Duurzaam dichten in de wegwerpmaatschappij
Het klonk zo mooi: een duurzame gedichtenwedstrijd met als hoofdprijs het winnende gedicht op 100.000 pakken biologische melk. Welke dichter wil dat niet? Helaas is het nog niet zeker of het winnende gedicht van Uft van Duurstede op de melkpakken zal verschijnen.
Stel je voor dat jouw winnende dichtregels op een melkpak staan afgedrukt en dat ze worden voorgelezen aan menig ontbijttafel. Een paar melkpakken verder kennen de kinderen jouw gedicht helemaal uit het hoofd. Ze dragen het voor in de klas, aan de familie en aan elkaar. Jouw duurzame poëzie gaat de wereld in. Zoiets moeten de organisatoren van Dichten voor een bewoonbare aarde voor ogen hebben gehad. Deze poëziewedstrijd werd georganiseerd door een groepje vrijwilligers van de Protestantse Kerk van Amsterdam. Verschillende partijen uit de duurzame hoek ondersteunden deze activiteit. De jury werd gevormd door Hannemieke Stamperius, Theo de Boer, Marjolijn van Heemstra en Udo Doedens. Ze moesten een keuze maken uit 133 inzendingen.
Afgelopen donderdag vond de muzikale prijsuitreiking plaats op de immense zolder van het Van Limmikhof in Amsterdam. De beste gedichten waren op muziek gezet en werden ten gehore gebracht door verschillende zangers en musici. Het hoogtepunt van de avond was de gesproken column van Johan van de Gronden, directeur van het Wereld Natuur Fonds. Hij vulde de jury aan met zijn opmerking dat er veel schuldgevoel in de gedichten zit, er waren weinig lyrische inzendingen, geen odes aan de natuur. Hij eindigde met ‘De dichter moet er weer op uit. Je moet zoeken’.
