Overzicht

Max Molovich

353 Artikelen
9 Waanlinks
335 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

De geschiedenis van mijn middelmatigheid

, door

ESSAY – De zesjescultuur heeft een slechte naam in Nederland. Helaas. Ik ben zelf de vleesgeworden zesjescultuur. De zesminnetjescultuur zelfs: met zo min mogelijk inspanning een net goed genoeg resultaat behalen. Zo lang als ik mij kan herinneren heb ik overal zo min mogelijk moeite voor willen doen. Maar wel net genoeg moeite om ervoor te zorgen dat ik het niet nog een keer moest doen.

Een dergelijke levensinstelling wordt door velen als zeer kwalijk gezien. Alsof ik een wandelend vat vol met gemiste kansen ben. Er wordt toch van je verwacht dat je eruit haalt wat er in zit. Dat je voor het hoogst haalbare gaat. Er is weinig waar meer minachting voor bestaat dan voor de middelmaat.

Luiheid is, in onze op Calvinistische leest geschoeide maatschappij, de ergste doodzonde. Erger dan gulzigheid. Erger dan ijdelheid. Erger dan jaloezie. Erger dan gramschap. Erger dan lust. Erger dan hebzucht. Wie lui is, wie zijn talenten verspilt, is geen knip voor de neus waard. Ik, die nooit ergens moeite voor deed, die zich altijd mee liet voeren door de wind, die kansen enkel pakte als ze zodanig voor het oprapen lagen dat het meer moeite kostte om er overheen te stappen, heb me daarover wel schuldig gevoeld.

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

Dibigate: onze eigen Twitterrevolutie

, door

Twitter is volwassen geworden. Dat mogen we toch wel concluderen nu Nieuwsuur een speciale vrouwenstem heeft ingevlogen om gescreendumpte tweets voor te lezen. De aftrap was (tenminste, voor zover ik weet was dit de aftrap, misschien was het wel eerder, maar was het twitterend Nederland toen niet opgevallen, omdat Twitterend Nederland toen niet massaal voor de buis zat, zoals nu, om te kijken naar) het Gesprek met Tofik Dibi.

De stem las een tweet voor van Jolande Sap. En daarna van Femke Halsema. Sap twitterde dat ze graag de strijd aan wilde gaan. Met uitroepteken. Halsema dat ze wilde kunnen kiezen en zich niet wilde schamen. Ineke van Gent scheen ook nog wat getwitterd te hebben. Dibi zelf twitterde dat hij bezig was te vechten als een leeuw.

De media en de politiek hebben Twitter omhelsd. Nog even en al die persconferenties en persberichten zijn verleden tijd. Weg zijn al die lappen tekst waaruit je één, hooguit twee soundbytes kunt destilleren. Honderdveertig tekens, meer moet je niet nodig hebben om te vertellen wat je te vertellen hebt.

Dat nog niet iedereen van de macht van Twitter op de hoogte is, bewees het bestuur van GroenLinks, dat dacht in de achterkamertjes te kunnen bepalen wie de lijsttrekker van hun partij zou worden. Bleek dat Tofik Dibi had besloten het strijdperk naar Twitter te verhuizen! Waar hij uiteraard op zeer veel steun kon rekenen. Want als ze op de twitters ergens van houden, dan is het van een medetwitteraar die het systeem probeert op te blazen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

BAM! du jour: waarom Tofik Dibi niet geschikt zou zijn voor het lijsttrekkersschap

, door

“De commissie ziet Tofik als een fris, leuk en aansprekend persoon. Hij heeft een goed ontwikkelde intuïtie voor het agenderen van voor vele GroenLinksers aansprekende onderwerpen. Hij nodigt uit tot het politieke en publieke debat en heeft gevoel voor (media)trends en kansen. Hij geeft aan nieuwe politiek te willen bedrijven, maar heeft de commissie hierin inhoudelijk niet kunnen overtuigen. Hij is concreet in zijn voorbeelden maar weet deze onvoldoende te vertalen naar tactisch en strategisch niveau; op politiek-inhoudelijk gebied mist hij het voor het politiek leiderschap benodigde strategisch inzicht. Tofik weet te weinig diepgaand verbinding te leggen tussen de kernwaarden van de partij. De commissie acht zijn leidinggevende ervaring en potentie onvoldoende om op een goede wijze de fractie aan te sturen. Zijn optreden is vaak solistisch en soms onvoorspelbaar. Hij is geen verbindende factor maar een creatieve buitenspeler met aanstekelijk enthousiasme.”

Aldus de kandidatencommissie van GroenLinks.

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-10-2022

Zembla duikt onder met Illegalen

, door

 

Een tijdje geleden zag ik op een tentoonstelling deze tekening uit De Zachte Atlas van Nederland van John Rothuizen. Rothuizen maakt een soort plattegronden in perspectief, die hij vol kalkt met anekdotes, waarnemingen en weetjes. Ik las, zoals u ook kunt lezen in bovenstaand detail van de zachte atlas van Grenshospirium Schiphol (bekend van de Schipholbrand), dat uitgeprocedeerde asielzoekers soms een enkeltje Venlo of Roosendaal krijgen met de opdracht het land binnen 24 uur te verlaten, wat ze vervolgens heel vaak niet doen, met als gevolg dat er tussen de 60.000 en 133.000 illegalen in Nederland leven.

Wat er met dat soort gevallen gebeurt, daar ging de uitzending van Zembla over, getiteld Onderduiken met Illegalen. Sinds 1 januari mogen gemeenten uitgeprocedeerde asielzoekers niet meer opvangen, een wet die in 2007 door de toenmalige staatssecretaris van Justitie Albayrak in het leven is geroepen. In Zembla kwamen mensen aan het woord die de Haagse regels aan hun laars lapten en toch onderdak aan illegalen boden. Een van hen vroeg zich af, wat ze in Den Haag denken dat er met die mensen gebeurt? “Denken ze dat ze in rook opgaan?”

Het is een soort autistische regelgeving. Je bedenkt een regel en gaat er vervolgens vanuit dat mensen zelf de correctheid hebben om ‘m na te leven. Dat dit niet gebeurt en dat de gevolgen desastreus zijn, doet er niet toe, het gaat om de regel. Dat die regel heel vaak niet nageleefd wordt, is niet de verantwoordelijkheid van de regelgevers.

Foto: copyright ok. Gecheckt 13-10-2022

Sargasso overgenomen door Autoweek?

, door

 

Toon mij uw advertenties en ik zeg u wie uw lezers zijn. Kent u die uitdrukking? Deze week zag u op Sargasso een advertorial voor Nissan LEAF, banners voor de Volvo C70 Tourer en een floor ad voor de Range Rover Sport Dynamic. Alleen de advertorial voor de Nissan, een elektrische auto, lijkt op z’n plaats op uw favoriete boomknuffelblog. Hoe kwam dit?

Of het mediabureau heeft een foutje gemaakt en de lezers van Autoweek worden nu geconfronteerd met advertenties over biologische zorgboerderijen, cursussen progressief redeneren en zelfhulpboeken over hoe je in je eentje de opwarming der aarde kunt stoppen. Of u bent een enorme autofreak.

Dat laatste blijkt het geval. En wij maar denken dat u, net als wij, louter zuurdesembrood eet, geitenwollen sokken in uw sandalen draagt, elke maand 25 % van uw loon afdraagt aan de kindertjes in Afrika en, als u al een auto heeft, een exemplaar voor de deur heeft staan die op pindakaas rijdt.

Wij hebben ons nog afgevraagd of we ons aan u moeten aanpassen. Echter, u komt hier niet voor niks. U bent kennelijk, ondanks uw kapitalistische, milieuvervuilende zwijnenaard, geïnteresseerd in onze artikelen. Dat doet ons deugd. U bent nog niet verloren. Het kan natuurlijk zijn dat u hier komt om u lekker te ergeren en in ons ongelijk uw eigen gelijk bevestigd te zien, maar dat is dan maar zo. U leest het allemaal wel.

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-09-2022

De slogan

, door

FICTIE – Tofik Dibi zat op zijn knieën voor het toilet. #vlindersindebuik, had hij net getwitterd. De vlinders dreven nu, samen met wat onverteerde frieten van de avond ervoor, in een plasje kots. En nog waren niet alle vlinders uit zijn buik verdwenen. Het waren eigenlijk ook geen vlinders. Het voelde meer aan als een zwerm vleermuizen die door zijn ingewanden joeg.

Waarom was hij hier in godsnaam aan begonnen? Iedereen had het hem afgeraden. Femke voorop. Doe het niet, Tofik. Wacht nog even. Jouw tijd komt nog wel. Maar het had zo mooi geleken, die middag in Bergen. Het Nederlandse duinlandschap had hem moed gegeven. Hij was er speciaal naartoe gegaan om over zijn toekomst na te denken. En als je ergens speciaal naartoe gaat om over je toekomst na te denken, dan ga je daar niet weg met een lafhartig plan om op dezelfde voet door te gaan.

Hij had er op zijn rug in het koele zand gelegen. Naar een donkere, leisteenkleurige hemel gestaard. Een meeuw zweefde zijn gezichtsveld binnen en bleef daar even hangen. Toen dook hij weg. Hij was de enige die begreep hoe je de bad guy moest aanpakken.

Daar kwam weer een golf opzetten. Het zuur kletterde tegen het porselein. ‘Sterft, gij oude vormen en gedachten’, schoot er door zijn hoofd. Nog een half uur voordat de persconferentie zou beginnen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 22-04-2022

De geschiedenis van mijn narcisme

, door

 

ESSAY – Onlangs werd in het programma ‘Dus ik ben’, waarin Stine Jensen op zoek gaat naar de filosofische wortels van onze identiteit, de vraag gesteld of social media ons, de westerse mens, narcistischer heeft gemaakt. Allerlei bekende en minder bekende mensen, waaronder de Engelse filosoof Alain de Botton (die ik een paar uur daarvoor nog geïnterviewd zag worden door een van de grote exponenten van het 20ste eeuwse narcisme, Ivo Niehe), lieten hierover hun licht schijnen, waar ik echter niet of nauwelijks naar heb geluisterd, omdat ik, o ironie, te veel in beslag werd genomen door mijn eigen oorverdovende gedachtes over deze vraag.

Sinds ik op regelmatige basis mijn ideeën en gedachtes over van alles en nog wat op internet gooi, in de hoop en inmiddels wetenschap dat andere mensen het willen lezen, beoordeel ik alles waarover ik nadenk op de mogelijkheid er een stukje van te maken. Vaak zit ik in mijn hoofd al hele volzinnen te formuleren die zo fraai mogelijk verwoorden wat ik denk. Of ik denk na hoe ik iets zo scherp mogelijk in 140 tekens kan gieten.

De mogelijkheid die ik dankzij internet heb om mijn gedachtes te publiceren en aan mensen te laten lezen, beïnvloedt zodoende mijn denkwijze. Ik doe dit, laat ik voor de gelegenheid maar zo eerlijk mogelijk zijn, vooral ter meerdere eer en glorie van mezelf. Dat de mensen tegen me zeggen: Goh Max, wat heb je dat toch ontzettend fraai verwoord. En dat De Volkskrant en NRC vervolgens tegen elkaar op beginnen te bieden om mijn stuk te kopen. En dat De Wereld Draait Door mij belt om te vragen of ik mijn mening in de uitzending van die dag wil komen verkondigen. Wat ik weiger, want ik heb een hekel aan Matthijs van Nieuwkerk en voel me te goed voor de Wereld Draait Door. Dat wist de redactie daar toch wel, neem ik aan? Ja, natuurlijk wist de redactie dat, maar Matthijs vond mijn mening te belangrijk en had besloten over zijn eigen schaduw heen te stappen en de redactie bevolen mij uit te nodigen.

Teken des tijds: Gender Reveal Parties

, door

OPINIE – Iets minder dan een jaar geleden waren mijn vrouw en ik bij de echoscopist om naar ons ongeboren kindje te kijken. Of we het geslacht wilden weten. Ja, dat wilden wij weten. Het was een meisje. Zelden heeft een eenvoudige mededeling mij zo kunnen ontroeren. Waarom precies, weet ik niet. Ik kom uit een mannenfamilie, ik had al een zoon, ik ging er vanuit dat ik weer een zoon kreeg. Maar het zou een dochtertje worden. Daar was ze, op het scherm. Mijn vrouw zag dat ik ontroerd was. De echoscopist zag het ook. Verder zag niemand het. Het was zo’n zeldzaam intiem moment waarin alles klopt en het leven even wonderlijk als vanzelfsprekend is.

Nu schijnt ook dit intieme moment, het moment dat je te horen krijgt of het een jongen of een meisje wordt, tegenwoordig aanleiding te zijn om een feestje te bouwen. Tenminste, als je in Amerika woont. Gender Reveil Party’s heten ze. Hoe het precies in zijn werk gaat, weet ik niet. Ik stel me zo voor dat de ouders niet tijdens de echo te horen krijgen welk geslacht hun kind heeft, maar dat die informatie naar de bakker wordt gestuurd, die vervolgens een taart maakt met een blauwe (jongen) of roze (meisje) vulling. Tijdens een gezellig samenzijn met vrienden, familie, buren en toevallige passanten wordt die taart aangesneden en zien de ouders voor het eerst of hun kind een jongen of een meisje wordt. Vanzelfsprekend wordt dit gefilmd en vervolgens op diverse online podia geworpen, zodat ook de vrienden, familieleden, buren en toevallige passanten die niet aanwezig konden zijn, kunnen meegenieten van de reactie van de ouders.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Daar had hij moeten staan

, door

Gerd Leers keek naar de cover van het ongevraagd advies dat voor hem lag. ‘Tussen afkomst en toekomst’, stond er.  Daaronder: ‘Etnische categorisering van de overheid.’ En daaronder een balpen, een Bic-pen, een zaklamp, een pen die hij niet thuis kon brengen (een vulpotlood?), een vulpen, een voorzittershamer en een wat chiquere pen, vermoedelijk ook een balpen. Het lukte Gerd Leers maar niet om de betekenis van deze voorwerpen te doorgronden. Hij keek er nu al een klein kwartier naar. Wat hadden deze voorwerpen in godsnaam met ‘etnische categorisering van de overheid’ te maken? Waarom konden die mensen niet gewoon iets duidelijks bedenken? Waarom moest een ongevraagd advies, dat ongetwijfeld ten doel had iets wat onduidelijk was duidelijk te maken, zo’n onduidelijke voorkant hebben?

Hij keek opzij en werd vanuit de opengeslagen krant van maandag toegelachen door een stralende Henk Bleker die met gifgroene petjes in de weer was waarop ‘Eerlijk helder Henk’ te lezen stond. Henk Bleker. Met z’n schminkloze clownskop. Omhoog gevallen paardenhandelaar. Daar had hij moeten staan. Met petjes waarop Eerlijk helder Gerd stond. Of: Gerd Leers. Duidelijke keus. Gerd Leers. Eer en geweten. Gerd Leers. Altijd integer.

Hij, die zo’n geweldige, eigenzinnige, geliefde burgemeester was geweest, had de moeilijkste post moeten bezetten. Maxime had hem persoonlijk gevraagd. Hij had getwijfeld. Maar Maxime had hem overtuigd. Hij was de enige die het kon. Met bezwaard gemoed, maar met een zuiver hart, moeilijke beslissingen nemen. Van hem zouden de mensen het pikken. Ze zouden het begrijpen. Hij zou een eerlijk, helder beleid voeren. Hard, maar fair. En na vier jaar zou hij klaar zijn om het CDA naar een klinkende overwinning te leiden.

Vorige Volgende