Max Molovich

In de auto richting het midden des lands luisteren wij naar Radio 1, waarop het programma Tros Kamerbreed bezig is. Arie Slob, Jolande Sap en Thijs Berman zijn aanwezig om te praten over de consequenties van het Lente-in-Kunduz-akkoord.

Terwijl mijn zoon achterin om zijn speentje jengelt, hoor ik hoe met name Jolande Sap het zinloos zwaar te verduren krijgt dankzij de vragen van de mannelijke helft van de twee interviewers. De interviewer heeft een onwaarschijnlijk zeikstem, de  verzuurde zelfgenoegzaamheid sijpelt uit de luidsprekers en brandt zich een gat in de vloer waardoor er imaginaire walmen ontstaan die de beperkte ruimte in onze gehuurde Volkswagen Polo zodanig vullen dat het, ondanks de wind die door de open staande ramen raast, niet te harden is. Maar wij blijven luisteren, uit solidariteit en piëteit met Sap. Zo zijn wij. In- en ingoede mensen.

De man vraagt aan haar wat ze ervan vindt dat Stef Blok heeft gezegd dat het belasten van de reiskostenvergoeding wat de VVD betreft in de toekomst gecompenseerd zal worden. Zij zegt geen problemen te hebben met die uitspraak. Er is een akkoord, waarover door vijf partijen is onderhandeld. Je hoeft, als deelnemer aan de coalitie, niet elk punt van het akkoord te blijven verdedigen. Als politieke partij heb je de plicht om aan de kiezer uit te leggen waarvoor je staat. Dat je het niet op alle punten eens bent met het akkoord dat mede door jouw partij tot stand is gekomen, is volstrekt legitiem. Daarom heet het ook een akkoord: het hangt aan elkaar van compromissen, het is geven en nemen, het heeft geen enkele zin om geheimzinnig te doen over de maatregelen waarmee je moeite hebt.