttentoonstelling waar de meest relevante schilderijen, beeldhouwwerken en sculpturen van het moment tentoongesteld staan.
No Hard Feelings is een nummer zonder percussie, een rap zonder beats, een spoken word zonder drum. Maar er zijn wel blazers, die voor een onheilspellende sfeer zorgen. Alle ruimte voor de haast dicterende stijl van rappen van Billy Woods.
No Hard Feelings komt van het album Aethiopes, wat vroeger in Europa de benaming was voor Afrikanen. En op de hoes van de plaat staat een Rembrandt, dat zie je niet vaak in de hiphop. Het origineel is te zien in het Mauritshuis.
Praed Orchestra, blazers, maar niet zoals ik ze gewend ben. En elektronica. En daarmee dwarrelen ze rond in trancemuziek die deels uit het Midden-Oosten (Egypte, Libanon) komt, met motiefjes die opduiken, verdwijnen en weer opgepikt worden. En zonder vervelend saai gepiel, eerder psychedelisch en hypnotiserend, maar wel met een dansbare beat.
Harry Belafonte in de rol van domme August met af en toe de mimiek van Stan Laurel. En de stem van Odetta, als Liza, met haar ingehouden ergernis over die sul. De muzikale begeleiding bestaat uit eenvoudig, herhaald gitaargetokkel.
En ja, het is een kinderliedje, want er is ook een SesameStreet uitvoering van (waarin Liza aanmerkelijk minder geduld heeft dan Odetta) en nee, het lijkt alleen maar een kinderliedje, want ik ben af en toe ook wel ‘ns op zulke complexe, samenhangende problematiek gestuit waarin alles tegen mij leek te werken en adviezen open deuren waren.
De Amerikaanse folkpunkers The Dropkick Murphys, hebben samen met de Oekraïense Celtic folkies, de O’Hamsters, de traditional We Shall Overcome opgenomen. In het Oekraïens.
Разом до кінця
Разом до кінця
Разом і до кінця, ідем
Ооо, в сердці вогонь
Ми зможем все!
Бо разом до кінця ідем
Разом до кінця
Разом до кінця
Разом і до кінця, ідем
Ооо, в сердці вогонь
Ми зможем все!
Бо разом до кінця ідем
Ти не бачиш страх
Ти не бачиш страх
Ти не побачиш страх, очей
Ооо, в сердці вогонь
Ми зможем все !
Бо разом до кінця ідем
З нами цілий світ
З нами цілий світ
З нами весь цей світ, людей
Vandaag meende ik even
een echte Potter te ontwaren,
zo in ’t weiland
voor ’t oprapen
In levende lijven,
in een hoekje van dat weiland
wat bomen kris kras,
schuilden koeien samen
tegen de regen.
Tableau Vivant,
tijdloos
weet de koeienkont feilloos
de regen de vinden.
Maar, corrigeert het kunstboek me,
echt, de Potters waren esthetisch,
zomers, pittoresk en bovenal droog.
En elke koe lag in de zon
binnen een gouden randje, waar
het enige natte de verf was.
Verward schudden de koeien hun konten
als ik ze met de feiten confronteer,
we nemen waar;
Potter is overal.
Poëzie, ik ben er een liefhebber van. Van de bundels thuis, om des avonds open te slaan en me dan te verliezen in de beelden, de zinnen. En ik hou van de gedichten als ze voorgedragen worden, op een podium, voor publiek. En dan het liefst voorgedragen door een vrouw. Ah, Vasalis, M.G. Schmidt, Ester Naomi Perquin, Ida Gerhardt, Elisabeth Eybers, Ingrid Jonkers, Radna Fabias, Lieke Marsman, Anne Vegter, Delphine Lecompte en Judith Herzberg– ah, die zoete tonen, die bedwelmende klanken, die vrouwelijke fijngevoeligheid, die subtiliteit.
Eergisteren hadden we GG Allin, en gisteren ook, dus wat ligt er meer voor de hand dan vandaag het drieluik GG Allin te voltooien met een nummer dat een prachtige prikkelende, zeg maar opruiende, tekst heeft, gezet op een heerlijke traditionele americana melodie? Het bitter in het zoet, zogezegd, fuck dit en kill en murder dat, maar dan ondersteund door een harmonica, en het refrein nodigt uit tot massaal meezingen: Fuck authority.