Le metaletture di questa favola fantasy trascendono, a volte, le reali intenzioni dell’autrice, che cerca solo di voler smascherare – questo sì – il mito di una ragione che pretende di avere una risposta per tutto.
De dienstdoende filmrecensent van het Vaticaan heeft zijn tanden gezet in de nieuwe Harry Potter. Gaetano Vellini stelt dat het een drijfveer J.K. Rowling is om de mythe te ontmaskeren dat de ratio een antwoord heeft op alle vragen. Dat is natuurlijk al meteen een pervertering van pretentie van de ratio, die heeft ons namelijk nooit één antwoord beloofd. Hooguit kan de reden voorzien in vele antwoorden op vele vragen (waarbij gaandeweg steeds nieuwe vragen worden opgeroepen). Op zoek gaan naar één antwoord op alle vragen, dat is -even afhankelijk van het fanatisme van de zoektocht- meer een dingetje voor controlefreaks met grootheidswaanzin. En die zoektocht wordt extra erbarmelijk als je zo spuugt op het gezonde verstand als deze Vaticaangaander doet.
Maar laat ik in deze zalige zomerquote niet slechts focussen op de negatieve opmerkingen uit het Pauselijke schoolkrantje. Want de laatste Potterpelicuul krijgt ook complimenten. Zo is er een “juiste balans” in de verbeelding van puberliefde. En alhoewel een klein kritiekpuntje is dat Rowling nergens verwijst naar het transcedente, maakt zij duidelijk dat het goede (wat dus goed is) moet winnen van het kwaad (wat slecht is: weg ermee, boe!), en dat deze overwinning soms moeite en opoffering kost.
