Overzicht

Max Molovich

357 Artikelen
9 Waanlinks
339 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 30-10-2022

Met gewoon Jos door Gewoon NL, afl. 4: Ommen

, door

Waarin uw verslaggever de charismatische Jos Kuintjes volgt op zijn campagne door gewoon Nederland. Vandaag: Ommen. Waar gewoon Jos een vrij ongewoon theetje serveert bij de Christelijke Boeren- en Tuindersbond.

REPORTAGE – “Is iedereen een beetje gewoon?” Jos’ enthousiaste begin kan op weinig respons rekenen. Zijn reputatie is hem duidelijk nog niet vooruit gesneld. Of wel natuurlijk en moeten ze hier niets van Jos’ nuchtere gewoonheid hebben. We hebben ons verzameld in het clubhuis van korfbalclub RODKA74, Jos zal spreken voor de Christelijke Boeren- en Tuindersbond. Vrij norse mannen die met de handen over elkaar wachten op wat komen gaat. Ze lurken een beetje aan hun thee.

“Vandaag wil ik het met u hebben over drugs. Zoals wij hier in Nederland met drugs omgaan, dat is niet gewoon. Het moet maar eens afgelopen zijn met dat halfslachtige gedoe. Wat dat betreft is Nederland natuurlijk nooit gewoon geweest. Net zoals de rest van de wereld. Als het om drugs gaat, raakt iedereen overspannen. Want het gaat om onze jeugd, en de jeugd heeft de toekomst, en die moet je niet verpesten. Afijn, u kent het riedeltje. Onzin natuurlijk. Drugs moet je gewoon legaliseren.”

Jos kijkt de zaal rond. Hij neemt een slok van zijn thee. De zaal zit er nog hetzelfde bij. Ik neem ook een slok van m’n thee. Vreemde thee. Ik kijk naar het labeltje van een theezakje dat in een pot hangt. GEWOON T., lees ik. Jos gaat verder. “Nederland is altijd een land van compromissen geweest. Van bemiddelen. Van polderen. Dat heeft Nederland groot gemaakt. Daardoor was Nederland al die jaren zo gewoon. Niet links, niet rechts, maar gewoon. Maar als het gaat om drugs was Nederland gewoon dom. Want hoeveel belastinggeld heeft de staat wel niet misgelopen door het gebruik van softdrugs wel toe te staan, maar het verkopen ervan niet? U hier, tuinders in hart en nieren, u hier had multimiljonair kunnen zijn door uw kennis en ervaring niet alleen in te zetten om de mooiste viooltjes en hortensia’s te kweken, maar om de beste wiet van de wereld te maken. En al die talentvolle scheikundigen die ons land telt, hadden, in plaats van het najagen van de Nobelprijs, de beste LSD, XTC, GHB of weet ik veel wat voor drugs kunnen maken. En wij hadden de Afghanen kunnen helpen door hun opium te importeren en er de beste heroïne ter wereld van te maken. De Nederlandse economie, zo durf ik u wel te zeggen, had niet in een crisis gezeten als dat allemaal legaal was geweest en als de staat daarover belastinggeld had mogen innen. Dat hele vermaledijde huishoudboekje was gigantisch op orde geweest.” Luidkeels gegaap in de zaal.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Nabeschouwing Zomergasten | Lidewij Edelkoort

, door

RECENSIE – Waarin de auteur drie uur lang naar een orakel kijkt dat hij niet altijd even goed kan volgen, maar dat het wel voor elkaar krijgt om hem iets anders naar de wereld te laten kijken.

Het ik-tijdperk is voorbij. Je zou het niet zeggen als je even naar Facebook of Twitter gaat, maar het is zo. Het ik-tijdperk is voorbij. Trendvoorspeller Lidewij Edelkoort heeft het gezegd. Het ik-tijdperk is zelfs al lang voorbij. Het ik-tijdperk is zo voorbij dat het Lidewij Edelkoort verbaasde dat Jan Leyers dacht dat we er nog midden in zaten.

Welk tijdperk nu wel is aangebroken is onduidelijk. We zitten vlak onder de top van een enorme hobbel, waarvan het de vraag is of het gaat lukken om er overheen te komen. Als het lukt, dan glijden we een prachtig tijdperk binnen, met allemaal sliploze meisjes in folkloristische rokjes die vrolijk rond de meiboom dansen en moeder aarde beminnen. Bezit is niet meer nodig, want dankzij creativiteitslessen op alle opleidingen is onze fantasie enorm groot en is het voldoende om ons voor te stellen hoe het is om iets te bezitten. We kleden ons in berenvelletjes, telen onze eigen groente die we bemesten met onze eigen stront en fluiten ’s avonds met onze vrienden vogelliedjes aan het kampvuur. We delen onze geliefdes met elkaar en voeden onze kinderen samen op. Lukt het niet om over de hobbel heen komen, dan wordt de wereld een angstige en wantrouwige plek waarin iedereen zich terugtrekt in zijn eigen cocon en er nergens plek is voor outsiders. Een beetje zoals het hier sinds het begin van de mensheid is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zomergasten | Lidewij Edelkoort

, door

VOORBESCHOUWING – Vanavond is modegoeroe en trendwatcher Lidewij Edelkoort de vierde Zomergast van Jan Leyers. Een mooi moment om het even over het fenomeen mode te hebben.

Mode is een eigenaardig fenomeen. Dankzij mijn werk bij een voormalig postordebedrijf ben ik daar veel meer mee bezig dan voorheen. Zoals dat gaat als je ergens wat meer vanaf weet, zie ik ineens veel meer. Pas nu ik weet dat pastelkleuren een trend zijn, zie ik dat het stikt van de pastelkleuren in het straatbeeld. Om maar iets te noemen.

Ik zie ook ineens hoeveel slachtoffers er rondlopen. Vooral onder vrouwen, maar ook steeds meer onder mannen. Mijn hart bloedt als ik weer eens een seksegenoot zie rondwandelen op mannenuggs met daarboven peperdure jeans die zorgvuldig van gaten voorzien zijn, een vintage armyjasje, een knaloranje T-shirt en een zorgvuldig getrimde baard. Heb je pak ‘m beet 600 euro uitgegeven om er als een designzwerver uit te zien. 

Als baarddrager steekt het me dat de baard een trend aan het worden is. Ik had eigenlijk gedacht dat ie nooit meer modieus zou zijn en dat ik dus lekker als een anachronisme door de Westerse samenleving kon wandelen. Maar de baard is verdomme terug. En dan ben je, als baarddrager, ineens iemand die de mode volgt. Terwijl ik me daar juist aan wilde onttrekken. Afgelopen donderdag nog zat ik in de trein met een modieuze baardaap. Hij had knalgele schoenen van New Balance aan, donkere jeans, een gewatteerde donkerblauwe jas, een Scandinavian trekkersrugzak, een met zijn gele schoenen matchende koptelefoon… en een volle baard. Hij knikte even, in de veronderstelling dat wij gelijkgestemden waren. Ik begon te huilen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

Met gewoon Jos door Gewoon NL, afl. 3: Woerden

, door

Waarin uw verslaggever de charismatische Jos Kuintjes volgt op zijn campagne door gewoon Nederland. Vandaag: Woerden, officieel het gewoonste dorp van Nederland.

REPORTAGE – “Ik reed hier zojuist op m’n brommertje door de polders en onder het viaduct lagen tientalen onderkanten van bomen. Afgezaagd en met wortel en al uit de grond gerukt. Is dat zo gewoon? Ik dacht het niet. Ik reed verder en zag een voetbalveldje met een doel op de rand van een brede sloot. Is dat zo gewoon? Ik dacht het niet. Weer wat verder zag ik een man in een minuscuul kort spijkerbroekje zijn heg knippen. Is dat zo gewoon? Ik dacht het niet. Woerden heet het gewoonste dorp van Nederland te zijn. Maar zo gewoon vind ik het helemaal niet.”

Het is bloedheet in café-restaurant De Admiraal. Het ruikt er naar zweet, koffie en verschaald bier. Het zaaltje is afgeladen. De mensen hier voelen zich altijd extra verantwoordelijk als er verkiezingen aankomen. Ze willen niets missen van alle kandidaten die hun zo doodgewone dorp aandoen. Jos Kuintjes heeft hun aandacht.

“Dat is natuurlijk de pest van de gewoonste zijn. Gewoon zou eigenlijk geen superlatief mogen hebben. De gewoonste zou niet mogen bestaan. Iemand kan misschien wel gewoner zijn dan iemand anders, maar de gewoonste, dat kan eigenlijk niet. Want als je de gewoonste bent, dan ben je zo onwaarschijnlijk gewoon dat het niet meer gewoon is. En dat kan niet de bedoeling zijn.” 

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Nabeschouwing Zomergasten | Jolande Withuis

, door

RECENSIE – Waarin de auteur naar een zeer veelbelovende uitzending van Zomergasten kijkt (met een uitstekende Jan Leyers), die helaas halverwege gestaakt werd omdat zomergaste Jolande Withuis haar gevecht tegen een opkomende migraine-aanval niet op tijd wist te winnen.

Deze uitzending zou ‘erop of eronder’ worden voor Jan Leyers, zo had zijn landgenoot Peter Vandermeersch voorspeld. Al vrij snel werd duidelijk dat het erop zou worden. En erover. Jan Leyers was niet onder de loodzware druk van de Hollandse kritiek gezwicht. Er zat daar een kalme, charmante man die alles deed om zijn gast te laten schitteren. Helaas stak het lichaam van de gast daar een stokje voor.

Een aantal jaren geleden zat Sylvia Toth in Zomergasten. Halverwege de avond had ze zich ineens verkleed. Uit ijdelheid. Ze wilde niet drie uur lang in hetzelfde mantelpakje gekleed gaan. Ik had gehoopt dat Jolande Withuis ook wat andere kleren bij zich had. Het ensemble dat zij had gekozen om zich aan de intellectuele elite van ons geliefde Nederland te tonen, leek iets te warm voor een zwoele zomeravond onder de studiolampen. Ergens in de buurt van het vierde fragment, toen Koningin Juliana ter sprake kwam (over wie Withuis momenteel een biografie schrijft), begon ze met een tissue het zweet van hals en voorhoofd te deppen. 

Zomergasten | Jolande Withuis (maar vooral Jan Leyers)

, door

Vanavond om 20.15 uur is sociologe en schrijfster Jolande Withuis de derde Zomergast van Jan Leyers, van wie het de grote vraag is of hij deze avond overleeft. Tenminste, als wij NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch mogen geloven.

“Hij heeft nog vier afleveringen te gaan en die van volgende week (met schrijfster en sociologe Jolande Withuis, nvdr) wordt alles of niets. Mislukt die, dan wordt hij afgemaakt.” Aldus de Vlaamse NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch afgelopen maandag tegen De Standaard in een reactie op de kritiek die zijn landgenoot Jan Leyers de avond ervoor had gekregen op de manier waarop hij Micha Wertheim aan de tand had gevoeld tijdens de tweede Zomergasten van het seizoen. Afgemaakt lijkt mij wat al te drastisch omschreven. It comes with the job.

Ooit vond ik de kritiek op Zomergastenpresentatrice Connie Palmen dusdanig te gortig worden dat ik probeerde het tij te keren met de Stichting Connie Palmen Rules op te zetten. Zomergastenpresentators doen het nooit goed. In dit twittertijdperk komt die kritiek wellicht wat rauwer binnen.

Vandermeersch zelf vond overigens dat Leyers het wel goed had gedaan: “Ik vond Jan Leyers goed, maar te bescheiden. Hij luistert veel en cijfert zichzelf weg.” Nu wil ik best geloven dat Jan Leyers luisterde, maar daar liet hij weinig van merken. Je kan nog zo vaak geïnteresseerd ‘hm-hm’ zeggen, als je keer op keer vervolgens met vragen komt die geen enkele blijk geven van enige interesse in hetgeen net gezegd was, vraag ik me af wat Peter Vandermeersch precies onder luisteren verstaat.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Met gewoon Jos door Gewoon NL, afl. 2: Elst

, door

Op campagne met Jos Kuintjes van Gewoon NL door gewoon Nederland. Aflevering 2: jeugdhonk De Vlektyfus te Elst. Waarin het politieke toptalent de woede van jeugdig Elst op de hals haalt maar het tij weet te keren. 

REPORTAGE – Het zaaltje van jeugdhonk De Vlektyfus (“Die naam hebben de jongeren zelf verzonnen,” vertelde de jeugdwerker – grijze baard, ruiten broek, paarse badstof sokken in sandalen – toen ik naar de herkomst van de naam vroeg: “we stimuleren ze zoveel mogelijk hun creativiteit te ontplooien”) is tot de nok toe gevuld. Niet zo vreemd als je bedenkt dat Jos, om zijn komst aan te kondigen, bovenstaande flyer had laten ophangen. Als Jos het podium betreedt, is aanvankelijk onversneden onverschilligheid zijn deel. Als Jos vervolgens mededeelt dat de flyer slechts bedoeld was om de aandacht te trekken en dat hij toch echt de hoofdact is, gebeurt er aanvankelijk nog niks. Slechts een enkeling heeft de moeite genomen naar de woorden van Jos te luisteren. En degenen die het horen weten niet zeker hoe ze deze informatie moeten interpreteren. Ze vertellen het door. En langzaam aan, terwijl Jos stug doorgaat en vertelt dat hij heel graag vist, maar dan wel altijd zonder aas (“zo’n vis aan de haak, dat verstoort de rust alleen maar”), begint het tot de zaal door te dringen. En dan gaat het snel. Binnen geen tijd roept er iemand ‘krijg de vlektyfus met je kutvissen’, waarna de eerste stoel naar voren vliegt. Jos ontwijkt hem behendig en keert vliegensvlug terug naar de microfoon.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Nabeschouwing Zomergasten | Micha Wertheim

, door

Waarin de auteur, met het zweet in zijn handen, een prachtige avond vol met sublieme verwarring beleeft.

Micha Wertheim, die gisteren na Henny Vrienten de tweede Zomergast van de Vlaamse Jan Leyers was, heeft minstens twee verhalen verteld die tot de leukste behoren die ooit tijdens Zomergasten ten gehore zijn gebracht. Beide verhalen gaven een weergaloos kijkje in de struikelende manier waarop Micha Wertheim zich een weg door het leven baant. Het eerste ging over een hele slechte voorstelling die hij in Edinburgh had bezocht, het tweede over hoe hij per toeval goochelaarleraar werd op een Amerikaans zomerkamp voor rijke kinderen. De twee verhalen ketsten op Jan Leyers af als een vrolijke stuiterbal op een marmeren graf. Er kon geen glimlachje vanaf bij Jan Leyers. Op gortdroge toon stelde hij gewoon de volgende vraag. Alsof geen lettergreep van wat hem net verteld was tot hem was doorgedrongen.

Wellicht kwam het doordat Micha Wertheim effectief kortsluiting had veroorzaakt in het zenuwcentrum van Jan Leyers tijdens het eerste half uur van de uitzending. Of wellicht vond ik het zelf zo onweerstaanbaar grappig, doordat ik me zo ongemakkelijk had gevoeld en deze verhalen als een bevrijding ervoer. Wertheim dacht waarschijnlijk slim te zijn door met een fragment te beginnen over de manier waarop televisie een soort hyperbewustzijn creëert, in de hoop de angel uit zijn eigen hyperbewustzijn te halen. Wij zagen een zeer originele animatie van een waargebeurd verhaal waarin de verteller vertelt over een rage bij hem op de lagere school. Een leerling maakte een camera van een kartonnen doos en een wc-rol. Vervolgens gingen andere leerlingen ook zo’n camera maken. En ineens was iedereen bezig tv’tje te spelen. Toen er op een gegeven moment een leerling in elkaar werd geramd door een andere leerling en iedereen enkel bezig was om met die nepcamera’s het gebeuren te verslaan, besloten de leraren dat het genoeg was geweest en werden de camera’s afgepakt. 

Zomergasten | Micha Wertheim

, door

De favoriete mannen van mevrouw Molovich heten Micha Wertheim en Raoul Heertje. Ze treft het, want dankzij een gunstige speling van het lot is zij getrouwd met een combinatie van beiden. Zeker als het om gevoel voor humor gaat. Het is alleen dat ik zelf niet zo de behoefte voel om een groot podium op te zoeken. Een eenvoudig maar sympathiek blogje als Sargasso is meer dan voldoende.

Raoul Heertje was al eens te gast in Zomergasten. Het was een alleraardigste aflevering met vermakelijke etiquettebotsingen tussen de zoetgevooisde komiek en diens gastheer Adriaan van Dis. Vanavond is het de beurt aan Micha Wertheim. Presentator van Echt Gebeurd. De leukste cabaretier van dit moment. De leukste (en meest originele) columnist van dit moment. En ongetwijfeld is het ook de leukste Zomergasten van dit moment, al was het maar omdat er vanaf 20.15 uur de daarop volgende drie uur geen andere Zomergast is dan Micha Wertheim. 

Maar los daarvan hebben wij er alle vertrouwen in. Wertheim schuwt de verwarring niet. En gastheer Jan Leyers is een Belg: verwarring zit ‘m in het bloed. Wij zetten ons geld op een mild absurdistische avond met warm humanistische trekken en veel interessante fragmenten. De themafilm van vanavond heet Wristcutters: a Love Story. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het klinkt als een hoogst originele, ontroerende film over zelfmoord en liefde. Als ik de promo mag geloven, gaan wij tevens antwoord krijgen op de vraag wat de beste methode is om een eitje te koken. Toevallig heb ik daar ook een redelijk deel van mijn leven aan besteed. Dankzij Elizabeth David ben ik tot de volgende methode gekomen: het eitje 1 minuut koken en vervolgens vijf minuten in het gekookte water laten liggen met de deksel erop. Dan krijg je een eitje met gestold wit en vloeibaar geel.

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

Met gewoon Jos door Gewoon NL, afl. 1: Geertruidenberg

, door

Waarin de auteur op pad gaat met gewoon Jos op campagne door gewoon Nederland. Aflevering 1: Geertruidenberg, verpleeghuis De Riethorst.

REPORTAGE – Geertruideberg. Daar zijn we op weg naartoe. Gewoon Jos heeft besloten dat Geertruidenberg de eerste plek wordt die de verkiezingskaravaan van Gewoon NL (lees: Jos Kuintjes op z’n Thomos met mij achterop) aandoet. Waarom Geertruidenberg, vraag ik. Jos haalt z’n schouders op. “Gewoon”, zegt hij. Voelde het goed? Niet per se. “Volgens mij wonen er louter gewone mensen in Geertruidenberg”, schreeuwt Jos boven het geknetter van zijn brommertje uit. Ik houd mijn broekspijpen vast.

“Welkom Fons.” Boven de ingang van bejaardentehuis De Riethorst hangt een zelfgeschreven spandoek. Jos staat er even bij stil. “Typisch”, mompelt hij. We lopen verder en worden ontvangen door een gezette vrouw van een jaar of vijftig met een sjaaltje om haar hals. Type Annemarie Jorritsma. Jos stelt zich voor. “Ik heb veel over je gehoord”, zegt de vrouw. Ze glundert. “Journalist”, zegt Jos terwijl hij naar mij wijst. De vrouw kijkt me niet aan terwijl ik haar de hand schud. Met haar vrije hand gebaart ze Jos voor te gaan. “De zaal heeft er zin in”, zegt ze. “Zul je net zien”, zegt Jos.

Foto: De eerste aflevering van Zomergasten 2012, met presentator Jan Leyers en gast Henny Vrienten. copyright ok. Gecheckt 11-02-2022

Nabeschouwing Zomergasten | Henny Vrienten

, door

RECENSIE – Waarin de auteur, toch een liefhebber van voortkabbelende dingen, moet bekennen dat je ook kunt overdrijven in het voortkabbelen van dingen.

Ik houd nooit zo van interviewers die het conflict opzoeken. Die een interview pas geslaagd vinden als ze de geïnterviewde een ontboezeming hebben ontlokt die hij of zij liever niet had gedaan. Jan Leyers, die gisteren zijn eerste Zomergasten presenteerde, bediende mij op mijn wenken. Hij was beleefd, liet zijn gesprekspartner uitspreken en vroeg niet door als zijn gast Henny Vrienten aangaf ergens niet over te willen praten.

Henny Vrienten – zo bleek – is van het harmoniemodel. Als hij ruzie krijgt, loopt hij liever een blokje om. Hij doet niet aan jaloezie en raakt niet graag uit zijn evenwicht. Gevolg van deze botsing der harmonieuze titanen: een avond die voortkabbelde, op het gezapige af. Normaal vind ik dat niet zo erg (want ik houd meestal wel van dingen die voortkabbelen, beekjes en zo, maar ook films of een avondje in het café), maar dit keer ging het me wat te ver.

“De tijd vliegt voorbij,” verzuchtte Jan Leyers aan het eind van de uitzending toen ze aan het laatste fragment (Jan Hanlo’s De Mus, op muziek gezet door Tom America) gingen beginnen. Naar mijn idee leek de tijd meer op een bejaarde die schuifelend achter een rollator op weg is naar de bakker en halverwege niet meer weet waar ze naartoe gaat, maar die toch doorloopt in de hoop dat ze er wel weer achter komt als ze eenmaal daar is waar ze moet zijn. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik zo nu en dan opgehouden werd en dat ik de uitzending met steeds meer vertraging heb moeten bekijken (wat tegenwoordig kan dankzij mijn harddisc recorder van Philips). Ik was al een kwartier te laat omdat ik, aangezien het sinds 1948 niet meer zulk mooi weer was geweest in Nederland, had gebarbecued bij vrienden. Vervolgens was ik net tien minuten aan het kijken toen boven ons een helikopter klonk en beneden ons een aantal brandweerwagens. Bleek dat er een flinke brand was op twee hoog schuin tegenover. Boven een donkerbruine rookpluim stond een vrouw op haar balkon. Mijn zoontje en ik moesten toch echt even zien of het allemaal goed afliep.

Vorige Volgende